Εκτός από τους διαβόητους Hells Angels, στους αυτοκινητοδρόμους της Αμερικής κυκλοφορούν επίσης οι Bandidos, οι Black Pistons, οι Mongols, οι Outlaws, οι Pagans, οι Vagos και οι Sons of Silence. Συμμορίες μοτοσικλετιστών, με εμμονή στις Harley-Davidson, στα μεθύσια, στις γυναίκες, στα τατουάζ, στα όπλα, στον τζόγο και στις περιστασιακές παράνομες «δουλειές».
«Μην περιμένετε έλεος!» αναφέρει ένα μότο των Bandidos. «Πληγώνετε έναν, ματώνουμε όλοι!» προειδοποιεί απειλητικά ένα άλλο. «Ο Θεός συγχωρεί, οι Outlαws όχι» γράφουν πάνω στα δερμάτινα τζάκετ τους τα μέλη της ομώνυμης συμμορίας. Οσο για τους μικρούς και αδύναμους, ισχύει η υπενθύμιση «εμείς είμαστε αυτοί για τους οποίους σε προειδοποίησαν οι γονείς σου!».
Παρότι δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο πώς άρχισε η συμπλοκή, την προηγούμενη Κυριακή στο Γουάκο του Τέξας χύθηκε πολύ αίμα όταν οι Bandidos συγκρούστηκαν με μέλη τουλάχιστον άλλων πέντε παράνομων συμμοριών μοτοσικλετιστών σ’ ένα μπαρ-εστιατόριο της αλυσίδας ονόματι Twin Piks –άτυπος φόρος τιμής στη θρυλική τηλεοπτική σειρά του Ντέιβιντ Λιντς. Τελικός απολογισμός: εννέα νεκροί, 18 τραυματίες, 170 συλληφθέντες και περισσότερα από 300 όπλα –πιστόλια, κλομπ, μαχαίρια, αλυσίδες και τουλάχιστον ένα Καλάσνικοφ –στα χέρια των αστυνομικών.
Οι ομάδες αυτές είναι λέσχες μοτοσικλετιστών μόνον κατ’ επίφαση καθώς σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελούν τη βιτρίνα πίσω από την οποία διεξάγονται εγκληματικές δραστηριότητες όπως ανθρωποκτονίες, διακεκριμένες κλοπές, εκβιασμοί, σωματεμπορία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Οι Hells Angels και οι Bandidos είναι οι πιο πολυπληθείς συμμορίες μηχανόβιων των ΗΠΑ αλλά και ολόκληρου του κόσμου, με τα μέλη τους να ξεπερνούν τις 2.000. Πλέον, αμφότερες οι ομάδες λειτουργούν ως πολυεθνικές του εγκλήματος καθώς οι δραστηριότητές τους δεν περιορίζονται στις αμερικανικές Πολιτείες αλλά επεκτείνονται στον Καναδά και στη Νότια Αμερική, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, στη Ρωσία και την υπόλοιπη Ασία, φτάνοντας μέχρι την Αυστραλία.
Απροσάρμοστοι βετεράνοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Η κυριακάτικη συμπλοκή αποτελεί το τελευταίο και ίσως το πιο αιματηρό επεισόδιο που σημειώθηκε στις ΗΠΑ με πρωταγωνιστές «παράνομους» μοτοσικλετιστές. Ομως η ιστορία τους ξεκινά πολλά χρόνια πριν, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκείνη την περίοδο, οι νεαροί Αμερικανοί που επέστρεφαν στην πατρίδα, αποξενωμένοι και συχνά τραυματισμένοι ψυχικά, δυσκολεύονταν ιδιαίτερα να επανενταχθούν στους ρυθμούς μιας φυσιολογικής ζωής. Η αναζήτηση της έξαψης και η ισχυρή αίσθηση της συντροφικότητας που είχαν αναπτύξει τους οδήγησε στο να χτίσουν τις ζωές τους γύρω από τις μοτοσικλέτες τους. Αναγνωρίζοντας ως αξίες τους τη μη συμμόρφωση με την κυρίαρχη κουλτούρα και την αφοσίωσή τους στην ομάδα (εγκληματική ή μη) οι βετεράνοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έθεσαν τις βάσεις για την ανάπτυξη μιας από τις πιο χαρακτηριστικές φυλές της σύγχρονης Αμερικής.
«Υπάρχουν στο προσκήνιο από το 1960 και αποτελούν πολιτισμικό πρότυπο. Αντικατοπτρίζουν τη γοητεία που ασκούν στους Αμερικανούς η κινητικότητα, οι αντιήρωες και ο ρομαντισμός της ανομίας από την Ιστορία μας» εξηγεί στο «Βήμα» ο Τζέιμς Κουίν από το Πανεπιστήμιο του Βορείου Τέξας. Σύμφωνα με τον αμερικανό κοινωνιολόγο οι παράνομες συμμορίες μηχανόβιων δεν αποτελούν άμεση απειλή για το ευρύτερο κοινό. Είναι όμως γεγονός ότι την ώρα που οι Hells Angels διατυμπανίζουν ότι «όταν κάνουμε το σωστό, κανείς δεν το θυμάται, όταν κάνουμε το λάθος, κανείς δεν το ξεχνά», το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης δηλώνει πως οι «Αγγελοι της Κολάσεως», με περισσότερα από 230 παραρτήματα στις ΗΠΑ και σε 26 άλλες χώρες, «αποτελούν εγκληματική απειλή σε έξι ηπείρους».
Μιλώντας σε αμερικανικά και διεθνή Μέσα ο Τσαρλς Φάλκο, πρώην πληροφοριοδότηςτης αμερικανικής κυβέρνησης ο οποίος κατάφερε να εισχωρήσει σε μερικές από τις πιο διαβόητες συμμορίες μοτοσικλετιστών, έκανε λόγο για «πολεμικές μηχανές με στρατιωτική δομή», προσδιορίζοντας πως σήμερα στη θέση των παλαιμάχων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του πολέμου του Βιετνάμ βρίσκονται πια «αντικοινωνικοί» βετεράνοι των πολέμων του Ιράκ και του Αφγανιστάν οι οποίοι «αγαπούν τον πόλεμο» και εντάσσονται σε «λέσχες» μοτοσικλετιστών για να ζήσουν τις μαχητικές τους φαντασιώσεις.
Μυθολογία
Ασπρόμαυρο φιλμ, εμβληματική ερμηνεία
Τον Ιούλιο του 1947 4.000 μοτοσικλετιστές, βετεράνοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι περισσότεροι, κατέκλυσαν το Χόλιστερ της Καλιφόρνιας, μια κωμόπολη 4.500, τότε, κατοίκων, στο πλαίσιο ενός τριήμερου φεστιβάλ της Αμερικανικής Ενωσης Μοτοσικλέτας. Τις ώρες που δεν συμμετείχαν σε αγώνες, οι μηχανόβιοι περιορίζονταν κυρίως στην κατανάλωση αλκοόλ, με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς να χάσουν τον έλεγχο. Παρότι τα επεισόδια που σημειώθηκαν ήταν περιορισμένης έκτασης, τα αμερικανικά Μέσα έκαναν λόγο για «πανδαιμόνιο» και «κατάληψη της πόλης» από τους bikers. Η αποκαλούμενη Εξέγερση του Χόλιστερ, πέρα από το ότι συνέβαλε σημαντικά στην άνοδο της εικόνας του «άνομου μοτοσικλετιστή», αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την εμβληματική ταινία «Ο Ατίθασος» (1954), με τον Μάρλον Μπράντο να υποδύεται τον Τζόνι Στράμπλερ, αρχηγό των Black Rebel Motorcycle Club.
Στο Τέξας μιλάνε τα όπλα
Την επομένη της πρόσφατης αιματηρής σύρραξης στο Γουάκο, βουλευτές στο Οστιν, πρωτεύουσα του Τέξας, διαβουλεύονταν όσον αφορά τη διεύρυνση των δικαιωμάτων οπλοφορίας στην Πολιτεία-προπύργιο του συντηρητισμού στις ΗΠΑ. Ενας από τους νόμους που εξετάστηκαν και έχει ήδη εγκριθεί από την τοπική Βουλή προβλέπει ότι οι Τεξανοί θα μπορούν να φέρουν ελεύθερα και φανερά –είτε στον ώμο τους είτε στη ζώνη τους –πιστόλια και περίστροφα σε δημόσιους χώρους, ενώ η Αστυνομία δεν θα έχει το δικαίωμα να ρωτήσει τον εκάστοτε οπλοφόρο αν έχει την απαραίτητη άδεια.
Ράντι Μακ Μπι, καθηγητής Σύγχρονης Αμερικανικής Ιστορίας στο Texas Tech University
«Παρουσιάζονται ως αξιοσέβαστοι πατριώτες»
«Μερικοί από τους πιο σφοδρούς επικριτές των νόμων που επιβάλλουν τη χρήση κράνους είναι οι παράνομες λέσχες μοτοσικλετιστών όπως οι Hells Angels. Το κίνημα επέτρεψε στους μοτοσικλετιστές να αμφισβητήσουν τις έννοιες της αναρχίας και της αταξίας με τις οποίες είναι συνυφασμένοι και να εισέλθουν στο κυρίαρχο ρεύμα της αμερικανικής κοινωνίας» λέει στο «Βήμα» ο Ράντι Μακ Μπι, καθηγητής Σύγχρονης Αμερικανικής Ιστορίας στο Texas Tech University, ερωτώμενος για τη σχέση των bikers με την πολιτική.
«Το 1945», λέει ο Μακ Μπι, «οι καταγεγραμμένες ιδιωτικές μοτοσικλέτες που κυκλοφορούσαν στις ΗΠΑ ήταν λιγότερες από 2.000. Στα μέσα του 1970 ξεπερνούσαν τα πέντε εκατομμύρια. Η μαζική παρουσία τους είχε ως αποτέλεσμα τη διεξαγωγή εκστρατειών με στόχο τον έλεγχό τους, εκστρατείες οι οποίες κατέληξαν σε μία παρατεταμένη μάχη για τη χρήση του κράνους. Η απάντηση από την πλευρά των μοτοσικλετιστών ήταν η οργάνωση μιας αντι-εκστρατείας αμφισβήτησης των σχετικών νόμων αλλά και του δικαιώματος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να επιβάλει τη θέσπισή τους από τις Πολιτείες. Το κίνημα εντάθηκε ιδιαίτερα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και τελικά τράβηξε την προσοχή και των πολιτικών, ιδιαίτερα των συντηρητικών, οι οποίοι ξεκίνησαν να μιλούν ανοιχτά κατά του κυβερνητικού ελέγχου κάνοντας λόγο για κατάχρηση εξουσίας από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων».
Ράντι Μακ Μπι, καθηγητής Σύγχρονης Αμερικανικής Ιστορίας στο Texas Tech University
«Παρουσιάζονται ως αξιοσέβαστοι πατριώτες»
«Μερικοί από τους πιο σφοδρούς επικριτές των νόμων που επιβάλλουν τη χρήση κράνους είναι οι παράνομες λέσχες μοτοσικλετιστών όπως οι Hells Angels. Το κίνημα επέτρεψε στους μοτοσικλετιστές να αμφισβητήσουν τις έννοιες της αναρχίας και της αταξίας με τις οποίες είναι συνυφασμένοι και να εισέλθουν στο κυρίαρχο ρεύμα της αμερικανικής κοινωνίας» λέει στο «Βήμα» ο Ράντι Μακ Μπι, καθηγητής Σύγχρονης Αμερικανικής Ιστορίας στο Texas Tech University, ερωτώμενος για τη σχέση των bikers με την πολιτική.
Και εξηγεί: «Η σχέση αυτή αναπτύχθηκε περισσότερο κατά τη δεκαετία του 1980, όταν η κυβέρνηση Ρίγκαν θέσπισε δασμούς για τις εισαγόμενες μηχανές. H εμπλοκή του Ρίγκαν έσωσε τη Harley-Davidson, πλήττοντας ταυτόχρονα την Ιαπωνία, και ισχυροποίησε τη σχέση ανάμεσα στους μοτοσικλετιστές και τους συντηρητικούς πολιτικούς. Συγχρόνως, πρόσφερε στους μηχανόβιους τη δυνατότητα να παρουσιάζονται ως αξιοσέβαστοι και τυπικοί πατριώτες» είπε, υπενθυμίζοντας ότι «το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτής της σχέσης ήταν η εμφάνιση του Τζον Μακ Κέιν στο φεστιβάλ μοτοσικλετιστών του Στάρτζις στη Νότια Ντακότα το 2008 κατά τη διάρκεια της προεδρικής του εκστρατείας».
«Το 1945», λέει ο Μακ Μπι, «οι καταγεγραμμένες ιδιωτικές μοτοσικλέτες που κυκλοφορούσαν στις ΗΠΑ ήταν λιγότερες από 2.000. Στα μέσα του 1970 ξεπερνούσαν τα πέντε εκατομμύρια. Η μαζική παρουσία τους είχε ως αποτέλεσμα τη διεξαγωγή εκστρατειών με στόχο τον έλεγχό τους, εκστρατείες οι οποίες κατέληξαν σε μία παρατεταμένη μάχη για τη χρήση του κράνους. Η απάντηση από την πλευρά των μοτοσικλετιστών ήταν η οργάνωση μιας αντι-εκστρατείας αμφισβήτησης των σχετικών νόμων αλλά και του δικαιώματος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να επιβάλει τη θέσπισή τους από τις Πολιτείες. Το κίνημα εντάθηκε ιδιαίτερα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και τελικά τράβηξε την προσοχή και των πολιτικών, ιδιαίτερα των συντηρητικών, οι οποίοι ξεκίνησαν να μιλούν ανοιχτά κατά του κυβερνητικού ελέγχου κάνοντας λόγο για κατάχρηση εξουσίας από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
