Ιδού μερικά έξοδα της κυρίας Βίκης Σταμάτη: δύο καναπέδες σαλονιού 34.860,38 ευρώ, ύφασμα για δύο καναπέδες σαλονιού 19.701,46 ευρώ, κρόσσια για δύο καναπέδες 2.626,57 ευρώ, κορδόνι για δύο καναπέδες 552,96 ευρώ, τραπέζι εισόδου (μόνο η βάση) 21.480 ευρώ, μάρμαρο για τη βάση του τραπεζιού 11.714 ευρώ. Αυτές είναι οι δαπάνες ολίγων ωρών, γιατί μετά τους καναπέδες πήγε για ρούχα. Μέσα σε ένα μήνα, το 2006, ξόδεψε ποσό εικοσαπλάσιο του δηλωθέντος ετήσιου εισοδήματός της. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πρόβλημα με τους ακριβούς καναπέδες και τα εξεζητημένα κρόσσια. Δεν έχουμε πρόβλημα με τις συλλεκτικές τσάντες ούτε με τις πολυτελείς διακοπές. Αρκεί ο καταναλωτής να τα πληρώνει από την τσέπη του, όχι από τη δική μας.
Διαπιστώνουμε εκ των υστέρων ότι ένας τεράστιος κύκλος ανθρώπων συνέβαλε με τη σιωπή του στην ασυδοσία της κυρίας υπουργού. Οι μαγαζάτορες, οι πωλήτριες, οι δημοσιογραφίνες του κοσμικού ρεπορτάζ, στελέχη του ΠαΣοΚ δεν είχαν αποτολμήσει ποτέ να επισημάνουν την ασυμβατότητα της τρυφηλής ζωής με τους μισθούς μιας υπαλλήλου και ενός πολιτικού. Υπήρχε η πεποίθηση ότι τέτοια άτομα ούτε ελέγχονται ούτε διώκονται. Οι ακρότητες στις οποίες επιδόθηκε το ζεύγος λειτούργησαν λυτρωτικά για μια κοινωνία που είχε το σύμπλεγμα του κολίγα απέναντι στους αιρετούς. Η προφυλάκιση και η επιμονή των αρχών για την εξιχνίαση των οικονομικών εγκλημάτων του κ. Τσοχατζόπουλου ενέπνευσε πολίτες σε όλη τη χώρα. Πήραν το θάρρος να μιλήσουν για όσα ήξεραν. Υπέδειξαν κλέφτες δημοσίου χρήματος.
Οι έλεγχοι ξεκίνησαν – κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, αν όχι στο κελί του. Οι Διώκτες του οικονομικού εγκλήματος κάνουν φύλλο και φτερό τις δηλώσεις 500 πολιτικών προσώπων. Μιλάμε για πρώην υπουργούς και βουλευτές, για δημάρχους, για νομαρχαίους αλλά και για άλλους, σε κατώτερα αξιώματα, δημοτικούς και νομαρχιακούς συμβούλους. Κοινό γνώρισμα ότι όλοι ζήτησαν την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους και αναδείχτηκαν μέσα από εκλογές. Η επιλογή τους έγινε καθ’ υπόδειξιν πολιτών που έχουν υποψίες ή βεβαιότητες για παράνομο πλουτισμό σε βάρος των πολλών.
Να εξηγηθούμε. Ο ΣΔΟΕ δεν επιλύει προσωπικές διαφορές, δηλαδή δεν κάνει το χατίρι αν κάποια «πρώην» καταγγείλει από πίκα τον εραστή της ούτε εξυπηρετεί συμφέροντα κομματικού ανταγωνισμού. Μόλις φτάσει η πληροφορία ότι ο τάδε απέκτησε ξαφνικά ένα σπίτι επιπέδου Κάρινγκτον (της Δυναστείας) χωρίς αυτό να δικαιολογείται από τη δουλειά ή από κληρονομιά, γίνεται μια πρώτη διασταύρωση. Αν υπάρχει απόκλιση, αρχίζει το ξεσκόνισμα. Μαύρο φίδι που τους έφαγε γιατί κάθε νέα περίπτωση βρίσκει τους Διώκτες ακόμη πιο έμπειρους. Άλλο είναι να έχει εντοπίσει κάποιος μια υπεράκτια σε όλη τη σταδιοδρομία του και άλλο να έχει ξετυλίξει κάμποσα γαϊτανάκια μαύρου χρήματος.
Να πούμε και κάτι άλλο. Η τύχη της κυρίας Βίκης Σταμάτη λειτουργεί αποτρεπτικά για όσους βλέπουν λεφτά και γυαλίζει το μάτι τους. Βλέποντας πού κατέληξε, θα το ξανασκεφτούν ή θα αρχίσουν να προβάρουν τη ριγέ στολή των κρατουμένων, για να μην τους έρθει απότομα η αλλαγή lifestyle.
