Κατά πεύκου – λίβελλος και έκκληση!

Από παιδί δεν συμπαθούσα τα πεύκα. Δεν ήξερα γιατί. Τώρα ξέρω.

Οταν έβλεπα πεύκο, δίπλα σε ψηλά λεβέντικα δέντρα – βελανιδιές, οξιές, πλατάνια -, μου έμοιαζε σαν καμπούρης Καραγκιόζης, έτσι όπως έσκυβε και διπλωνόταν προς τη μεριά που φυσούσε ο άνεμος. Ηταν και άσκημο – εννοούσα πως δεν είχε σχήμα. Τα άλλα δέντρα ήταν σφαιρικά και φουντωτά, ή ψηλόκορμα και ίσια – σαν τα κυπαρίσσια. Το πεύκο απλώς έγερνε, όπου το πρόσταζε ο αφέντης του ο αγέρας.