Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με την προέλευση του ροκ-εν-ρολ, όπως επίσης και για το πώς πήρε το όνομά του. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη ημερομηνία ή ένα συγκεκριμένο γεγονός που να ορίζει την αρχή του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε τη στιγμή που ό,τι αντιπροσώπευε ο όρος ροκ-εν-ρολ στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ταυτιζόταν με τη μαύρη κοινότητα της Αμερικής, αυτομάτως μη αποδεκτό από τους λευκούς.
«Ο όρος ροκ-εν-ρολ αρχικά χρησιμοποιούνταν στα μπλουζ για να περιγράψει την ερωτική πράξη, πολύ προτού περιγράψει έναν χορευτικό ρυθμό» αναφέρει ο Τσάρλι Τζίλετ στο βιβλίο του «Ο ήχος της πόλης» (Εκδόσεις Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη). Γύρω στο 1948 αρχίζει να γίνεται αντιληπτή και η αίσθηση του ρυθμού στο τραγούδι του Ρόι Μπράουν «Good Rocking Tonight», ενώ το τοπίο ξεκαθαρίζει το 1951 με το τραγούδι του Γκάντερ Λι Καρ «We’ re Gonna Rock» όπου κάθε σεξουαλικός υπαινιγμός περνά στην άκρη προς χάριν του ρυθμού. Πολλοί είναι όμως αυτοί που συμφωνούν ότι «νονός» του όρου είναι αναμφίβολα ο αμερικανός dj Αλαν Φριντ και είναι αυτός που με τη φωνή του στο ραδιόφωνο βάπτισε αυτό το νέο μουσικό είδος. Και πάλι όμως το ροκ-εν-ρολ δεν κατάφερε παρά έναν χρόνο αργότερα να περάσει επίσημα ως όρος, όταν το «Crazy Man Crazy» του Μπιλ Χάλεϊ και των Κομητών του αναρριχήθηκε στο Νο 1 των επιτυχιών του Billboard και βεβαίως με την πολύ μεγάλη επιτυχία του 1955 «(We’re Gonna) Rock Around The Clock» από την ταινία ορόσημο για το ροκ-εν-ρολ «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα» του Ρίτσαρντ Μπρουκς.
Ο Αλαν Φριντ μεγάλωσε στο Σάλεμ του Οχάιο όπου από μικρός φανέρωσε την αγάπη του για τη μουσική δημιουργώντας στο σχολείο του το 1933 το συγκρότημα The Sultans Of Swing (αρκετά αργότερα επιτυχία των Dire Straits). Με το τέλος το Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παίζει ως dj σε μικρούς ραδιοφωνικούς σταθμούς διαφόρων πόλεων ώσπου καταλήγει στον WXEL – TV του Κλίβελαντ στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Ο Λίο Μιντζ, ιδιοκτήτης ενός τοπικού δισκοπωλείου, τον καλεί στο κατάστημά του διότι του είχαν κάνει εντύπωση οι αντιδράσεις μιας μερίδας λευκών εφήβων που χόρευαν τρελά ακούγοντας δίσκους ρυδμ εν μπλουζ – μουσική που ο Φριντ θεωρούσε ακόμη τότε ξένη προς την κουλτούρα του. Αλλωστε ο ίδιος έβαζε στην εκπομπή του τραγούδια από τους γνωστούς κρούνερς της περιόδου, Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν και Τόνι Μπένετ. Ζήτησε τότε από τον διευθυντή του σταθμού μια εκπομπή στην οποία θα έβαζε τέτοια μουσική και επειδή είχε το ψευδώνυμο Moondog ονόμασε την εκπομπή του «Το ροκ-εν-ρολ πάρτι του Μούντογκ». Ο Αλαν Φριντ ήταν για πολλά υπεύθυνος, κυρίως όμως γιατί έφερε τη μαύρη μουσική – από όπου προήλθε το ροκ-εν-ρολ – στο λευκό ακροατήριο. Τις εκπομπές του μάλιστα χαρακτήριζε ενός τύπου ρατσισμός καθώς αρνούνταν να παίξει διασκευές μαύρων επιτυχιών από λευκούς καλλιτέχνες παρά μόνο τις πρωτότυπες, κάτι για το οποίο αγωνίστηκε ως το τέλος της μικρής αλλά αυτοκαταστροφικής πορείας του. Με εξαίρεση τα τραγούδια του Μπιλ Χάλεϊ. Οι δίσκοι του Χάλεϊ δεν ήταν απομίμηση κανενός μαύρου στυλ: είχε φωνή λευκού και τα ρεφρέν του θύμιζαν αρκετά τον ήχο των swing bands. Ο ρυθμός ήταν που θύμιζε τη μαύρη μουσική, ακαταμάχητος για το απροετοίμαστο κοινό της εποχής και βεβαίως κέρδισε στα σημεία οτιδήποτε ακουγόταν εκείνη την περίοδο. Ανοιξε τον δρόμο για εξαιρετικούς μουσικούς – τους πρώτους μεσσίες του ροκ-εν-ρολ -, όπως ο Λιτλ Ρίτσαρντ με τα περίφημα «Tutti Frutti» και «Goog Golly Miss Molly» και ο Τσακ Μπέρι με την αγαπημένη του «Maybellene».
