Στη Γάζα 14.000 παιδιά θα πεθάνουν από την πείνα σε 48 ώρες- Στην Ευρώπη ανταλλάσσονται δωδεκάρια

Παρά τις διεθνείς πιέσεις, η ισραηλινή κυβέρνηση επιμένει στον αποκλεισμό, επιτρέποντας μόνο ελάχιστη βοήθεια να φτάσει στους πολιορκημένους κατοίκους. Η ισραηλινή κυβέρνηση, με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου στο τιμόνι, δεν κρατά πια ούτε τα προσχήματα. Ο ίδιος παραδέχθηκε δημοσίως ότι η όποια χαλάρωση του αποκλεισμού δεν υπαγορεύτηκε από ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά από «διπλωματικούς υπολογισμούς». Με άλλα λόγια, ανθρώπινες ζωές σταθμίζονται ως διαπραγματευτικά χαρτιά.

Η σφαγή στη Γάζα και η υποκριτική συνείδηση της Δύσης

Στη Λωρίδα της Γάζας, δεν εξελίσσεται απλώς μια πολεμική σύγκρουση. Διαδραματίζεται μια μεθοδική, ψυχρή εκκαθάριση αμάχων υπό το πρόσχημα της «ασφάλειας», ενταγμένη σ’ ένα μεγαλύτερο γεωπολιτικό αφήγημα όπου το Ισραήλ λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Η πολιτική του αποκλεισμού, της πείνας, της δίψας και της καταστροφής κρίσιμων υποδομών (νοσοκομείων, σχολείων, κέντρων φιλοξενίας, κλπ) δεν είναι τυχαία. Είναι οργανωμένη κρατική βία με στόχο τον εξανδραποδισμό ενός ιθαγενούς πληθυσμού που θεωρείται πλεονάζων, ενοχλητικός, αναλώσιμος.

Και η Δύση; Για δεκαετίες νίπτει τας χείρας της, αν δεν εξοπλίζει και χρηματοδοτεί. Η ανεκτικότητα της διεθνούς κοινότητας και ιδίως της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στην επιθετικότητα του Ισραήλ έχει πια μετατραπεί σε συνενοχή. Άλλοτε σιωπηλή, πλέον όμως κραυγάζουσα και νοσηρή. 

Ο δήθεν «πολιτισμένος κόσμος», αυτός που χειροκροτεί το Ισραήλ στη Eurovision και δίνει συνεντεύξεις σε ισραηλινά μέσα παρακαλώντας για λίγες ψήφους, αυτός που κατακεραυνώνει με ευκολία τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου αυτές δεν συγκρούονται με τα στρατηγικά του συμφέροντα, συνεχίζει να προσφέρει διπλωματική κάλυψη σε έναν κατ’ εξακολούθηση θύτη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η EBU απέρριψε τα αιτήματα αποκλεισμού της ισραηλινής αποστολής, επικαλούμενη την «πολιτική ουδετερότητα», την ίδια στιγμή που το αίμα των παιδιών στη Γάζα βάφει τους διαδρόμους της διεθνούς διπλωματίας. Κατά τα άλλα, οι παρουσιάστριες της βραδιάς ανοίγουν το διαγωνισμό, τραγουδώντας «Η Eurovision είναι no politica» (δεν υπάρχει μεγαλύτερο καρκίνωμα για την κοινωνική συνείδηση και την ομαλή δημιουργία ταυτοτήτων από το no politica, εν τω μεταξύ). Και συνεχίζουν: «Δεν έχει σημασία αν είσαι καλός ή βάναυσος». Α, το λέμε ανοιχτά; Το λέμε ανοιχτά! Δε τους νοιάζει αν είσαι βάναυσος. Ή, τέλος πάντων, βάναυσος με έναν ισραηλίτικο αέρα. Αν τώρα είσαι βάναυσος με ρώσικο ταμπεραμέντο, εκεί τραβούν γραμμή. Η συμμετοχή του Ισραήλ σε τέτοιες διοργανώσεις εν μέσω γενοκτονικών ενεργειών είναι όχι μόνο προκλητική αλλά και απολύτως εξευτελιστική για κάθε έννοια διεθνούς ηθικής. 

View this post on Instagram

A post shared by Mohammed Shaiz (@darkwaterchronicler)

Ακόμη και τώρα, με το αίμα αθώων να πλημμυρίζει τους δρόμους της Γάζας, οι «προοδευτικές» φωνές της Δύσης τολμούν απλώς να ψιθυρίσουν. Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία κι ο Καναδάς απειλούν με κυρώσεις. Μα οι λέξεις τους πέφτουν κούφιες, χωρίς δόντια, δίχως προθέσεις. Η μηδενική πολιτική βούληση να αναχαιτιστεί το Ισραήλ, ακόμη και μπροστά σε τεκμηριωμένα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καταρρίπτει κάθε πρόσχημα αντικειμενικότητας ή ουμανιστικής αρχής. Η αποδοχή και η κανονικοποίηση της καταπίεσης στο όνομα της πολιτικής σκοπιμότητας είναι η απόλυτη προδοσία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η αλήθεια είναι πιο σκληρή: η Δύση έχει ανάγκη το Ισραήλ. Όχι ως «κράτος καταφύγιο» μετά το Ολοκαύτωμα, αλλά ως σύμμαχο-κλειδί στην ευρύτερη περιοχή. Είναι ο σταθερός της παίκτης ανάμεσα σε «απρόβλεπτα» αραβικά καθεστώτα, είναι το απομεινάρι ενός αποικιοκρατικού τρόπου σκέψης — το «φυτεμένο» λευκό κράτος στο γεωγραφικό και πολιτισμικό σώμα της Μέσης Ανατολής. Ένα καθεστώς με δυτικά όπλα, δυτικά λεφτά και δυτική ατιμωρησία.

Η δημόσια αποδοκιμασία που αρχίζει τώρα δειλά να διαφαίνεται στα ΜΜΕ και στα κοινοβούλια του παγκόσμιου Βορρά μοιάζει περισσότερο με στρατηγική διαχείριση εντυπώσεων, καθώς η φρίκη είναι πια αδύνατο να συγκαλυφθεί. Πού ήταν όμως όλοι αυτοί τους προηγούμενους μήνες; Πού ήταν τα προηγούμενα 77 χρόνια; Τι έλεγαν όταν η Δύση εξόπλιζε το Ισραήλ με πυρομαχικά, όταν οι ΗΠΑ ασκούσαν βέτο στον ΟΗΕ, όταν η ΕΕ κατέβαζε τον τόνο «για να διαφυλάξει τις ισορροπίες»; Πόσο πειστικό είναι το «ανθρωπιστικό ενδιαφέρον» όταν συνοδεύεται από δισεκατομμύρια σε στρατιωτική βοήθεια;

In #Gaza, "babies have already died because of malnutrition… If they don’t get the nutrition, the impact on their health can be lethal," says @JulietteTouma to @BBCNews.

Rapid, safe, and unimpeded delivery of humanitarian assistance must be allowed into Gaza at full scale.… pic.twitter.com/XLKjVCgs0x

— UNRWA (@UNRWA) May 20, 2025

Ο Γιαΐρ Γκολάν, πρώην αναπληρωτής αρχηγός του ισραηλινού στρατού και αρχηγός του δημοκρατικού κόμματος, κατηγόρησε την ίδια του τη χώρα πως βυθίζεται στην ηθική παρακμή. «Ένα λογικό κράτος δεν έχει χόμπι να σκοτώνει μωρά», δήλωσε. «Είμαστε στον δρόμο να μετατραπούμε σε ένα κράτος - παρία, όπως ήταν στο παρελθόν η Νότιος Αφρική. Μια υγιής χώρα δεν πολεμά εναντίον αμάχων, δεν σκοτώνει μωρά για διασκέδαση, δεν θέτει ως στόχο του τον εκτοπισμό πληθυσμών. Η κυβέρνησή μας είναι γεμάτη από εκδικητικούς τύπους χωρίς καμία ηθική και χωρίς καμία ικανότητα να αντιμετωπίσουν μια κρίση», είπε ο Γκολάν. Φυσικά, τα λεγόμενα αυτά προκάλεσαν οργή στους ακροδεξιούς κύκλους, μα η ουσία τους ηχεί αμείλικτη: το Ισραήλ έχει καταστεί ένα κράτος σε ηθική αποσύνθεση, με ηγεσία που λειτουργεί σαν εγκληματική οργάνωση με διεθνή διπλωματική ασυλία.

Όμως η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο το Τελ Αβίβ. Βαραίνει κάθε ηγέτη που σώπαινε, κάθε πρεσβεία που κάλυπτε, κάθε ακαδημαϊκό, δημοσιογράφο ή καλλιτέχνη που επιλέγει τη «σύνθετη ουδετερότητα» όταν οι άλλοι καίγονται ζωντανοί. Η Ιστορία δεν ξεχνά τους δήμιους, αλλά θυμάται και τους θεατές.

Και όταν αυτό το μακελειό τελειώσει- όπως τελειώνουν πάντα τα εγκλήματα αφού εξαντληθούν τα κορμιά και τα αποθέματα αίματος- τότε θα έρθουν όλοι. Με τα άρθρα, τις δηλώσεις, τα ντοκιμαντέρ και τα δάκρυα. Θα λένε πως ήταν αντίθετοι, πως δεν ήξεραν, πως έκαναν ό,τι μπορούσαν. Αλλά η ερώτηση που θα αιωρείται αμετάκλητη θα είναι μία:

Πού ήσασταν όταν συνέβαινε;