Κατ’ αρχάς, πολλοί γράφουν και προφέρουν λάθος το μικρό του όνομα. Το όνομα του νέου δημάρχου της Νέας Υόρκης είναι Ζόραν, και όχι Ζοχράν, Μαμντάνι. Το Ζοχράν παραπέμπει στη «Ζεχρά», την καλλονή της Βαγδάτης στο οριεντάλ τραγούδι της Βέμπο του 1938, που έλεγε «Ζεχρά / πίστεψε με, Ζεχρά / Πως πονώ και υποφέρω / Δεν σε λησμονώ”. Για εθνικούς λόγους, η «Ζεχρά» εγκαταλείφθηκε προς όφελος των εμψυχωτικών στίχων «Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά» του αλβανικού έπους.
Στη συνέχεια, τα λάθη – εκ του πονηρού – συνεχίζονται. Τον Μαμντάνι επιχειρούν να οικειοποιηθούν η ελληνική Αριστερά, το κεντρώο ΠαΣοΚ και η Ακροδεξιά.
«Η νίκη Μαντάνι είναι νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντά τους» έγραψε ο Αλέξης Τσίπρας, πρώην πρωθυπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Για τον Χάρη Δούκα, τον πασόκο δήμαρχο της Αθήνας, «η νίκη Μαμντάνι είναι μια μεγάλη επιτυχία ενός νέου κινήματος […] που θέτει στο επίκεντρο ζωτικά θέματα της καθημερινής διαβίωσης». Για την ακροδεξιά ευρωβουλευτή Αφροδίτη Λατινοπούλου, «η νίκη Μαμντάνι είναι μια μαύρη μέρα για τη Δύση, καθώς το τελευταίο χαρτί της Αριστεράς για να κερδίζει εκλογές είναι το Ισλάμ». Ο Μαμντάνι και οι ομοϊδεάτες του, τονίζει, «έρχονται να επιβάλουν το νόμο της σαρία. Και εγώ προσωπικά δεν θα το επιτρέψω». (Πώς;)
Μπήκαν όλοι αυτοί στον κόπο να ενημερωθούν περί του Μαμντάνι; Αν ναι, τότε ο Τσίπρας θα ήξερε ότι ο Μαμντάνι δεν διαδέχεται έναν ολιγάρχη εκπρόσωπο της κλεπτοκρατίας αλλά έναν μαύρο νεοϋορκέζο Δημοκρατικό δήμαρχο που καθαιρέθηκε από τη Δημοκρατική κυβερνήτη της Πολιτείας για διαφθορά. Ο Δούκας θα ήξερε ότι ο Μαμντάνι προτείνει συγκεκριμένα μέτρα κατά της ακρίβειας, όπως δωρεάν δημοτικούς παιδικούς σταθμούς και δωρεάν μετακινήσεις για τους οικονομικά ασθενέστερους. Η Λατινοπούλου θα γνώριζε ότι ο μουσουλμάνος Μαμντάνι, γιoς Ινδών γεννημένος και μεγαλωμένος μέχρι τα επτά του χρόνια στην Ουγκάντα, δεν σκοπεύει ούτε τη σαρία να επιβάλει ούτε να στερήσει κονδύλια από την αστυνομία της Νέας Υόρκης για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας.
Με άλλα λόγια, ο Μαμντάνι δεν θέλει να ανατρέψει τον επάρατο καπιταλισμό, ούτε να φορέσει μπούρκα στις Νεοϋορκέζες, ούτε να πετάξει τους Εβραίους της Νέας Υόρκης στον ποταμό Χάντσον. Θα δοκιμαστεί σε μια εξαιρετικά δύσκολη δουλειά την οποία προσεγγίζει με ρεαλισμό. Και πάντως χωρίς να σκοπεύει σε τέσσερις μήνες μετά την εκλογή του να διεκδικήσει την «ηγεσία» του Δημοκρατικού Κόμματος.
