Αποκαμωμένος μετά τη δουλειά μπήκα τις προάλλες σε ένα ταξί 11 το βράδυ. Νεαρός ο ταξιτζής, ευγενικός, είχε όρεξη να μιλήσει. Δεν θα περνούσε πολύς χρόνος για να παρατηρήσω ότι συνεχώς χαμογελούσε. Του το είπα. Και τι μαθαίνω στη συνέχεια;
Πρώτον ότι γεννήθηκε στην Βόρειο Ηπειρο και ήρθε με τους γονείς του στην Ελλάδα πριν από 15 χρόνια. Δεύτερον ότι δούλευε μαζί με τον πατέρα του σε ξυλουργική εταιρεία η οποία έκλεισε. Τρίτον ότι ο πατέρας του παραμένει άνεργος γιατί στα «57 ποιος θα τον πάρει;» Τέταρτον ότι ο νεαρός που δεν είχε ιδέα από επαγγελματική οδήγηση έγινε ταξιτζής γιατί ήθελε να δουλέψει. Πέμπτον, ότι είναι ο μόνος στην τετραμελή οικογένειά του που πλέον φέρνει λεφτά στο σπίτι. Και έκτον, ότι νιώθει μια χαρά γιατί σίγουρα «υπάρχουν και χειρότερα».
Μου έκανε εντύπωση αυτό το λαϊκό παιδί, 24 χρόνων από τη Βόρειο Ηπειρο. Σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που τελικά σου δίνουν κουράγιο γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι αποτυπωμένη η αλήθεια. Αυτοί οι ξεριζωμένοι, οι φτωχοί, που αντιμετωπίζουν μυριάδες εμπόδια αλλά δεν το βάζουν κάτω. Που εξακολουθούν να μάχονται όσο αλύπητα και αν τους κτυπούν οι καταστάσεις, το πολιτικό σύστημα, η αδικία, το ΔΝΤ, η Τρόικα όλοι αυτοί οι ορατοί και αόρατοι εχθροί της καθημερινότητάς μας. Υπάρχουν και προχωρούν. Χωρίς αγανάκτηση, χωρίς κατάθλιψη, χωρίς την ανάγκη να βρίσουν, χωρίς να βγάζουν την μούντζα από το τσεπάκι. Ισως το μόνον όπλο τους να είναι ότι σχεδόν πεισματικά δεν λένε να χάσουν το χαμόγελό τους.
