Κάθε μέρα εμφανίζονται στην επικαιρότητα αδιανόητες, μέχρι πρότινος, ειδήσεις. Τις σχολιάζουμε, αλλά πόσο πραγματικά μας ταράζουν πλέον, όταν σωρεύονται με έναν ρυθμό που δεν μας επιτρέπει να τις επεξεργαστούμε πραγματικά; Μέχρι να καταπιούμε το απίστευτο, από την άποψη του διεθνούς δικαίου, που και αυτό μοιάζει ξαφνικά παρωχημένο, χτύπημα του Ισραήλ στο Κατάρ, πλάκωσαν τα ρωσικά drones στην Πολωνία. Και πριν ξεδιαλύνει τι σημαίνουν αυτά, τα σκέπασε όλα η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ στις ΗΠΑ.
Οι πολιτικές δολοφονίες στο παρελθόν, όσο διχαστικές ή τραυματικές ήταν για τη χώρα στην οποία συνέβαιναν, δεν επηρέαζαν άμεσα την πολιτική σε άλλες χώρες. Τώρα η τεχνολογία αλλάζει τα πάντα, όπως διαπίστωσαν πολλοί 55 plus γονείς εφήβων, που ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι, ενώ οι ίδιοι αγνοούσαν την ύπαρξη του Κερκ, τα βλαστάρια τους όχι μόνο ήξεραν απ’ έξω και ανακατωτά τα κηρύγματα του από το TikTok, αλλά τα συζητούσαν και στις παρέες τους.
Αλλοι τον κορόιδευαν και κάποιοι, ίσως, όχι. Σε μια παγκοσμίως συνδεμένη διαδικτυακά κοινωνία όλα γίνονται κοινό κτήμα. Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του «Βήματος» (tovima.gr) ότι ο Κερκ είχε ένα τεράστιο κοινό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με περισσότερους από 7,3 εκατ. ακολούθους στο TikTok, 7 εκατ. στο Instagram, 5 εκατ. στο X και 3,5 εκατ. στο YouTube. Σύμφωνα με το NBC News, το podcast του «The Charlie Kirk Show» κατεβάζεται από 500.000 έως 750.000 φορές κάθε μέρα και κατατάσσεται σταθερά ψηλά στα charts του Spotify και της Apple.
Ηταν αναμφισβήτητα μια πολύ επιδραστική φιγούρα, με ακραίες, μισαλλόδοξες απόψεις, τον οποίο ο Τραμπ στρεβλά, αλλά κατανοητά από τη δική του πλευρά, επιχειρεί να μετατρέψει σε μάρτυρα του κινήματος MAGA. Το επιχείρημα είναι ότι η ριζοσπαστική Αριστερά δεν έχει άλλον τρόπο να αντιμετωπίσει τις ιδέες τους παρά μόνο τις σφαίρες, παρότι δεν είχαν αποσαφηνιστεί ακόμα τα κίνητρα του δολοφόνου.
Οι ευρωπαίοι συντηρητικοί πολιτικοί, όχι της άκρας Δεξιάς, τι δουλειά έχουν να αποδέχονται και να σιγοντάρουν αυτή την κλασική και προφανή μέθοδο του διχασμού; Το ρεύμα ακολούθησαν και έλληνες υπουργοί. Για να «χαϊδέψουν» τους ψηφοφόρους των ακραίων κομμάτων, που όλο και αυξάνονται, ενώ το Κέντρο υποχωρεί σε όλη την Ευρώπη, χάνοντας σε ορισμένες χώρες όπως η Γαλλία ακόμα και τη μισή εκλογική του δύναμη. Ή, ακόμα χειρότερα, για να κολακέψουν τον ίδιο τον Τραμπ.
Τίποτα δεν πετυχαίνουν. Στη συναλλακτική λογική του αμερικανού προέδρου οι κολακείες, όπως έχει αποδείξει επανειλημμένως, έχουν περιορισμένη αξία αν δεν συνοδεύονται από έργα. Επιπλέον, θολώνοντας τις γραμμές ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και τα άκρα και διολισθαίνοντας στη δική τους επιχειρηματολογία, πότε για το Μεταναστευτικό, πότε για θέματα ταυτότητας και ελευθεριών, απλά ταΐζουν το κτήνος. Η περίπτωση του Κερκ δείχνει και κάτι ακόμα, ότι δεν απαιτείται να είναι κάποιος κλασικός πολιτικός, μέλος κόμματος, για να διαδώσει τις ιδέες του. Εκείνος, χωρίς να έχει εκλεγεί και χωρίς δημόσιο αξίωμα, απολάμβανε μεγάλη αναγνωρισιμότητα, φήμη και άφθονο χρήμα για να προπαγανδίζει τις «αξίες» του σε μια γενιά που έχει αποστασιοποιηθεί από το κατεστημένο. Αντί να καβγαδίζουν οι mainstream δεξιοί και οι αριστεροί πολιτικοί για την ιδεολογία του Κερκ, ίσως θα πρέπει να δώσουν πειστικότερες απαντήσεις σε θέματα διαφθοράς, δικαιοσύνης, ανισοτήτων, στέγασης, κόστους ζωής και γενικά να δημιουργήσουν ξανά την πεποίθηση, ιδίως στους νέους, ότι μπορούν να έχουν τον έλεγχο της ζωής τους. Αν το μόνο που βλέπουν είναι να υπερισχύει του δίκαιο του πιο ισχυρού και του πιο πλούσιου, θα κάνουν και εκείνοι αντίστοιχα τις επιλογές τους.
