ΤΟ ΒΗΜΑ logo

Στη Νότια Κορέα οι άνθρωποι πληρώνουν για να μπουν «φυλακή» και να ξεκουραστούν

Στη Νότια Κορέα οι άνθρωποι πληρώνουν για να μπουν «φυλακή» και να ξεκουραστούν 1
Pexels

Σε μια κοινωνία που δεν κάνει παύσεις, κάποιοι Κορεάτες πληρώνουν για να κλειστούν εθελοντικά σε κελί, χωρίς κινητό, ρολόι ή επαφή με τον έξω κόσμο. Όχι για να τιμωρηθούν, αλλά για να σωθούν. Η απόλυτη απομόνωση, εκεί που δεν το περιμένουμε, γίνεται πράξη και υπόσχεται ψυχική απελευθέρωση.

ΑΠΟ ΣΙΝΤΥ ΧΑΤΖΗ

Σε μια χώρα όπου η επιτυχία είναι ταυτισμένη με την εξάντληση και η εργασία αντιμετωπίζεται συχνά ως ύψιστο καθήκον, η ιδέα του να πληρώνει κάποιος για να «κλειστεί» σε φυλακή μοιάζει τουλάχιστον παράλογη. Κι όμως, στη Νότια Κορέα, η ιδιότυπη «φυλακή» που ονομάζεται «Prison Inside Me» λειτουργεί ως τόπος αυτοσυγκέντρωσης, αποφόρτισης και ψυχικής ανάκαμψης — και μάλιστα με μεγάλη απήχηση.

Το κέντρο βρίσκεται στην ήσυχη ορεινή περιοχή του Hongcheon, περίπου 100 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από τη Σεούλ. Πρόκειται για ένα κτίσμα που θυμίζει σωφρονιστικό ίδρυμα: λιτά δωμάτια χωρίς παράθυρα, χοντρές μεταλλικές πόρτες, αυστηροί κανόνες, στολές, σιωπή. Ωστόσο, αυτή η «φυλακή» έχει σχεδιαστεί όχι για να τιμωρεί, αλλά για να θεραπεύει.

Η σύλληψη της ιδέας ανήκει στον Kwon Yong-seok, πρώην εισαγγελέα, ο οποίος εργαζόταν εξαντλητικά —συχνά πάνω από 100 ώρες την εβδομάδα— σε ένα σύστημα που δεν άφηνε χώρο για ανάσα. Η εσωτερική του ανάγκη για απομόνωση και αναστοχασμό, τον οδήγησε στη δημιουργία ενός χώρου όπου θα μπορούσε κανείς να αποσυρθεί από τον κόσμο, όχι για λόγους τιμωρίας, αλλά για λόγους επιβίωσης.

Οι συμμετέχοντες, άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, επιλέγουν να περάσουν 24 έως 72 ώρες σε απόλυτη απομόνωση. Απαγορεύονται τα κινητά, τα βιβλία, τα ρολόγια, ακόμη και οι καθρέφτες. Οι «κρατούμενοι» φορούν μπλε στολές, κοιμούνται στο πάτωμα, τρώνε απλό φαγητό (χυλό ρυζιού, πατάτες, σούπα λαχανικών), και περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους σε περισυλλογή, σημειώσεις ή διαλογισμό.

Το κελί δεν είναι μεγάλο — περίπου έξι τετραγωνικά μέτρα — και περιέχει μόλις τα απαραίτητα: ένα χαλάκι γιόγκα, ένα μικρό γραφείο, ένα σημειωματάριο, και μια βασική τουαλέτα. Δεν υπάρχει καμία επαφή με άλλους συμμετέχοντες, και η σιωπή είναι αυστηρή. Δεν υπάρχει πρόσβαση σε ίντερνετ ή οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα. Ο στόχος είναι η πλήρης αποσύνδεση από την καθημερινότητα.

Κι όμως, αυτή η απομόνωση δεν βιώνεται ως καταπίεση, αλλά ως απελευθέρωση. Πολλοί συμμετέχοντες αναφέρουν πως, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ένιωσαν ψυχική ελευθερία. «Το αστείο είναι πως ενώ όλοι λένε ότι έρχονται να "φυλακιστούν", τελικά νιώθουν πιο ελεύθεροι εδώ από οπουδήποτε αλλού» λέει η Noh Ji-hyang, συνιδρύτρια του χώρου.

Το κέντρο έχει δεχθεί πάνω από 2.000 επισκέπτες από την ίδρυσή του, και η δημοτικότητά του αυξάνεται — ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικής κρίσης ή μετά από μεγάλες εργασιακές εξουθενώσεις. Ανάμεσά τους βρίσκονται φοιτητές που νιώθουν πίεση για επιτυχία, επιχειρηματίες σε burnout, αλλά και μητέρες που χρειάζονται απλώς λίγη ησυχία.

Η Νότια Κορέα είναι μία από τις πιο σκληρά εργαζόμενες χώρες του ΟΟΣΑ, με εργαζομένους να εργάζονται κατά μέσο όρο πάνω από 1900 ώρες το χρόνο — αριθμός σημαντικά μεγαλύτερος από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Τα ποσοστά άγχους, κατάθλιψης και αυτοκτονιών παραμένουν από τα υψηλότερα μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών. Το φαινόμενο του burnout έχει μετατραπεί σε εθνικό πρόβλημα. Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο, η αναζήτηση ενός «κελιού» για να αναπνεύσεις αποκτά εντελώς νέο νόημα.

Οι οργανωτές τονίζουν ότι το κέντρο δεν υποκαθιστά την ψυχοθεραπεία ή τη συστημική αλλαγή στην εργασιακή κουλτούρα. Είναι όμως μια αρχή. Είναι ένας ασφαλής χώρος όπου ο χρόνος παύει να έχει σημασία, όπου η σιωπή γίνεται φίλη και όχι απειλή. Πολλοί συμμετέχοντες αναφέρουν πως οι πρώτες ώρες είναι δύσκολες — η έλλειψη εξωτερικών ερεθισμάτων οδηγεί σε υπερδραστήρια σκέψη. Αλλά σταδιακά, ο νους ησυχάζει.

«Δεν είχα καταλάβει πόσο εξαρτημένη είμαι από το κινητό και την πληροφορία» λέει μια νεαρή εργαζόμενη που δοκίμασε το πρόγραμμα. «Αλλά μέσα σε αυτές τις 48 ώρες, έμαθα να κάθομαι μόνη με τις σκέψεις μου χωρίς πανικό. Και αυτό ήταν πολύτιμο».

Αξιοσημείωτο είναι ότι το μοντέλο της κορεατικής φυλακής-χαλάρωσης έχει εμπνεύσει ανάλογες πρωτοβουλίες και σε άλλες χώρες. Ψυχοθεραπευτές και life coaches βλέπουν στο concept μια εναλλακτική μορφή διαχείρισης άγχους. Ωστόσο, η πολιτισμική βάση της ιδέας είναι βαθιά κορεατική: σε μια κοινωνία όπου η σιωπή και η εσωστρέφεια έχουν παραδοσιακά αξία, η απομόνωση μπορεί να λειτουργήσει ως ιεροτελεστία και όχι ως αποκοπή.

Το «Prison Inside Me» δεν είναι πολυτελές spa. Δεν είναι διακοπές. Είναι μια εμπειρία που απαιτεί θάρρος. Να κοιτάξεις μέσα σου, χωρίς περισπασμούς, χωρίς φίλτρα. Και αυτό, για πολλούς, είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φαντάζει.

Ίσως τελικά η μεγαλύτερη ειρωνεία του σύγχρονου κόσμου είναι πως πρέπει να πληρώσεις για να απομονωθείς, να παραιτηθείς προσωρινά από τον έξω κόσμο και να θυμηθείς ποιος είσαι. Και αν χρειάζεται μια φυλακή για να το πετύχεις, τότε ίσως αυτή να είναι η πιο ελεύθερη φυλακή που υπήρξε ποτέ.

ΑΠΟΡΡΗΤΟ