Μετά και τη δεύτερη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και τα όσα πολιτικά κά ευτράπελα προηγήθηκαν, αυτό που εξακολουθεί να απασχολεί τον κόσμο της οικονομίας είναι τι θα συμβεί αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει, όπως όλα δείχνουν και σήμερα, να εκλέξει Πρόεδρο και η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές.
Ασφαλώς και ήταν δικαίωμα του Πρωθυπουργού να φέρει νωρίτερα τις πολιτικές εξελίξεις για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να φύγει η πολιτική αβεβαιότητα από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και τους δανειστές. Αλλωστε την επιλογή του επικρότησαν και ευρωπαίοι πολιτικοί –με πρώτο τον κ. Σόιμπλε –με τις δηλώσεις τους και την απόφασή τους να δώσουν δύο μήνες περιθώριο στην Ελλάδα με την παράταση της δανειακής σύμβασης και των ομολόγων του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που αποτελούν εγγύηση για την κάλυψη τυχόν νέων κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών και μόνο.
Αυτό όμως που δεν έχει δικαίωμα κανένας πολιτικός είναι να υποσκάπτει και σε μεγάλο βαθμό να ακυρώνει τα αποτελέσματα που έφεραν οι θυσίες των πολιτών –δηλαδή, η πληρωμή των υπέρογκων φόρων, οι περικοπές αμοιβών, η αύξηση της παραγωγικότητας –τα τελευταία χρόνια τόσο σε δημοσιονομικό επίπεδο όσο και στην πραγματική οικονομία.
Η Ελλάδα στο τέλος του 2014 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 2012, όταν την άνοιξη οι πολιτικές δυνάμεις αναμετρήθηκαν για την εξουσία, και πολύ περισσότερο δεν έχει καμία σχέση με τη χρεοκοπημένη οικονομία του 2010.
Η χρονιά κλείνει με πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό άνω των 3 δισ. ευρώ (1,8% του ΑΕΠ), το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών παρουσιάζει έπειτα από δεκαετίες μεγάλο πλεόνασμα (2% του ΑΕΠ) και η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος είναι δεδομένη. Ειδικά για τις καταθέσεις όλοι γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης δεν χάθηκε ούτε ένα ευρώ, αντίθετα όσοι έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό ή τα έκρυψαν στις θυρίδες και στα σεντούκια έχασαν από τους τόκους από τα υψηλά επιτόκια που προσέφεραν οι τράπεζες.
Στον κόσμο της οικονομίας είναι αντιληπτό ότι τα ακραία πολιτικά διλήμματα δεν εξυπηρετούν κανέναν. Εντείνουν την αβεβαιότητα και την ανησυχία και, αντί να γεφυρώνεται το χάσμα μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που ίσως κληθούν να συνεργαστούν και η απόσταση της χώρας με την τρόικα, βλάπτουν σοβαρά την οικονομία. Το ζητούμενο είναι η επιστροφή της οικονομίας στην ανάπτυξη, που είναι και η μόνη αποτελεσματική οδός για να μειωθεί το δημόσιο χρέος, να αυξηθούν περαιτέρω τα δημόσια έσοδα και να αντιμετωπιστεί η μάστιγα της ανεργίας, φαινόμενο για το οποίο έπρεπε να ντρέπεται όλος ο πολιτικός κόσμος.
Καλή χρονιά…
