Τους πρόσφυγες που πνίγονται στο Αιγαίο θυμίζει πια η Ελλάδα, που κατάντησε πρόσφυγας από τον δυτικό κόσμο. Αποκόπτεται από αυτόν ποικιλοτρόπως και εν μέσω τρικυμίας θαλασσοδέρνεται χωρίς σωσίβιο πάνω σε μια τρύπια σανίδα της Ιστορίας που δεν αντέχει να μας κρατήσει από την πορεία βύθισης, την τροχιά πρωτοφανούς, συνολικής κατάρρευσης στην οποία έχουμε πλέον ανεπιστρεπτί εισέλθει. Για πρώτη φορά η Ελλάδα αντιμετωπίζει τέτοια αποκοπή από τον έξω κόσμο, υποχρεώνεται σε de facto εγκατάλειψη της κυριαρχίας της στο Αιγαίο και υφίσταται τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων στο έδαφός της. Εν μέσω όλων αυτών αδυνατεί να αντιμετωπίσει και την παράλληλα διαρκώς αυξανόμενη πίεση των δανειστών της. Σύντομα θα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κάτι μακράν δραματικότερο: την ξεκάθαρα εκκολαπτόμενη (και ίσως ήδη συμφωνημένη σε διεθνές επίπεδο) μεταβολή κυριαρχίας στο Αιγαίο υπέρ της Τουρκίας, το οποίο η Ελλάδα φέρεται πια να μην είναι σε θέση να εγγυηθεί.
Στο εσωτερικό η κοινωνική σύγκρουση φουντώνει ανεξέλεγκτα ενώ η κυβέρνηση ατυχώς επιχειρεί να ρίξει στάχτη στα μάτια. Εν τω μεταξύ απόλυτο ηθικό και πολιτικό κόλαφο για τον Τσίπρα αποτέλεσαν τα όσα δημοσιοποίησε προ ημερών η πρώην Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου για την περίοδο κατά τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Συνολικό αποτέλεσμα; Ο Τσίπρας συνθλίβεται νομοτελειακά από την καταιγιστική πραγματικότητα, με τη Μέρκελ να τον σπρώχνει ουσιαστικά προς την έξοδο. Γιατί; Επειδή η πολιτική που (προκειμένου να σωθεί η ίδια) επιβάλλει στο Προσφυγικό παρακάμπτει πλήρως την Ελλάδα προς εξόφθαλμο όφελος της Τουρκίας, την ώρα που στο οικονομικό προκύπτουν αδιέξοδα διαρκώς και εντονότερα.
Ουσία; Το τέλος πλησιάζει –εύχεται κανείς μόνο της κυβέρνησης και όχι της χώρας. Και θα έχει αφορμή το Ασφαλιστικό το οποίο οι δανειστές έχουν αποφασίσει να μετατρέψουν στο κεντρικό ζήτημα. Οχι την ψήφισή του, η οποία (μάλλον) θα περάσει παρά τα όσα θα τραβήξει η κυβέρνηση –εκεί ο Τσίπρας ίσως γλιτώσει. Το μετά είναι που θα τον φάει. Γιατί μετά ο ρόλος του ως χρήσιμου παραδομένου πρώην αριστερού, πρώην αμφισβητία θα έχει τελειώσει συνολικά. Ο ίδιος θα έχει καεί οριστικά και αμετάκλητα. Η όψιμη φίλη του Ανγκελα δεν θα του βγαίνει ούτε στο τηλέφωνο. Η δουλειά θα έχει γίνει και η χρησιμότητά του θα έχει παρέλθει οριστικά. Ταυτόχρονα νέες δυνάμεις θα αναδύονται: δυστυχώς, όχι μόνον εντός. Ελλάδα, όμως, θα υπάρχει;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
