Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία κάποιοι αρέσκονται να τα αποκαλούν social media, αποτελούν αναμφισβήτητα μέρος του πολιτικού παιγνίου καθώς συχνά είναι εκείνα που πιάνουν πρώτα τον παλμό της κοινωνίας και των τάσεων που διαμορφώνονται σε αυτήν. Το πλεονέκτημά τους είναι η ταχύτατα με την οποία οι χρήστες τους αντιδρούν στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
Με τη διαφορά, όμως, που το συγκεκριμένο πλεονέκτημά τους, δηλαδή η ταχύτητα, μετατρέπεται πολύ συχνά σε απόλυτο μειονέκτημα. Όποιος άκουσε τον διάλογο που είχαν κατά τη χθεσινή τους συνάντηση στο Προεδρικό Μέγαρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κατάλαβε αυτή τη διαφορά.
Μπορεί οι δύο ανώτατοι πολιτειακοί παράγοντες να προέρχονται, λιγότερο ή περισσότερο, από την κοινή πολιτική μήτρα της Κεντροδεξιάς παράταξης, τους χωρίζει, ωστόσο, μια ουσιώδης διαφοροποίηση που είναι ότι ο μεν ένας, ο Πρόεδρος, δεν διαθέτει ούτε καν κινητό τηλέφωνο νέας τεχνολογίας (smartphone), ο δε άλλος, ο Πρωθυπουργός, έχει επιλέξει να ενημερώνει τους Έλληνες πολίτες για τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του με μια μακροσκελή ανάρτηση που ανεβάζει κάθε Κυριακή στο facebook.
Οι «αγέλες» του Διαδικτύου
Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες ημέρες στο Διαδίκτυο είχε αρχίσει να αρθρώνεται επιχειρηματολογία κατά της διαμαρτυρίας του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι που περιλάμβανε και τον τόπο στον οποίο εκδηλωνόταν. Παρά το γεγονός ότι δεκαετίες τώρα (από το 1932) που βρίσκεται στον ίδιο τόπο το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, έχουν γίνει μπροστά από αυτό χιλιάδες -ειρηνικές, αλλά και βίαιες- συγκεντρώσεις διαμαρτυρίες με κάθε είδους αιτήματα, είναι η πρώτη φορά που το αίτημα για τον περιορισμό τους διατυπώθηκε μετ΄ επιτάσεως αυτό το διάστημα.
Τη συγκεκριμένη καμπάνια λάνσαραν πάνω κάτω οι ίδιοι διαδικτυακοί λογαριασμοί που λίγο νωρίτερα είχαν θέσει στον δημόσιο διάλογο ζήτημα να πληρώσουν τα ναύλα της επιστροφής τους από το Ισραήλ οι ακτιβιστές που συμμετείχαν στην αποστολή μεταφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα. Η κυβέρνηση, αν και αρχικώς είχε φανεί ότι δεν ήταν αντίθετη με την αποστολή, αίφνης άλλαξε στάση και έγινε επικριτική, υιοθετώντας όσα διακινούσε μια συστάδα διαδικτυακών λογαριασμών που άλλοτε συμφωνεί με τα κυβερνητικά αφηγήματα και άλλοτε τα καθοδηγεί σταθερά προς ακροδεξιές ατραπούς.
Την γλύτωσαν, λέει, αυτή τη φορά οι ακτιβιστές διότι δεν υπήρχε νομοθετική πρόβλεψη καταλογισμού των εξόδων επαναπατρισμού τους. Το γεγονός ότι πριν από μερικούς μήνες είχαν επαναπατριστεί με κρατική δαπάνη καλλιτέχνες και άλλοι εργαζόμενοι στο Ισραήλ «είναι άλλο θέμα», υποστήριξε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τώρα που η ίδια διαδικτυακή «αγέλη» έθεσε θέμα Αγνώστου Στρατιώτη, το Μέγαρο Μαξίμου έσπευσε να το υιοθετήσει και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο, δια των χειλέων του ίδιου του Πρωθυπουργού.
Όταν ο Πρωθυπουργός έσκυβε το κεφάλι
Του Πρωθυπουργού, ο οποίος τον περασμένο Μάρτιο -όταν η υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών απασχολούσε έντονα την κοινή γνώμη ως απότοκο των μεγάλων λαϊκών συλλαλητηρίων- κατά την αποχώρησή του από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη αμέσως μετά την κατάθεση στεφάνου από τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Τασούλα, έσκυψε προσκυνητικά το κεφάλι του στο σημείο που βρίσκεται το αυτοσχέδιο μνημείο με την αναγραφή των ονομάτων των 57 θυμάτων της τραγωδίας.
«Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη έχει ένα πολύ μεγάλο συμβολικό βάρος», δήλωσε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας. «Είναι ουσιαστικά ένα κενοτάφιο στο οποίο τιμούμε τη μνήμη όλων όσοι έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Και νομίζω ότι όλοι πρέπει να συμφωνούμε ότι χρήζει μιας διαφορετικής, μιας ξεχωριστής προστασίας», πρόσθεσε ο Πρωθυπουργός. Επιτέθηκε ταυτόχρονα στην αντιπολίτευση, δηλώνοντας ότι «εκπλήσσομαι μερικές φορές γιατί στην Ελλάδα δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε ορισμένα απολύτως προφανή και αυτονόητα».
Η έκπληξή του, πάντως, δεν πρέπει να διασκεδάστηκε όταν άκουσε τον αντίλογο του Προέδρου. «Ήθελα να σας παρακαλέσω να δώσετε χρόνο στον διάλογο και κυρίως να γίνει μια προσπάθεια αυτός ο διάλογος να γίνει όσο γίνεται μακρύτερα από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα», ήταν τα λόγια του κ. Τασούλα. «Όσο πιο αντικειμενικά το βλέπουμε, τόσο πιο ξεκάθαρο θα είναι το πώς όλοι μας θέλουμε να είναι αυτό το μνημείο», κατέληξε ο ίδιος, υπογραμμίζοντας με άλλα λόγια ότι τέτοιες αποφάσεις δεν λαμβάνονται «εν θερμώ».
Η άγνοια των υπουργών και το Άρλιγκτον
Μεγαλύτερη έκπληξη, ωστόσο, φαίνεται ότι ένοιωσαν οι συναρμόδιοι υπουργοί που οι δημοσιογραφικές πληροφορίες επιμένουν ότι είχαν παντελή άγνοια και έμαθαν τους σχεδιασμούς του Μαξίμου από την πρωθυπουργική ανάρτηση. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας, ο οποίος καλείται να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη φύλαξη του χώρου, ενώ -όλως τυχαίως, άραγε;- είναι το μοναδικό κυβερνητικό στέλεχος που πήρε θέση υπέρ του αιτήματος του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι.
Όπως και να έχει, πάντως, όποιος βρέθηκε αυτές τις μέρες στην εμβληματική Πλατεία Συντάγματος, ακόμη και αν δεν προσκύνησε το αυτοσχέδιο Μνημείο των θυμάτων, όπως έκανε παλαιότερα ο κ. Μητσοτάκης, εύκολα αντιλαμβανόταν ότι η ιερότητα του «Αγνώστου Στρατιώτη» κατά κανέναν τρόπο δεν βεβηλώνεται από την ελεύθερη διαμαρτυρία.
Μπορεί η εικόνα με τα αντίσκηνα να μην είναι αισθητικά ότι θα ήθελε να βλέπει κανείς στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, πλην, όμως, υπάρχει και η δική μας παράδοση η οποία, αφενός, δεν επιτρέπει ο συγκεκριμένος χώρος να παραλληλίζεται με το Άρλιγκτον (σ.σ.: που επί της ουσίας είναι το εθνικό κοιμητήριο των ΗΠΑ) και, αφετέρου, ακούγεται υποκριτικό να ισχυρίζεται κανείς ότι υπάρχουν χιλιάδες άλλα σημεία για να γίνονται διαδηλώσεις.
Ποιος ξεχνά, άλλωστε, ότι εκεί που είναι σήμερα το αυτοσχέδιο μνημείο για τα θύματα των Τεμπών ήταν παλαιότερα ο χώρος που τα παιδάκια φωτογραφίζονταν με τα περιστέρια που τάιζαν επαγγελματίες φωτογράφοι; Μια χαρά, λοιπόν, συμβιώνουν ως τώρα η ιερότητα του «Αγνώστου Στρατιώτη» με τους τουρίστες που πάνε να δουν την αλλαγή φρουράς των Ευζώνων, αλλά και με το εξίσου ιερό δικαίωμα της ελεύθερης διαμαρτυρίας που φαίνεται να ενοχλεί συγκεκριμένους κύκλους οι οποίοι μάλλον δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ με την ιδέα ότι ζουν στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.
