Γάζα: Ένας χρόνος πολέμου μέσα και πέραν από τους αριθμούς

Πάνω από 41.870 νεκροί. Μεταξύ αυτών, 16.750 παιδιά. 2.955 ηλικιωμένοι. Περισσότερο από 95.500 τραυματίες. Το 69% των θυμάτων είναι ανήλικοι. Αυτός είναι ο μακάβριος απολογισμός του αντίκτυπου του πολέμου στη Γάζα. Αριθμοί που ίσα-ίσα καταφέρνουν να αντηχήσουν την απελπισία που σαρώνει την περιοχή. Ένας χρόνος βομβαρδισμών, βλέποντας τον αφανισμό ενός λαού σε ζωντανή μετάδοση - με πρόσχημα τον εντοπισμό της Χαμάς.

Στη Γάζα, δύο στα πέντε κτίρια έχουν καταστραφεί (45%) κι άλλο ένα καταστρέφεται (21%). Συγκριτικά, μετά την επίθεση της Ρωσίας το 2022 στη Μαριούπολη της Ουκρανίας, το 2% των κτιρίων της πόλης καταστράφηκε. Αντιστοίχως στη Συρία, μετά από τέσσερα χρόνια πολιορκίας, καταστράφηκε το 3% των κτιρίων στο Χαλέπι.

Με τις συνεχείς επιθέσεις του Ισραήλ στις νοσοκομειακές εγκαταστάσεις της Παλαιστίνης τους τελευταίους 12 μήνες, τα περισσότερα από τα νοσοκομεία της χώρας δεν λειτουργούν πλέον. Παράλληλα, περίπου 1,9 εκατ. Παλαιστινίων έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ενώ 500.000 άνθρωποι στη Γάζα είναι αντιμέτωποι με ακραία επισιτιστική κρίση.

Αυτός ο ένας χρόνος έρχεται να προστεθεί στα άλλα 78 χρόνια μεθοδευμένης γενοκτονίας.

Πέραν από τους αριθμούς

Η συστημική και συστηματική σφαγή δεν περιορίζεται στους αριθμούς· αυτοί οι άνθρωποι είχαν οικογένειες, φιλίες, δεσμούς και όνειρα πριν γίνουν άλλη μία στατιστική. Κάθε παιδί που χάθηκε, κάθε ηλικιωμένος που δεν έζησε το τέλος της ζωής του με ειρήνη, είναι μια τεράστια απώλεια, όχι μόνο για τις οικογένειές τους, αλλά και για την ίδια την έννοια της ανθρωπιάς. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι απλώς θύματα ενός πολιτικού ή στρατιωτικού πολέμου, αλλά θύματα της αδυναμίας της ανθρωπότητας να υπερασπιστεί τη ζωή και την αξιοπρέπεια.

Είμαστε θιασώτες μιας σύγκρουσης αξιών, όπου η ζωή χάνει τη σημασία της και οι ατομικές ιστορίες θυσιάζονται στον βωμό των γεωπολιτικών συμφερόντων. Κάθε βόμβα λευκού φωσφόρου, κάθε πυροβολισμός, βιασμός, βασανισμός, κάθε οικοδόμηση τείχους, κάθε καταστροφή ειδών πρώτης ανάγκης, κάθε παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, συνιστά μια επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η Γάζα δεν είναι απλώς ένας γεωγραφικός χώρος· είναι ένα σύμβολο ανθρώπινης ανθεκτικότητας και πόνου. Μπροστά στα μάτια μας, όμως, μετατρέπεται εν ριπή οφθαλμού σε νεκροταφείο του ιδεώδους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτός ο πόλεμος έχει φέρει μια ατέρμονη καταστροφή. Οι εικόνες από τα ερείπια, οι κραυγές των ανθρώπων που αναζητούν αγαπημένα τους πρόσωπα, οι σκηνές αμέτρητων ανθρώπων που ζουν υπό συνεχή πολιορκία, συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα που δύσκολα μπορεί κανείς να συλλάβει πλήρως. Οι επιζώντες αυτής της καταστροφής αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της απώλειας, την εξαθλίωση και τη διαρκή αβεβαιότητα.

Η καταστροφή που φέρνει ο πόλεμος αυτός δεν είναι μόνο υλική. Η ψυχολογική και συναισθηματική ζημιά είναι εξίσου βαθιά, αφήνοντας μια ολόκληρη γενιά παιδιών με τραύματα που θα πάρουν αιώνες να επουλωθούν. Πώς μπορεί ένα παιδί που έχει ζήσει μόνο με τη φρίκη και τη μυρωδιά του θανάτου να χτίσει ένα μέλλον; Πώς μπορεί μια κοινωνία που έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της νέας της γενιάς να αναγεννηθεί και να ελπίσει σε κάτι καλύτερο;

Ο πόλεμος αυτός είναι μια τραγωδία που υπενθυμίζει τη συλλογική αποτυχία της ανθρωπότητας. Η διεθνής κοινότητα παραμένει σε μεγάλο βαθμό παρατηρητής, αφήνοντας την Παλαιστίνη (τον Λίβανο, την Υεμένη) να βιώσει μόνη της μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες στην παγκόσμια ιστορία. Οι φωνές των αθώων συχνά πνίγονται από τη ρητορική της πολιτικής και του μίσους, ενώ η ειρήνη μοιάζει όλο και πιο μακρινή.

Και ενώ οι αριθμοί αυξάνονται, η αδιαφορία του κόσμου είναι ίσως το πιο επώδυνο στοιχείο. Είναι σαν να έχουμε συνηθίσει τη βία, σαν να δεχόμαστε ότι η Γάζα είναι καταδικασμένη σε μια αιώνια σύγκρουση. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε αριθμό κρύβεται μια ζωή, ένα μέλλον που δεν πραγματοποιήθηκε.

Η Γάζα είναι ένας καθρέφτης του πόνου και της αδικίας που επικρατεί στον κόσμο μας. Έναν χρόνο μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, οι ισραηλινές βόμβες εξακολουθούν να πέφτουν στη Γάζα και οι συνομιλίες για κατάπαυση του πυρός έχουν σταματήσει. Ένας χρόνος εξόντωσης, ένας χρόνος θανάτου και απελπισίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί.