Η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών, Για την Θρησκεία λοιπόν. Που σημαίνει Πίστη σε ένα υπέρτατο, αόρατο και παντοδύναμο Ον. Δεν το πιστεύω όμως σέβομαι κάθε πιστό. Ανεξάρτητα από το Δόγμα, τα εικονίσματα και τις Γραφές που προσκυνάει κάθε θρησκευόμενος στον κόσμο αυτό.
Τον Χριστό, τον Αλλάχ, τον Βούδα τον οποιοδήποτε θεό. Δικός του και δικός μου λογαριασμός. Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Αν και δεν είμαι Χριστιανός, εντούτοις πολλές από τις εντολές του στην προσωπική μου ζωή προσπαθώ να τις ακολουθώ.
Μια απ αυτές είναι και ο ουμανισμός. Που πάει να πει ότι σε οποιαδήποτε θρησκεία, ακόμα και των τελευταίων ρακένδυτων ιθαγενών, υπάρχουν πλάσματα το ίδιο σωστά, συνειδητοποιημένα, σοβαρά, που σε κάθε περίπτωση και δυσκολία προσφέρουν πηγαία άφθονη αλληλεγγύη και στοιχειώδη ανθρωπιά. Οπως λέει και η Γραφή «οι έσχατοι έσονται πρώτοι»
Ενα λοιπόν το κριτήριο που επί της ουσίας διαχωρίζει καθένα από εμάς από τα ζώα. Η συνειδητότητα και η αυτογνωσία. Συνειδητότητα για όλες τις πλευρές της καθημερινότητάς μας και αυτογνωσία για το εφήμερο της ύπαρξής μας. Σωστά; Επομένως καθόλου δεν με νοιάζει σε ποιο θεό πιστεύει κάθε άνθρωπος που συναντώ. Όχι τα λόγια του αλλά τις πράξεις του μετρώ. Το ίδιο κάνω και με κάθε πολιτικό.
Αν λοιπόν καθίσω και ασχοληθώ με την Εκκλησία και τον κάθε θρησκευτικό θεσμό, ιδιαίτερα τον ελληνικό γιατί αυτόν περισσότερο γνωρίζω, τότε ένα πράγμα έχω να πω: Η Εκκλησία ως επιχειρηματική δραστηριότητα ουδεμία σχέση με τον Θεό.
Τουτέστιν οι ρασοφόροι με τα γαλόνια περίπου μοιάζουν με τους πολιτικούς. Κυρίως ενδιαφέρονται για την εξουσία και ελάχιστα με το ποίμνιο και τον ευάλωτο πιστό. Εξουσία, απληστία και χρήμα. Και κάτι χειρότερο απ αυτό. Πολλές φορές τα ράσα λειτουργούν ως άσυλο για πράξεις ακόμα και κακουργηματικές και μερικές φορές για ασέλγειες σεξουαλικές.
Με απλά λόγια ο βίος και η πολιτεία των περισσότερων πολιτικών φανερώνεται και αποκαλύπτεται από τα φώτα που πέφτουν πάνω τους και από κάποια σχετική διαφάνεια που λειτουργεί για λόγους δημοσιογραφικής ενημέρωσης.
Ενώ ο ρασοφόρος διάβολος κρυμμένος πίσω από τις Γραφές, τα εικονίσματα και τα βυζαντινά διαβούλια, παριστάνει τον επίγειο άγιο. Η αδιαφάνεια, η εσωστρέφεια, η ασυλία και θρησκευτικό λειτούργημα είναι οι ασπίδες που πίσω τους καλύπτουν σκάνδαλα, μούχλα και μπόλικη αμαρτία
Για να καταλάβετε, ένα πράγμα θέλω να πω. Ότι τώρα όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ο συμβολισμός της Εβδομάδας των παθών μοιάζει με τον Γολγοθά των σκληρά εργαζόμενων πολιτών. Επομένως στοιχειώδης αλληλεγγύη προς κάθε αμνό επιβάλλει ένα πράγμα εντελώς σύγχρονο και ευρωπαϊκό.
Να αποκοπεί κάθε ρασοφόρος από την κρατική μισθοδοσία. Που τέτοιο ευαισθησία. Πράγμα που σημαίνει ότι πληρώνω εγώ, ο άθεος η ο οποιοσδήποτε μιας άλλης θρησκείας, για να συντηρώ έναν, κατά την γνώμη μου άχρηστο και αναχρονιστικό θεσμό. Θέλουν οι αληθινοί χριστιανοί να πληρώνουν τους μισθούς των παπάδων και των μητροπολιτών;
Να το αναφέρουν στις φορολογικές τους δηλώσεις και εμένα να με αφήσουν έξω απ αυτό το αλισβερίσι το εντελώς διαπλεκόμενο και υποκριτικό. Αυτό ένα από τα μεγαλύτερα και μάλιστα φανερά σκάνδαλα που ουδείς πολιτικός τολμάει να θίξει για να μην χάσει σταυρούς των θεουσών
Και για να τελειώνω. Στο όνομα των θρησκειών-φυσικά και της ελληνικής Ορθοδοξίας- έχουν διαπραχθεί και ακόμα τώρα διαπράττονται μαζικές δολοφονίες και επικών διαστάσεων γενοκτονίες. Ο Άνθρωπος ατελής.
Οταν μάλιστα φορέσει ράσα με πλάκα τα γαλόνια, τότε μεταβάλλεται σε θηρίο που στο ένα χέρι κρατάει τον σταυρό και στο άλλο κραδαίνει μια σπάθα βουτηγμένη στο αίμα αθώων, απροστάτευτων και αλλόθρησκων πολιτών.
Θεούλη μου, αν υπάρχεις να με φυλάς από τους ρασοφόρους λύκους που κάνουν ότι μπορούν για να γεμίζουν την στομάχα τους, να πολλαπλασιάζουν την περιουσία τους, να διατηρούν τα προνόμιά τους και να φροντίζουν ολημερίς και ολονυχτίς για την σιωπή και την υποταγή δισεκατομμυρίων αμνών!
