Στο «παρά ένα» της «διαπραγμάτευσης» και με την πίεση να ασκείται οξύτατη σε πεδία που κάθε άλλο παρά θα βοηθήσουν την Ελλάδα να σταθεί κάποτε ξανά στα πόδια της, δεν μπορεί παρά να τεθεί εκ νέου ένα ερώτημα: ποιος είναι ο εθνικός στόχος για τον οποίο η χώρα καλείται να υπογράψει όλες αυτές τις πρωτοφανείς δεσμεύσεις που απειλούν ευθέως και οριστικά την εθνική της κυριαρχία, μονοδρομούν τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης και τον μεσοπρόθεσμο, τουλάχιστον, ενταφιασμό της οικονομίας της μέσα στην ύφεση που όλο βαθαίνει; Είναι τελικά η εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους γύρω από την οποία επί της ουσίας περιστρέφονται όσα επιβάλλονται; Ασφαλώς όχι. Αυτό είναι το μέσο. Ο εθνικός στόχος είναι, υποτίθεται, η παραμονή στο κοινό νόμισμα.

Διασφαλίζεται λοιπόν ο μεγάλος εθνικός στόχος με αυτές τις υπογραφές και τις δεσμεύσεις που προϋποθέτει ο νέος δανεισμός; Η απάντηση, και το γνωρίζουν όλοι, είναι αρνητική. Ηδη, λχ, μεταξύ πολλών άλλων, το ΔΝΤ και η Γερμανία διαφωνούν στο αν θα χρειαστεί και επιπλέον βοήθεια…

Ας μην τρέφουμε άλλες αυταπάτες: η Ελλάδα βρίσκεται πλέον μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο και να υπογράψει συμβάσεις που πολλαπλά και οριστικά την ισοπεδώνουν και να μην πετύχει το στόχο για τον οποίο τις υπογράφει. Γι’ αυτό και είναι απόλυτη ανάγκη, έστω σε αυτό το «παρά ένα», να βρει τον τρόπο να επιβάλλει έναν και μοναδικό όρο: ότι με τις υπογραφές αυτές θα κλείσει οριστικά, ρητά και αμετάκλητα, αυτή η συζήτηση, για ενδεχόμενο εξόδου της από το ευρώ.

Αυτή είναι η πραγματική «κόκκινη γραμμή», την οποία η χώρα μπορεί και οφείλει να διεκδικήσει. Δεν πρέπει να αναλάβει τέτοιου είδους δεσμεύσεις, αν δεν έχει πλήρως εξασφαλίσει ότι αυτές θα την απαλλάξουν οριστικά από ένα τέτοιο κίνδυνο. Αλλιώς, γιατί να το πράξει; Για να βρεθεί μετά από δύο ή από έξι μήνες μπροστά στην ίδια συζήτηση, όπως είναι προφανές, σε όποιον δεν εθελοτυφλεί, ότι θα συμβεί;

Κάποιοι θα πουν ότι σε αυτές τις συνθήκες δεν είσαι σε θέση να επιβάλλεις τίποτα. Όμως δεν έχουν δίκιο: αφού η Ελλάδα φοβίζει δήθεν τόσο πολύ την παγκόσμια ισορροπία, μπορεί και να διαθέτει ύστατα όπλα. Διαθέτει επίσης τα θεσμικά όπλα που οι πάντες άκριτα περιφρονούν, ενώ είναι ισχυρά. Όμως, και στα δύο αυτά επίπεδα, η ενεργοποίηση τέτοιων μέσων προϋποθέτει διαπραγμάτευση κι όχι τυφλή και φοβική υποταγή. Προϋποθέτει επίσης να λέει κανείς την αλήθεια: και η αλήθεια είναι ακριβώς ότι υπογράφεται μια συνταγή έκρηξης και διάλυσης. Και, φυσικά, στο τέλος, πρέπει όλοι να θυμούνται ότι από την ώρα της υπογραφής και μετά, η όποια δυνατότητα πίεσης της Ελλάδας θα εξαφανιστεί: η εξωτερική κατάρρευση θα έχει σε μεγάλο βαθμό αποσοβηθεί, ενώ η εσωτερική θα έχει καταστεί μονόδρομος και η υποθήκευση της χώρας θα είναι απόλυτη.

Κάποιοι επίσης θα πουν ότι δεν υπάρχει νομικός τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό, είναι αστείο. Ούτε για τη συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας υπάρχει, αλλά ήδη συντελείται. Ακόμα, αν ξαφνικά μας πουν ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται γιατί ουδείς μπορεί να διώξει μια χώρα από την ευρωζώνη καθώς αυτό δεν προβλέπεται, να τους θυμίσουμε τις αμέτρητες δηλώσεις πίεσης που μας ανάγκασαν να υπογράφουμε τέτοια κείμενα: δηλώσεις σε όλα τα επίπεδα, ως και της ίδιας της Γερμανίδας καγκελάριου, ακόμα και χθες.

Αν η Ελλάδα το πετύχει αυτό, ότι εγγράφως κλείνει οριστικά και κάθε τέτοιο ενδεχόμενο εξόδου, μαζί με τις δανειακές συμβάσεις, ας υπογράψει. Αν όχι, οφείλει να αρνηθεί. Και να τα τινάξει, όλα στον αέρα – κάτι που προκαλεί τρόμο σε κάποιους τουλάχιστον από τους δανειστές. Χωρίς τη διασφάλιση αυτή, πρέπει να μην προχωρήσει, γιατί, ουσιαστικά, θα προχωρά στο θάνατο. Αλλά κι εδώ απαιτείται η αλήθεια που δεν λέγεται: ο ελληνικός λαός πρέπει να γνωρίζει ότι ο πάτος της υπόθεσης είναι ακόμα πολύ μακριά…

Αν λοιπόν η παραμονή στο ευρώ είναι ο απόλυτος εθνικός στόχος, αυτός πρέπει να διασφαλιστεί τώρα, σε συνδυασμό με τις υπογραφές και τις θυσίες. Γιατί με όλα αυτά που γίνονται, δεν υπηρετείται, κάθε άλλο μάλιστα. Το μόνο που υπηρετείται είναι η μεγίστη δυνατή διασφάλιση των δανειστών της, με κόστος που θα καταστεί κοινωνικά και οικονομικά ασήκωτο, δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στην Ελλάδα και θα την οδηγήσει σύντομα στο χάος το οποίο υποτίθεται ότι παλεύει να αποφύγει. Όμως, τώρα, κάτω από όλη αυτή την πίεση και το χάος έρχεται πιο κοντά και η χώρα απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από το ενδεχόμενο ανάκαμψης και ο στόχος της παραμονής στο κοινό νόμισμα, επίσης, καθίσταται, τελικά, άπιαστος όσο ποτέ.