To Νέο Μεσοπρόθεσμο που κατατέθηκε στη Βουλή προβλέπει ανάπτυξη 0,6% το 2014, 2,9% το 2015, 3,7% το 2016, 3,5% το 2017 και 3,2% το 2018. Την ίδια στιγμή, η βάση δεδομένων του Δ.Ν.Τ. πρoβλέπει τα ίδια ποσοστά ανάπτυξης την περίοδο 2014-2017 και ισχυρότερη ανάπτυξη (3,3%) το 2018. Με άλλα λόγια, οι προοπτικές ανάπτυξης συμπίπτουν. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι εφόσον οι μεταβολές της ανεργίας επηρεάζονται τα μέγιστα από την ανάπτυξη, τόσο το Μεσοπρόθεσμο όσο και το Δ.Ν.Τ. θα συνέκλιναν ως προς τις προβλέψεις ανεργίας.
Κάθε άλλο. Το Νέο Μεσοπρόθεσμο προβλέπει ποσοστό ανεργίας 24,5% το 2014, 22,5% το 2015, 19,5% το 2016, 17,1% το 2017 και 15,9% το 2018. Η βάση δεδομένων του Δ.Ν.Τ. διαφοροποιείται σαφέστατα καθώς προβλέπει το ποσοστό ανεργίας να ανθίσταται στο 26% το 2014 και μετά να αποκλιμακώνεται στο 19% το 2017 και στο 16,3% το 2018.
Αφού λοιπόν οι προβλέψεις ανάπτυξης είναι περίπου οι ίδιες μήπως οι περισσότερο ρόδινες προβλέψεις ανεργίας του Νέου Μεσοπρόθεσμου οφείλονται στο ότι αυτό χρησιμοποιεί «καλύτερο» οικονομικό μοντέλο από το ΔΝ.Τ.; Και ποιο είναι αυτό το οικονομικό μοντέλο;
Προσπάθησα από την πλευρά μου να «επαληθεύσω» τόσο τις προβλέψεις του Νέου Μεσοπρόθεσμου όσο και εκείνες του Δ.Ν.Τ. κάνοντας χρήση ενός γενικά παραδεκτού οικονομικού μοντέλου (Okun law) στο οποίο οι μεταβολές της ανεργίας επηρεάζονται από την παρούσα ανάπτυξη (ή ακόμα την ανάπτυξης του περασμένου έτους) τόσο σε επίπεδο γραμμικής όσο και σε επίπεδο μη γραμμικής σχέσης (έχοντας κατά νου ότι, ίσως, μεγάλες μεταβολές στην ανάπτυξη οδηγούν σε μεγαλύτερη αποκλιμάκωση της ανεργίας σε σχέση με μικρές μεταβολές στην ανάπτυξη).
Επιπλέον, προσπάθησα (πέραν της ανάπτυξης) να εξηγήσω τις μεταβολές ανεργίας βάσει του spread μεταξύ του 10-ετούς ελληνικού και του αντίστοιχου γερμανικού ομολόγου (ως μέτρο επενδυτικής αβεβαιότητας). Η ανάλυση μου βασίσθηκε στην υπόθεση εργασίας ότι το spread αποκλιμακώνεται από το 5% σήμερα στο 1% το 2018.
Απέτυχα παταγωδώς να επαληθεύσω τις προβλέψεις ανεργίας του Νέου Μεσοπρόθεσμου (ή του Δ.Ν.Τ.). Εκτίμηση μου (και μακάρι να κάνω λάθος) είναι ότι για να μειωθεί η ανεργία στο 16% (ή και χαμηλότερα) το 2018, πρέπει να επιτύχουμε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4% τα επόμενα έτη και ταυτόχρονα το spread σχεδόν να μηδενισθεί. Είναι εφικτό ένα τέτοιο σενάριο;
* Ο Κώστας Μήλας είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών – University of Liverpool
