Όσο πλησιάζει στη λήξη της, η περίοδος χάριτος των 100 ημερών, προς την γεμάτη «πρωτοτυπίες» κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα-Π. Καμμένου, άλλο τόσο και κορυφώνονται οι αμφιβολίες, για το χωρίς συντριβή, πέρασμα της κυβερνητικής «Αργούς», από τις Συμπληγάδες των πιστωτών μας.
Ποια άραγε να’ ναι η αιτία αυτής της αβέβαιης και παρακινδυνευμένης πορείας; Τα συσσωρευμένα λάθη των κυβερνητικών προκατόχων; Και αν αυτό πράγματι είναι το επιχείρημα μιας κυβέρνησης, που ξεκίνησε την πορεία της, με τον προεκλογικό «αέρα», ότι θα αλλάξει το μέλλον, όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά και ολάκερης της Ευρωπαϊκής ηπείρου (!) γιατί αιφνιδίως, στο «παρά πέντε», στο τέλος της περιόδου χάριτος, κολυμπάει στην αβεβαιότητα και αφήνει ουσιαστικά χωρίς πυξίδα, τελείως ακυβέρνητο το σκάφος της ταλαίπωρης πατρίδας μας;
Δεν θα αναλωθούμε εδώ, στην ατέρμονη και χωρίς προτάσεις ιστορικών μεταρρυθμίσεων, φλυαρία των «ιδεολογικών διαφορών», ανάμεσα στην Κυβέρνηση και τους προκατόχους της. Άλλωστε, ορισμένες καταστάσεις και ορισμένα σχήματα μιλάνε μόνα τους… Αρκεί και μόνον το απαράμιλλο συμπεθεριό ενός αριστεροφανούς ΣΥΡΙΖΑ, με το ανεκδιήγητο ακροδεξιό
μόρφωμα των ΑΝΕΛ. Καθώς φαίνεται, αυτό το συνοικέσιο μας παραπέμπει στους αταίριαστους γάμους, μεταξύ βασιλικών οίκων του ευρωπαϊκού μεσαίωνα, που γίνονταν με ένα και μόνο στόχο: Να σωθούν κάποιες ηγεμονίες, από τη χρεωκοπία ή και την υποταγή τους, σε ισχυρότερα στέμματα…
Εμπρός λοιπόν σ’ αυτά τα αδιέξοδα, η σημερινή κυβέρνηση βαυκαλίζεται με το νανούρισμα μιας γεμάτης παραφωνίες ρητορικής, γιατί όχι και με μπόλικα ανατολίτικα ξεφαντώματα (χοροί και πανηγύρια υπό ραγδαία βροχή), στις εθνικές επετείους…
Και για να μη μιλάμε αορίστως, μνημονεύουμε ενδεικτικά ορισμένα μνημειώδη παραδείγματα ανακολουθιών, αυτοαναιρέσεων και αυτο-διαψεύσεων. Αλλά από πού ν’ αρχίσουμε και πού να καταλήξουμε, σ’ αυτή την τρικυμία, ή ορθότερα, σ’ αυτό το χάος της πολιτικής ασυναρτησίας; Στο συνδυασμό της κυβερνητικής πρακτικής με το προσωπικό επιχειρηματικό κέρδος (Γ. Κατρούγκαλος); Στις απελπισμένες εκκλήσεις του απομονωμένου, από τα ιερατεία της Κουμουνδούρου, υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Πανούση, αλλά και του πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Αθανασίου Δημόπουλου, ν’ αδειάσει το Πανεπιστήμιο από τους κουκουλοφόρους, που ζητούν κατάργηση κάθε θεσμού ευταξίας και απελευθέρωση τρομοκρατών, με βαμμένα τα χέρια τους, από το αίμα του Αξαρλιάν, του Μπακογιάννη, του Θεοφανόπουλου και αμέτρητων άλλων έντιμων κα επιφανών Ελλήνων;
Ας έλθουμε όμως και σε απείρως φαιδρότερες καταστάσεις θεατρικού βαριετέ όπως: Στην έκρηξη της πεπιεσμένης ειλικρίνειας του Νίκου Βούτση, που εμμέσως λογοκρίνει τα ΜΜΕ, που επρόβαλαν, στη Μεγάλη Εβδομάδα,
σκηνές της φλεγόμενης Αθήνας από τις βόμβες μολότοφ των κουκουλοφόρων. Ειλικρινά δεν το περιμέναμε, τέτοιοι αριστεροί με πατέντα, να υπερμάχονται της θεοσέβειας των ορθόδοξων πιστών…
Όταν όμως ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας συνομιλεί, επί 20λεπτο, με την εικόνα του Άξιον Εστί, γιατί να υστερήσει ο Ν. Βούτσης στα γαλήνια λατρευτικά καθήκοντα;
Αλλά και οι υπουργοί του ευγενούς θήλεος γένους δεν υστερούν σε ανθρωπιστικές-ποιητικές ευαισθησίες. Έτσι, η κυρία Τασία Χριστοδου-λοπούλου, σε ερώτηση δημοσιογράφου, για τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης του ογκούμενου κύματος των ξένων προσφύγων, απάλυνε την απάντησή της, ισχυριζόμενη, ότι πολλοί από αυτούς απολαμβάνουν στα παγκάκια την αθηναϊκή λιακάδα!… Ή με άλλα λόγια, “La vie en roses” (ο ανθόσπαρτος βίος), με τη βελούδινη φωνή του Υβ Μοντάν… Αλλά και ο Γιώργος Σταθάκης, σε όλες τις μετεκλογικές δηλώσεις του είναι ίσως ο μόνος που εκφράζει διαρκή αισιοδοξία, για τον τερματισμό της οικονομικής κρίσης, επισφραγίζοντας μάλιστα την αισιοδοξία του, με το μόνιμο, ακόμη και στις χειρότερες αναποδιές, τζιοκόντιο χαμόγελο…
Α, ξεχάσαμε και την ανεπανάληπτη βλοσυρή Ζωή, με τις απειλές περί απολύσεων σε υπαλλήλους πρατηρίων βενζίνης και με τις κατασχέσεις κινητών τηλεφώνων. Πολύ φοβούμαι, ότι κινδυνεύει να χαρακτηριστεί persona non grata, παρά το τραβάτε με κι ας κλαίω της τοπικής οργάνωσης γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ, στην Αιδηψό. Θα είναι λοιπόν κρίμα να χάσει έτσι την ευκαιρία, ακολουθώντας το πατρικό της παράδειγμα, να την ανακηρύξουν αριστίνδην Πρόεδρο της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας της ευβοϊκής λουτρόπολης…
Όσο για τον Αλέκο Φλαμπουράρη, ως πότε θα συντονίζει τα ασυντόνιστα, προσπαθώντας κάθε μέρα να λειαίνει τις αιχμηρές γωνίες από τις αμετροέπειες και τις στραβοτιμονιές αρκετών μελών του υπουργικού συμβουλίου;
Συμπέρασμα: Αυτή η κυβέρνηση κάνει το παν για ν’ ακούγεται, εντός και εκτός Ελλάδας. Αλλά μάλλον δεν έχει διάθεση να κυβερνήσει…
Υ.Γ. Το αντιφατικό «ρητό» του Γ. Βαρουφάκη, «είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κάθε είδους συμβιβασμούς, αλλά όχι να συμβιβαστούμε», ανοίγει δρόμο για τη δημιουργία μιας νέας «σχολής» οικονομικών επιστημών, που θα ξεπεράσει σε νεοφιλελεύθερες βουτιές θανάτου και την περιβόητη σχολή του Σικάγου!
