Η θυελλώδης «συζήτηση» στη Βουλή, της Τρίτης 29 Μαρτίου, εκτός από τα έκτροπά της είχε και ορισμένα θετικά και ελπιδοφόρα σημεία, όπως:
1) Τον τερματισμό του «φοβήτρου» του κ. Τσίπρα στην ιστορική σύγκρουσή του με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Η σύγκρουση αυτή απομυθοποίησε και κυριολεκτικά κατακρήμνισε τον κομπορήμονα και αλαζόνα Ίκαρο της πολιτικής, από τα ύψη της μεταφυσικής αιθεροβασίας, στα βαθειά του παγερού και αφυπνιστικού πελάγους.
2) Την εγκατάλειψη, από δυνάμεις που εκφράζουν τη Σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ένωση Κεντρώων), της πλάνης, ότι σε μια ενδεχόμενη Οικουμενική κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να θεωρηθεί, ως βασικός κορμός, ενός παρόμοιου, έστω και προσωρινού κυβερνητικού σχήματος, για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής μας τραγωδίας.
Η απεμπλοκή των παραπάνω δυνάμεων από την πλάνη μιας παρόμοιας ολέθριας συνεργασίας, έχει ήδη επισπεύσει τη λυτρωτική, για ένα καλύτερο μέλλον αυτής της χώρας, διαδικασία επαφών για τη συγκρότηση πολιτικού μετώπου των κεντροσοσιαλιστικών δυνάμεων. Και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι με παρόμοιες ενωτικές κινήσεις, ο χώρος αυτός όχι μόνον ανασυγκροτείται αλλά και διαδραματίζει ρόλο ιστορικών θεσμικών και δομικών αλλαγών.
Κρίνεται όμως αναγκαίο ν’ αναθεωρηθεί ριζικά η πολωτική αντίληψη, ότι τα εκ παραδόσεως κεντροαριστερά και κεντροδεξιά κέντρα εξουσίας, που στις ευνομούμενες χώρες του αστικοδημοκρατικού τόξου, αλληλοσυμπληρώνονται διαλεκτικά και ευεργετικά, πρέπει να συνεχίσουν να αλληλοσπαράσσονται στη χώρα μας, εν ονόματι της ωφελιμιστικής νομής της εξουσίας.
Κακά τα ψέματα, αυτές οι διαλυτικές για την εθνική ομοψυχία αντιπαλότητες μας οδήγησαν, στο επονείδιστο σημείο, τα κενά από την πολιτική ασυνεννοησία των δύο αυτών παρατάξεων, να τα έχουν ήδη καλύψει με ανεπανάληπτες τυχοδιωκτικές κινήσεις όλα τα οπορτουνιστικά, όλα τα καιροσκοπικά και κατ’ επίφασιν «αριστερά, ριζοσπαστικά» στοιχεία. Αυτά λοιπόν τα διαλυτικά στοιχεία αντί να εντείνουν τις προσπάθειες για ανασυγκρότηση των χώρων, που τους ανέσυραν από την αφάνεια και τη μετριότητα για να τους αναδείξουν σε ηγετικές φυσιογνωμίες, από δειλία και εξωμοτική ιδιοσυγκρασία, εγκαταλείπουν τους χώρους που τους φιλοξένησαν ευεργετικά. Αυτά λοιπόν τα πρόσωπα και των δύο φύλων δεν αρκέστηκαν στην πολιτική λιποταξία, αλλά και αυτομόλησαν στις τάξεις των αντιπάλων, εξελισσόμενοι, προφανώς, λόγω του αυτοδιασυρμού τους, σε θανάσιμους και αχρείους αντιπάλους εναντίον των ίδιων των ευεργετών τους.
Συχνά αναρτάται σε διάφορους χώρους, εν είδει επιγράμματος το «Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετουμένου». Η φράση αυτή, για αμέτρητους φιλομαθείς παραμένει ως ένας ανεπίλυτος θλιβερός γρίφος. Και όμως η ερμηνεία του είναι απλή: Ο παρ’ αξίαν ευεργετούμενος κυριολεκτικά γλείφει και κολακεύει τον ευεργετούντα μέχρι να πετύχει την ανάξια ανέλιξή του. Αλλά μόλις πετύχει αυτό τον στόχο του, εξελίσσεται σε εμφανέστατο εχθρό του ευεργέτη του, για να μοστράρει ως «αυτοδημιούργητος» κρύβοντας έτσι την ασημαντότητά του και το αθεράπευτο πλέγμα ψυχολογικής μειονεξίας ή απλούστερα το κόμπλεξ κατωτερότητας.
Παρόμοια φρούτα ή μάλλον ζιζάνια ευδοκιμούν αρχαιόθεν σε αρκετούς πολιτικούς χώρους. Όμως, στο ανεπανάληπτο περιβόλι του ημέτερου κυβερνώντος κόμματος, με μια προσεκτικότερη ματιά θα διαπιστώσουμε ότι οι αγνώμονες λιποτάκτες αποτελούν σημείο κομβικό, αν όχι πλειοψηφικό. Και αυτό εις βάρος της έντιμης μειοψηφίας, η οποία νομιμοποιείται ν’ αντιδράσει από αυτοσεβασμό, με τον πρέποντα ανελέητο δυναμισμό!
Υ.Γ. Η αποτροπιαστική εικόνα της Ειδομένης και του Πειραϊκού λιμανιού με τα επικίνδυνα, αφύλακτα προσφυγο-μεταναστευτικά αυτογκέτο αναδεικνύουν την κυβέρνηση ΠΑΝΑΛΕΞΗ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στον κατ’ εξοχήν υπεύθυνο για παραλείψεις που θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν την υπόσταση εγκλημάτων εσχάτης προδοσίας. Μετά, φυσικά, από την παράδοση του ελληνικού θαλάσσιου χώρου στα χέρια ενός επίδοξου «Αττίλα 3». Προβοκάτορες ενός πολυεθνικού κλαμπ κοινωνικής αποσταθεροποίησης αλωνίζουν ανενόχλητοι και υποδαυλίζουν συγκρούσεις όχι ανάμεσα στους ξένους φυγάδες, αλλά και με τις ίδιες τις ελληνικές δυνάμεις ασφαλείας. Και οι ημέτεροι αρμόδιοι υπουργοί υπνώττουν ύπνους Ομηρικής αφασίας. Κατά συνέπειαν, το πρόσταγμα των αρχηγών των κομμάτων της Αντιπολίτευσης προς την οπερετική κυβέρνηση «Παραιτηθείτε» πρέπει να γίνει πράξη!
