Και πάλι όμηρος ο Αλέξης, όχι μόνο της γεμάτης ναρκισσισμό αυταρέσκειάς του, αλλά και της σκηνοθετικής διδασκαλίας των περιοδεύοντων, από κόμματος εις κόμμα image makers, (κατασκευαστών ηγετικών ειδώλων)…
Στόχοι των νέων προεκλογικών σκηνοθεσιών του ΣΥΡΙΖΑ:
· Να περάσει, έστω και με το ζόρι, η εντύπωση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ Νο 1 (Προεδρικός), ακόμη και με τη χωλή περπατησιά του ενός σκέλους (χωρίς το έτερον σκέλος του Λαφαζανικού ΣΥΡΙΖΑ Νο 2), ανοίγει το δρόμο μιας «νέας εποχής» για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. (Έλα Χριστέ και μη χειρότερα!)
Η σκηνοθετική αυτή ακροβασία δεν πείθει ούτε τους πιο φανατισμένους πρώην, ή υποψήφιους νέους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ Νο 1.
· Ένας άλλος στόχος της σκηνοθετικής χειραγώγησης των ψηφοφόρων, από τους περιοδεύοντες image makers, είναι να μετατρέψουν το πεδίο της προεκλογικής σύγκρουσης, σε καλλιστεία ηγετών! Ακόμη και με προκλητικούς ερεθισμούς των αντιπάλων, που μας παραπέμπουν, στα εντός του ρίνγκ υβριστικά πειράγματα, μεταξύ των αλληλογρονθοκοπούμενων παλαιστών. Σταχυολογούμε μερικές από αυτές τις από σκηνοθετικής καθέδρας ανοησίες όπως:
– «Στις 20 Σεπτέμβρη ξεμπερδεύουμε οριστικά με το παλιό!». Αυτή, η με αφλογιστία συνθηματική ρουκέτα, ξεκίνησε με το επίσης άκαπνο και αναποτελεσματικό Συριζαϊκό σύνθημα της 14ης Απριλίου 2014 (Ευρωεκλογές): «Στις 18 και 26 ψηφίζουμε. Στις 26 τα μαζεύουνε και φεύγουν». (Ωραιότατη «πολιτική» διάλεκτος).
Από τη χουλιγκανική αυτή συνθηματολογία πέρασε μόνον η δυσοσμία της ασέβειας της «περιούσιας» πολιτικής δύναμης της Κουμουνδούρου, προς τους καταφανώς ευγενέστερους αντιπάλους της.
– «Θα εξαφανίσουμε το σάπιο και το τοξικό, που έχτιζαν (οι άλλες δυνάμεις), επί 40 χρόνια» (Δια στόματος και πάλι Αλ. Τσίπρα).
Μα είναι στα καλά του το κατά δήλωσιν «αριστερό αγόρι» (Νονός σ’ αυτό το παρατσούκλι, ο αγαπητός συνάδελφος Γιώργος Παπαχρήστου). Είναι λοιπόν στα συγκαλά του, ο κατά φαντασίαν Τζουζέπε Γκαριμπάλντι της βλαχοδημαρχικής νεοαριστεράς, όταν σβήνοντας την προηγούμενη 40ετία, καταργεί τον ίδιο τον εαυτό του; Άραγε γιατί; Προφανώς διότι στα 40 αυτά χρόνια:
α) Θεμελιώθηκε η γεωπολιτική και οικονομική υπόσταση ενός πλήρους κράτους-μέλους κατ’ αρχήν της ΕΟΚ και αργότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
β) Πώς είναι λοιπόν δυνατόν ένας καθ’ υποτροπήν υβριστής του γαλλογερμανικού άξονα της ΕΕ, (όπως το «αριστερό αγόρι»), κυριολεκτικά να φιλά σήμερα τις ποδιές του κουαρτέτου (πρώην Τρόϊκας) των πιστωτών, που μόλις πριν από μερικούς μήνες τους απειλούσε με τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη;
· Τρίτος στόχος της ασυνάρτητης συνθηματολογικής εκστρατείας του προεδρικού ΣΥΡΙΖΑ Νο 1, είναι ο εξωραϊσμός και η ωραιοποίηση των ταπεινωτικών, για την «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση», αποτελεσμάτων του 62% (υπέρ Τσίπρα) δημοψηφίσματος.
Αυτό λοιπόν το «ΟΧΙ» μας παραπέμπει στον αξέχαστο και αγαπημένο σκιτσογράφο, τον Βασίλη Χριστοδούλου, που συνόδευε το «δημοψήφισμα» του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου του 1968 με σκίτσο και την μαντινάδα:
«Μαθές δεν εξανάγινε
τέτοιο κουτί (κάλπη) ρημάδι
«όχι» να ρίχνεις το πρωί
να βγαίνει «ναι» το βράδυ»
Χωρίς αμφιβολία, αυτό το τετράστιχο είναι προφητικό και σε 16 μόνον λέξεις δίνει ανάγλυφη την εικόνα των αδίστακτων και γελοίων μεταλλάξεων της προεκλογικής Συριζαϊκής προεκλογικής εκστρατείας του Σεπτεμβρίου 2015. Με ένα πρώην αντιμνημονιακό Αλέξη Τσίπρα να επαίρεται για την ανερυθρίαστη μετατροπή του, από θανάσιμο αντιμνημονιακό, σε καταγέλαστο αντισυμβαλλόμενο του 3ου και φαρμακερότερου δανειακού μνημονίου, με την ανεπανάληπτη ομολογία υποταγής: «Κάναμε την καλύτερη συμφωνία…» ή «είμαι περήφανος για τον συμβιβασμό, που δεχτήκαμε με τους δανειστές…»
Τι κρίμα, που η νεφεληγερέτης, Ζωή (πρώην προστατευόμενη του Αλέξη), έχει σταματήσει τις έρευνές της για τους υπαίτιους των μνημονίων… Χάνουμε πολλά διασκεδαστικά απρόοπτα…
Υ.Γ. Τι τις θέλει ο Αλέξης, καταμεσίς στο προεκλογικό αλληλοφάγωμα, τις κρουαζιέρες, με τα κότερα των «ολιγαρχών», (όπως αποκαλεί την πλουτοκρατία ο Γ. Σταθάκης); Δεν τον τραβάνε λίγο από το μανίκι οι image makers;
Είπαμε το αγόρι ν’ ανανήψει από τα αναρχοκομμουνιστικά τερτίπια και να προσχωρήσει μετανοών στη σοσιαλδημοκρατία. Όχι όμως και να ταυτίζει το δικό του «αύριο» με dolce vita αλλά Αριστοτέλη Ωνάση. Τι σου είναι τελικά αυτό, που οι Γάλλοι το λένε la folie des grandeurs, (η τρέλα των μεγαλείων)…
