Ο κύβος ερρίφθη! Μπήκαμε ήδη στο β’ τετράμηνο και οδεύουμε προς την τελική ευθεία για τις πανελλαδικές εξετάσεις, οπότε αξίζει να δούμε πώς αισθάνονται μαθητές και γονείς με την όλη διαδικασία. Από την αρχή της σχολικής χρονιάς, για να μην πω πριν ακόμα ξεκινήσει επίσημα, αρχίζουν οι ατέλειωτες ώρες διαβάσματος.
Σχολείο, φροντιστήριο και ξανά διάβασμα, και «έλα, παιδάκι μου, να μου πεις την Ιστορία, πώς είσαι σίγουρος ότι την ξέρεις;», και να οι φωνές, η ένταση και οι τσακωμοί. Οσο περνάει ο καιρός, η ένταση αυξάνεται, το άγχος εντείνεται, οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, η κούραση (σωματική και ψυχική) κάνει την εμφάνισή της. Το σώμα και το πνεύμα υποβάλλονται σε επαναλαμβανόμενα τεστ αντοχής και οι διάλογοι αλλάζουν: «Μην ξενυχτάς άλλο, παιδάκι μου, θα χαλάσεις τα μάτια σου!», ή «βγες λίγο έξω να σε δει ο ήλιος, να πάρεις λίγο αέρα, θα ρέψεις εδώ μέσα!».
Μπαίνοντας στον Φεβρουάριο, αρχίζουν οι ανασφάλειες. Είμαι καλά προετοιμασμένος; Τα ξέρω όλα όπως ακριβώς πρέπει; Μήπως μου έχει ξεφύγει κάποια παράγραφος; Εχω κάνει όλους τους τύπους ασκήσεων που μπορεί να μπουν; Τι ερωτήσεις βάζουν στις Πανελλαδικές; Γιατί δεν θυμάμαι τον δεύτερο τύπο οριστικής παρατατικού του «οίδα»; Και από κοντά οι γονείς να παρηγορούν και να μας στηρίζουν. Αρχίζουν τότε τα «δεν πειράζει, παιδάκι μου, εσύ να ‘σαι καλά» και «μην κάνεις έτσι, παιδί μου, εξετάσεις είναι, την υγειά μας να ‘χουμε κι αν δεν πάει κάτι καλά του χρόνου πάλι εδώ είμαστε», και εσύ σκέφτεσαι πώς μπορείς να ζήσεις μια ακόμα φορά αυτή τη διαδικασία.
Εχουμε ξεκινήσει έναν σκληρό αγώνα, τον πρώτο αλλά όχι και μοναδικό από όλους εκείνους που θα κληθούμε να δώσουμε στην πορεία μας μετά το σχολείο. Πρέπει να αναρωτηθούμε (όλοι και κυρίως οι μεγαλύτεροι) αν αξίζει και στις επόμενες γενιές να εγκλωβίζονται σε ένα αδιέξοδο σύστημα μόνο και μόνο γιατί έχει χαρακτηριστεί αδιάβλητο. Πρωτίστως θα πρέπει να αναρωτηθούν οι υπεύθυνοι τι θα πρέπει να αλλάξει ώστε η εκπαίδευσή μας να ακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις για να μη μείνουμε άλλα 100 χρόνια πίσω.
