Όσοι έχουν διαπραγματευθεί, όσοι έχουν κλείσει μια συμφωνία στο χώρο των επιχειρήσεων ή της πολιτικής λένε ότι deal υπάρχει μόνο όταν οι δύο πλευρές δώσουν τα χέρια.
Μέχρι να συμβεί αυτό, το deal, λένε, είναι «στον αέρα» και ως εκ τούτου οποιαδήποτε ανακοίνωση επηρεάζει τη διαπραγματευτική θέση και τη στάση των δύο πλευρών.
Μάλιστα, στις επιχειρηματικές συμφωνίες, ακόμα και όταν ανακοινώνεται ένα deal, στην ανακοίνωση συνήθως δεν αναφέρεται ότι «πουλήθηκε» η τάδε επιχείρηση, αλλά ότι «συμφωνήσαμε να πουλήσουμε» την επιχείρηση.
Θεωρείται ότι μέχρι να μπουν τα λεφτά στο ταμείο δεν υπάρχει πώληση. Κάτι μπορεί να συμβεί και να χαλάσει το deal.
Είναι λοιπόν βασική διαπραγματευτική αρχή, τόσο στην πολιτική όσο και στο επιχειρείν, να μην βγαίνει η μία πλευρά από μόνη της και να λέει ότι «έκλεισε η συμφωνία» πριν κάτι τέτοιο έχει οριστικά συμφωνηθεί και από τα δύο μέρη.
Ιδιαίτερα μάλιστα η αδύναμη πλευρά. Διότι αν το ανακοινώσει και εκτεθεί πριν δεσμευθεί η άλλη πλευρά, είναι πολύ πιθανό η άλλη πλευρά να της ζητήσει να δώσει κάτι ακόμη για να κλείσει το deal που βιάζεται να κλείσει.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στη μαραθώνια διαπραγμάτευση με την τρόικα της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνει ότι κλείνει το deal, «θα έχουμε συμφωνία μέχρι το Πάσχα», «μέχρι το τέλος Απριλίου», «μέχρι το τέλος της εβδομάδας», «μέχρι το τέλος Μαΐου», «γράφεται η συμφωνία», «έρχεται η συμφωνία» και πάει λέγοντας.
Χθες, Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, για ακόμη μια φορά προανήγγελλε τον ερχομό της συμφωνίας λέγοντας «είμαστε στην τελική ευθεία, είμαστε κοντά σε μια συμφωνία».
Και όπως κάθε φορά, έτσι και χθες καθένας από τους πιστωτές ξεχωριστά, λέει ή διαρρέει, ότι «δεν υπάρχει συμφωνία», «εμείς δεν ξέρουμε κάτι», «είμαστε ακόμα μακριά», «υπάρχει απόσταση» κοκ.
Εκτός του ό,τι η πρακτική αυτή έχει κουράσει τους πάντες, δεν έχει φέρει αποτέλεσμα μέχρι σήμερα.
Ούτε φαίνεται να επηρεάζει πολιτικά την διεθνή κοινή γνώμη υπέρ μας.
Αντίθετα επιβεβαιώνει τη θεωρία ότι κάθε φορά που ανακοινώνεται ότι έρχεται η συμφωνία και η συμφωνία δεν έρχεται, η άλλη πλευρά αυξάνει τις απαιτήσεις της. Και ο λογαριασμός ανεβαίνει…
Δυστυχώς, η συμφωνία, όπως και η διαπραγμάτευση, χρειάζεται δύο!
