Μια ιστορική τομή διαμορφώνεται αυτές τις μέρες στη Γαλλία, μια χώρα που, περισσότερο από πολλές στην Ευρώπη, κουβαλά τη δική της παράδοση στην υπεράσπιση της ελευθερίας, αλλά και τη δική της σιωπή γύρω από τη σεξουαλική βία. Το γαλλικό κοινοβούλιο ετοιμάζεται να εγκρίνει την προσθήκη μιας λέξης που έλειπε επίμονα από τον ποινικό της κώδικα: τη συναίνεση. Μια λέξη που, μέχρι σήμερα, υπήρχε μόνο στις αίθουσες των δικαστηρίων, στις μαρτυρίες των θυμάτων, στα σώματα των γυναικών, ποτέ όμως στο ίδιο το γράμμα του νόμου.
Η πολιτική στιγμή συμπίπτει με τη συλλογική αφύπνιση που προκάλεσε η δίκη στην πόλη Μαζάν, μια υπόθεση που ξεπέρασε τα όρια του εγκλήματος και άγγιξε τα όρια του πολιτισμού. Η Gisèle Pelicot, γυναίκα-σύμβολο πια, υπήρξε επί μια δεκαετία θύμα «επαναλαμβανόμενων και οργανωμένων βιασμών από τον σύζυγό της και δεκάδες άλλους άνδρες». Η μαρτυρία της, ωμή και αδυσώπητη, ανάγκασε μια ολόκληρη χώρα να κοιτάξει κατάματα αυτό που ως τότε προτιμούσε να διαχειρίζεται με νομικά παραθυράκια: σεξ χωρίς συναίνεση, δεν είναι σεξ αλλά βιασμός.
Με την υπερψήφιση του νομοσχεδίου, η Γαλλία θα σταθεί δίπλα στη Σουηδία, την Ισπανία και τη Νορβηγία, κράτη που έχουν ήδη θεμελιώσει την έννοια του «ναι» και του «όχι» ως νομικές κατηγορίες. Σύμφωνα με τη νέα διατύπωση, «σεξουαλική επίθεση συνιστά κάθε σεξουαλική πράξη για την οποία δεν υπάρχει συναίνεση». Η πρόταση, έργο των βουλευτριών Marie-Charlotte Garin και Veronique Riotton, αναμένεται να εγκριθεί και από τη Γερουσία, αφού ήδη έλαβε στήριξη από την Εθνοσυνέλευση.
Η εισηγήτρια του νομοσχεδίου στη Γερουσία, Elsa Salk, χαρακτήρισε τη μεταρρύθμιση ως «την ολοκλήρωση ενός μακρού νομοπαρασκευαστικού έργου» που κατέληξε σε «ένα ξεκάθαρο και ευανάγνωστο κείμενο για την έννοια της συναίνεσης». Είναι το είδος της νομικής διατύπωσης που δεν αλλάζει απλώς τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης, αλλά τον τρόπο που μια κοινωνία μιλά για τον εαυτό της.
