Ενα κορίτσι με άγριες διαθέσεις
Προφανώς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί ο καιρός που η μεγαλύτερη τραγουδίστρια του πλανήτη στην τζαζ συγκέντρωνε τις απαραίτητες εμπειρίες για να διαμορφώσει το στυλ της μέσα από την πορνεία, όπως έκανε η Μπίλι Χόλιντεϊ από τα 11 χρόνια της. Αλλωστε πλέον και η ίδια η τζαζ δεν έχει τον επαναστατικό χαρακτήρα που είχε τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, όταν αποτελούσε παντιέρα για την αφροαμερικανική κοινότητα. Σήμερα ένα κοριτσάκι 22 χρόνων από τα περίχωρα του Λονδίνου είναι ικανό να προκαλέσει τα ίδια κύματα ευφορίας με το δεύτερο μόλις άλμπουμ της, χωρίς να αποτελεί «δημόσιο κίνδυνο» για την κοινωνία. Οχι ότι η Εϊμι Γουαϊνχάουζ δεν έχει και αυτή το μερίδιό της στις διασκεδάσεις στην άγρια πλευρά της πόλης. Οι πιέσεις από το στενό περιβάλλον της για να μπει σε κλινική αποτοξίνωσης ώστε να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ ήταν που την ώθησαν να γράψει και τη μεγαλύτερη επιτυχία της «Rehab», όπου μεταξύ άλλων λέει: «Προσπαθούν να με πείσουν να πάω για αποτοξίνωση και εγώ τους λέω “όχι, όχι, όχι”», δίνοντας αυτομάτως και το στίγμα της. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα ο σπουδαίος και πολυπράγμων Μάλκολμ Μακ Λάρεν, όταν ρωτήθηκε αν υπάρχει έστω και μία αυθεντική φιγούρα στη σύγχρονη μουσική σκηνή, απάντησε με ευκολία ότι ένα τέτοιο πρόσωπο μπορεί να είναι μόνο η Εϊμι Γουαϊνχάουζ.
Είναι πολλοί σήμερα αυτοί που εμμένουν στην αγοραία συμπεριφορά της και στον εθισμό της στο αλκοόλ όταν αναφέρονται στην Εϊμι Γουαϊνχάουζ, αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως περισσότερο από αυτά τα ροκ συμπτώματα είναι η ατόφια μουσική πλευρά της. Η φωνή της αποτελεί ένα ταξίδι στον χρόνο, που ξεκινά από την Μπίλι Χολιντέι και τη Σάρα Βον και καταλήγει στη Μέισι Γκρέι και στη Λορίν Χιλ. «Κραυγάζει με την ίδια γκόσπελ δύναμη που μας συντάρασσε η Αρίθα Φράνκλιν», όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο «Independent», και να προσθέσουμε ότι σίγουρα διαθέτει την άρτια τεχνική να χρησιμοποιεί τις συλλαβές των όμορφων στίχων της με γνώση και σπάνια μουσικότητα, όπως όλες οι σπουδαίες τραγουδίστριες.
Και τι στίχοι. Ολοι μέσα από τη μικρή εμπειρία της, σε συνδυασμό όμως με την οξύτατη πραγματικότητά της. «Αν δεν έχω κάνει κάτι, δεν μπορώ να το βάλω σε ένα τραγούδι. Πρέπει να είναι αυτοβιογραφικό. Είναι κάτι σαν εξορκισμός. Βγάζω την ψυχή μου σε αυτά. Αν δεν είχα αυτό το μέσο έκφρασης, θα ήμουν χαμένη» λέει με την ειλικρίνεια που τη χαρακτηρίζει η ανερχόμενη βρετανή σταρ. Και τι θα μπορούσε να αποτελέσει λόγο για να γράψει ένα τραγούδι; Μια συναυλία του ράπερ Νας στην οποία δεν μπόρεσε να πάει επειδή ο φίλος της δεν μπόρεσε να βρει εισιτήριο και το οποίο μετατρέπεται σε ένα μεταφεμινιστικό ύμνο «Me And Mr. Jones». Το αιώνιο ερωτικό τρίγωνο με τον πρώην γκόμενο στο ψυγείο και το όνομα του καινούργιου-τατουάζ δίπλα στην καρδιά της. Ο πόνος του χωρισμού. Η χαρά της νέας αγάπης. ‘Η επίσης η ξαφνική ανακάλυψη ότι μπορείς να φερθείς και εσύ το ίδιο άσχημα όπως τόσοι άλλοι γύρω σου που σου χάλασαν τη ζωή και σε μαχαίρωσαν πισώπλατα, όπως διακηρύσσει στο συγκλονιστικό «I’m No Good». Οτι από ένστικτο δημιουργείς έναν μαύρο χώρο όπου τοποθετείς όλες τις μαυρίλες της ζωής σου και αφήνεις τον εαυτό σου απ’ έξω, όπως τραγουδά στο «Back To Black», από το δεύτερο ομώνυμο άλμπουμ της.
Το μεγάλο ταλέντο όμως της Γουαϊνχάουζ είναι ότι, ενώ κάποια άλλη θα μπορούσε να ακούγεται βαριά και ασήκωτη, αυτή αντιμετωπίζει τα τραγούδια με χιούμορ δίνοντάς τους μια ποπ διάσταση μέσα από τον μοναδικό τζαζ-σόουλ-ρέγκε προσανατολισμό που έχει. Δεν ξεκίνησε έτσι ακριβώς, καθώς το πλατινένιο ντεμπούτο άλμπουμ της «Frank», αν και αρκετά δυνατό, υπολειπόταν της ωριμότητας και της φρεσκάδας που χαρακτηρίζει το «Back To Black».
Η Εμι Γουαϊνχάουζ όμως ήταν σαφής για τις νέες επιλογές της: «Δεν ήθελα να παίζω αυτό το τζαζ πράγμα ξανά και ξανά. Είχα βαρεθεί τις περίπλοκες δομές και αναζητούσα κάτι αρκετά πιο άμεσο. Το τελευταίο διάστημα είχα ακούσει πολλά κοριτσίστικα συγκροτήματα από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 και μου άρεσε η απλότητά τους. Μπαίνουν από την αρχή στο ζητούμενο». Αλλωστε το γούστο της από μικρή ήταν ποικίλο. Από τη μία ήταν η δισκοθήκη των γονιών της που αποτελούνταν από άλμπουμ της Ντάινα Ουάσιγκτον, της Ελα Φιτζέραλντ και του Φρανκ Σινάτρα, ενώ ή ίδια έβρισκε γοητεία στο ρέμπελο πνεύμα των TLC και Salt-Ν-Pepa. Και κατά πώς φαίνεται, πέτυχε τον στόχο της. Οι τρεις υποψηφιότητές της στα Βρετανικά Μουσικά Βραβεία, εκείνη στο Mercury Prize αλλά και το ένα Ivor Novello που κέρδισε για το «Frank» φαίνονται σήμερα μακρινά και ταπεινά καθώς το νέο άλμπουμ της κυριολεκτικά σαρώνει σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Στη Βρετανία ήδη έχει χαρακτηριστεί άλμπουμ της χρονιάς με τις εντυπωσιακές πωλήσεις των 650.000 αντιτύπων, ενώ αυτό το διάστημα καθιερώνεται και στις ΗΠΑ. Επίσης οι συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της ροκ σκηνής όπως ο Πολ Γουέλερ έχουν μπει στην καθημερινή ατζέντα της. Ας ελπίσουμε ότι είναι ένα από τα μεγάλα ονόματα που θα φωτίσουν τις καλοκαιρινές μας νύχτες γιατί προς το παρόν η πλειονότητα των συγκροτημάτων που θα εμφανιστεί στη χώρα μας ανήκει στο απάνθρωπο περιβάλλον του χέβι μέταλ. Και ας είναι αφερέγγυα, αφού δεν διστάζει να ακυρώσει κάποιες από τις συναυλίες της περιοδείας της όταν δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της από το πολύ αλκοόλ.
