Νομίζω πως το πιο επικίνδυνο φαινόμενο στην πολιτική – πόσο μάλλον στην διακυβέρνηση ενός τόπου – είναι ο δογματισμός: ο παραμορφωτικός φακός μέσα από τον οποίο ο πολιτικός δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα και αδυνατεί έτσι να χρησιμοποιήσει την λογική του παραμένοντας κολλημένος στις ιδεοληψίες του.
Χαρακτηριστικό του άκρατου δογματισμού κάποιων από τους υπουργούς της νέας κυβέρνησης ήταν οι ισοπεδωτική τους αντίληψη – που φάνηκε από τις δηλώσεις τους – ότι θα αλλάξουν όλα όσα βρήκαν στο υπουργείο τους από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Ότι εδώ δεν έχουμε απλώς μια αλλαγή σκυτάλης στην διακυβέρνηση της χώρας αλλά μια αλλαγή… καθεστώτος.
Δηλαδή πόσο παρωχημένος και παλαιοκομματικός μπορεί αν είναι κάποιος πολιτικός όταν πιστεύει πραγματικά ότι τίποτα απ όσα έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ δεν αξίζει να κρατηθεί;
Ότι εκείνος είναι μόνον ο γνώστης, ο πρεσβευτής της απόλυτης αλήθειας – κι όλοι οι προηγούμενοι για…πέταμα.
Πάρτε για παράδειγμα το νόμο για την παιδεία- που ψηφίστηκε το 2011 με τεράστια πλειοψηφία (255 εδρών) μετά από πολύμηνο διάλογο με όλους τους φορείς και εντατική συνεργασία της Άννας Διαμαντοπούλου και του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου .
Είναι δυνατόν η νέα κυβέρνηση να μη συμφωνεί σε τίποτα απ όσα προέβλεπε εκείνος ο νόμος ; Και ο νέος υπουργός Αρ. Μπαλτάς να διαγράφει με μια μονοκονδυλιά “ως καταστροφικό για την παιδεία” π.χ. τον θεσμό για τα Συμβούλια των ΑΕΙ στα οποία μετέχουν Έλληνες και ξένοι πανεπιστημιακοί που ισχύει σήμερα στις 25 από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Να θέλει να συντάξει -λέει -νέο νόμο Πλαίσιο σε ένα χρόνο και να επαναφέρει όσα αναχρονιστικά καταργήθηκαν : το πανεπιστημιακό άσυλο, τους αιώνιους φοιτητές , την μη αξιολόγηση των καθηγητών; Να χαρακτηρίζει “ρετσινιά” την αριστεία στο σχολείο επιχειρώντας, ουσιαστικά, να εξισώσει προς τα κάτω την εκπαιδευτική διαδικασία λες και θέλει να ενθαρρύνει την επικράτηση της μετριότητας ;
Είναι δυνατόν ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας Π. Λαφαζάνης να βλέπει πίσω από όλες τις ιδιωτικοποιήσεις την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού ,και τα υπερκέρδη των μεγάλων συμφερόντων;
Θα αντιληφθεί πολύ γρήγορα ότι το ελληνικό κράτος δεν έχει περισσευούμενα κονδύλια για να επενδύσει δισεκατομμύρια στα λιμάνια ή τα αεροδρόμια της χώρας ,τη ΔΕΗ ,τον ΟΤΕ ή στην τουριστική και οικιστική αξιοποίηση του Ελληνικού. Και ότι θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τα κονδύλια των ιδιωτών για να βοηθήσει την γοργή ανάπτυξη του τόπου που θα μειώσει την ανεργία και θα κλείσει τις τρύπες του προϋπολογισμού.
Παράδειγμα προς μίμηση : η αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη -από τις πιο ένθερμες υποστηρίκτριες του κινήματος “δεν πληρώνω” ως μια φυσική αντίσταση στο μνημόνιο .
Aναγκάστηκε μόλις αντίκρισε τα άδεια ταμεία του κράτους να ξεχάσει όσα έλεγε προεκλογικά και να καλέσει η ίδια από το βήμα της Βουλής τους πολίτες να επιτελέσουν το “πατριωτικό τους καθήκον” να πληρώσουν τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ ,τον ΦΠΑ τους και να ενταχθούν στις ρυθμίσεις των 100 δόσεων.
Οσο πιο γρήγορα οι νέοι υπουργοί εγκατελείψουν τον δογματισμό τους και προσγειωθούν στην πραγματικότητα , όσο πιο γρήγορα αντιληφθούν ότι άλλο είναι οι θεωρητικές αναζητήσεις κι άλλο η διακυβέρνηση – τόσο γρηγορότερα θα μπορέσει η χώρα να πατήσει στα πόδια της.
