Δωροδοκών γαρ ο βασιλεύς ουκ ησχύνετο
Προκόπιος, Απόκρυφη Ιστορία 14.5
Σ’ αυτή τη χώρα ζητάμε συνεχώς κάποιον Μεγάλο (Πατερούλη;) για να μας σώσει (αν προλάβει πριν τον εξοστρακίσουμε ή τον δολοφονήσουμε).
Το ερώτημα είναι αν ξέρουμε ακριβώς ποια προσόντα / προτερήματα πρέπει να διαθέτει ο Εθνοσωτήρας και αν αυτές του οι ιδιότητες είναι συμβατές με την πολιτική μας κουλτούρα.
Με άλλα λόγια, αναζητούμε «κάποιον άλλον» ή «κάποιον σαν εμάς»;
Κατά τη βυζαντινή ιστοριογραφία ο ηγέτης συνιστά κάτοπτρο δικαιοσύνης προς τον λαό, τοποτηρητή του νόμου και του δικαίου και κατά συνέπεια δεν ενδιαφέρεται για κατανομή προσοδοφόρων θέσεων σε καπάτσους συνεργάτες, ούτε για ευμένεια στους «δικούς του».
Δεν είναι φιλάργυρος και αλαζόνας, δεν ψευδολογεί, είναι ηθικότερος των συνεργατών του. Δεν αντιφάσκει. Είναι έντιμος και ενάρετος και όχι διπρόσωπος. Δεν ζητάει υποταγή και δεν κυνηγάει τους αντιπάλους του.
Υπηρετεί τη δικαιοφροσύνη και δεν αυθαιρετεί ούτε νομοθετεί κατά το δοκούν. Δεν μεροληπτεί. Με δυο λόγια, είναι παράδειγμα βίου.
Κατά τη νεοελληνική εκδοχή ο ηγέτης είναι «μάγκας» (ωραίος, επικοινωνιακός, παίκτης). Αν πρέπει να διακρίνεται από ορισμένα μετα-μοντέρνα στοιχεία αυτά είναι κυρίως συγκυριακοδημαγωγικά αφού ο λαός αποδέχεται ότι από το «δέον» (πρότυπο) μέχρι το «είναι» (εκλεγμένος) υπάρχει πάντοτε θεμιτή απόσταση.
Σε γενικές πάντως γραμμές ο λαοφιλής ηγέτης δεν πρέπει να γίνεται ποτέ όργανο του Κόμματός του, πρέπει να προ(σ)βλέπει το μέλλον, να μην εκπέμπει αντιφατικά ηθικοπολιτικά μηνύματα, εντέλει να επιλέγει την προσωπική θυσία προκειμένου να σωθούν το Πολίτευμα και η χώρα. Ορισμένοι διατείνονται ότι άλλο είναι «ο ονειροπόλος πραγματοποιός» (Ελευθέριος Βενιζέλος) κι άλλο ο τακτικιστής μιας έωλης διπλής στρατηγικής (κι εδώ κι εκεί, κι αριστερά / και δεξιά, και με το κεφάλαιο και με τον λαό). Μερικοί πιστεύουν ότι ο σημερινός ηγέτης πρέπει να προβεί σε κάθαρση του εσωτερικού πεδίου και μετά να προχωρήσει σε έντιμη διερεύνηση προς άλλους συγγενείς χώρους αποφεύγοντας επικοινωνιακές πιρουέτες με «ανάδελφους αρχηγούς» και στρατευμένους του / στο Τίποτα.
Τέλος, κάποιοι ισχυρίζονται ότι η πολιτική πολυπηγία δεν πρέπει να προκύψει από τη σαλαμοποίηση των άλλων γιατί στο τέλος σου μένουν στα χέρια μόνον κάποια λούμπεν στοιχεία που βλέπουν την εξουσία ως συγκυριακό λάφυρο ή ως μόνιμο εχθρό.
Ας συμφωνήσουμε σε κάτι.
Ο πραγματικός ηγέτης δεν εκδικείται, δεν τιμωρεί, δεν προδίδει, δεν προστατεύει τους άνομους «δικούς του». Γνωρίζει τα όρια και την ευθεία σχέση «ηθικής – ελευθερίας -νομιμότητας – δικαιοσύνης».
Είναι πολιτικός, στρατηγός και φιλόσοφος ταυτόχρονα.
Αυτόν τον Μεγάλο Ηγέτη της εθνικής απο-κατάστασης χρειάζεται η χώρα κι όχι τους μικρούς αρχηγίσκους που αδυνατούν να συλλάβουν τα μηνύματα της εποχής και να σηκώσουν το βάρος της εθνικής ευθύνης και της προσωπικής αυτοκριτικής για τα λάθη τους. Ο ηγέτης δεν είναι μόνον αρχηγός αλλά ηγήτωρ και οδηγός.
ΥΓ.: Προσοχή στον «κόκκινο μιθριδατισμό» (εθισμός στο ψέμα) και τον επικοινωνιακό ψιττακισμό (κορόνες χωρίς νόημα).
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
