«Ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του Κώστα Κατσούλη, ο οποίος έχασε τη ζωή του πέφτοντας θύμα οπαδικής βίας, με απόφαση του Υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Γιάννη Ανδριανού αναβάλλονται όλοι οι επίσημοι αγώνες των εθνικών διοργανώσεων των ομαδικών αθλημάτων της προσεχούς αγωνιστικής».
Πίσω από αυτή, τη «λιτή» ανακοίνωση του αρμόδιου εκπροσώπου του κράτους συντάχθηκε μετά την τραγωδία της Κρήτης όλο το σύστημα που διοικεί και ελέγχει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Με περισσή υποκρισία, ιδιοκτήτες, παράγοντες, διαιτητές, αθλητικά όργανα, οπαδικοί στρατοί και… λοιποί «συγγενείς», φόρεσαν μαύρες πλερέζες για να θρηνήσουν το χαμό ενός οπαδού που τόλμησε να βρεθεί στο γήπεδο του αντιπάλου και να υποστηρίξει την ομάδα του εκτός έδρας.
Με την αναβολή της αγωνιστικής, μερικές πομπώδεις δηλώσεις και τις γνωστές εξαγγελίες που… βάζουν «το μαχαίρι στο κόκαλο», προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό.
Για ουσιαστικές αλλαγές στο σύστημα που υπηρετεί το μεγάλο αθλητικό «ιδεώδες» της νίκης με κάθε μέσο, ούτε κουβέντα. Γιατί η βασική αιτία που θρηνούμε κάθε τρεις και λίγο θύματα στο ποδόσφαιρο, βρίσκεται στο γεγονός ότι η ήττα δεν είναι αποδεκτή στη λογική των χούλιγκαν και των παραγόντων με τις μαφιόζικες πρακτικές που ελέγχουν τον χώρο.
Ακόμα και αν αυτή προέρχεται από καθαρή τύχη του αντιπάλου. Πόσο μάλλον αν ο αντίπαλος είναι καλύτερος. Τότε είναι που κυνηγούν φαντάσματα, ανακαλύπτουν οργανωμένα σχέδια εξόντωσης και άλλες ιστορίες για αγρίους.
Η περίφημη φράση του Σπάθα «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε να γ…» αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τη νοοτροπία και τις πρακτικές που κυριάρχησαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αθλητισμό την τελευταία εικοσαετία.
Είτε με διαιτητικές αποφάσεις, είτε με προπηλακισμούς και τραμπουκισμούς τύπου Ριζούπολης κλπ, η κατάκτηση της νίκης είναι αποδεκτή. Θεωρείται μάλιστα μαγκιά!
Και η λογική αυτή επικράτησε με την ανοχή της πολιτείας. Διότι δεν μπορεί να βλέπει όλη η Ελλάδα στην τηλεόραση εξόφθαλμα πέναλτι, οφσάιντ και έκτροπα να κρίνουν αγώνες, τίτλους και εκατομμύρια ευρώ και το επίσημο κράτος να αποφαίνεται μόνο με βάση όσα έγραψε ο διαιτητής στο φύλλο αγώνος ή ο παρατηρητής στην έκθεσή του.
Τέτοιου είδους πρακτικές παρακινούν διάφορους μιμητές που θέλουν και αυτοί να επιβληθούν με κάθε τρόπο. «Αφού το κάνουν οι άλλοι, δεν γίνεται να πηγαίνω εγώ με τον σταυρό στο χέρι» είναι η λογική που επικράτησε σε κάθε επίπεδο του αθλητισμού, είτε επαγγελματικό, είτε ερασιτεχνικό ακόμα και σχολικό, όπου οι γονείς ζητούν με κάθε τρόπο την πρώτη θέση που εξασφαλίζει μπόνους μόρια για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πανεπιστημίου.
Για να σταματήσουμε λοιπόν να θρηνούμε θύματα στα γήπεδα θα πρέπει να αλλάξει η αντίληψη για τη νίκη. Ολες οι ομάδες χάνουν και όλες κερδίζουν, όσο μεγάλες ή μικρές και αν είναι. Αυτή είναι η πεμπτουσία του αθλητισμού και όχι η «μαγκιά» των στημένων νικών…
