Συνήθως οι επιθετικοί προσδιορισμοί/χαρακτηρισμοί εξυπηρετούν καταστάσεις. Οπως, για παράδειγμα, συμβαίνει στη μουσική, όπου τα «θρύλος», «θρυλική», «ιέρεια», «βασίλισσα», «πριγκίπισσα» και όποια άλλα είναι στην ημερησία διάταξη.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που οι προσδιορισμοί δεν έχουν νόημα, όταν βρίσκεσαι μπροστά σε καλλιτέχνες που έχουν ορίσει μόνοι τους το είδος. Είναι άμεσα συνυφασμένο με τη δράση τους. Οπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με την Γκρέις Μπέβερλι Τζόουνς, την τζαμαϊκανή τραγουδίστρια, στιχουργό, μοντέλο και ηθοποιό, η οποία εμφανίζεται το Σάββατο 2 Αυγούστου (στις 21.30) στον λόφο της Σάνης, στη Χαλκιδική, στο πλαίσιο του Sani Festival.
H Γκρέις Τζόουνς, δεκαετίες τώρα, ορίζει η ίδια το είδος που εκπροσωπεί. Ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια στο Παρίσι, εργαζόμενη για οίκους μόδας όπως οι Yves St. Laurent και Kenzo, εμφανιζόμενη στα εξώφυλλα των περιοδικών «Elle» και «Vogue». Συνεργάστηκε κυρίως με φωτογράφους όπως οι Ζαν-Πολ Γκουντ, Χέλμουτ Νιούτον, Γκάι Μπουρντέν και Χανς Φόιρερ, και έγινε γνωστή για την ξεχωριστή ανδρόγυνη εμφάνιση και τα έντονα χαρακτηριστικά της.
Ο δημοσιογράφος Κάιλ Μούντσενριντερ του περιοδικού «W» έχει γράψει ότι «όλοι, από τη Μαντόνα μέχρι την Μπιοργκ, την Μπιγιονσέ και τη Λέιντι Γκάγκα, έχουν εμπνευστεί από το… εγχειρίδιό της». Για πολλούς η περσόνα της είναι έργο σε μεγάλο βαθμό του γάλλου εικονογράφου, φωτογράφου και γραφίστα Ζαν-Πολ Γκουντ.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Τζέικ Χολ «η συνεργασία τους [συνέχισε] να ορίζει το οπτικό τοπίο των δεκαετιών του ’70 και του ’80» και ο Γκουντ «βοήθησε στη δημιουργία ενός από τους πιο ενδιαφέροντες θρύλους στη μουσική ιστορία».
Ο Γκουντ έβλεπε την Τζόουνς ως μούσα του, δηλώνοντας ότι ήταν «όμορφη και ταυτόχρονα γκροτέσκα». Δίπλα της, από το 1977 έως το 1984, σχεδίασε τα εξώφυλλα των άλμπουμ της, σκηνοθέτησε τα μουσικά της βίντεο, χορογράφησε ζωντανές εμφανίσεις και βοήθησε στην ανάπτυξη της εικόνας της. Οσο για τον ήχο της, έχει συνδυάσει ντίσκο, new wave, post-punk, art pop, industrial, ρέγκε και γκόσπελ, με έναν ξεκάθαρα δικό της τρόπο, συνυφασμένο με μελωδικά, δυνατά φωνητικά.
Το μουσικό της ρεπερτόριο – με τραγούδια όπως τα «Pull Up to the Bumper», «Libertango», «Nightclubbing», «I’ve Seen That Face Before» και «La Vie en Rose» – ισορροπεί ανάμεσα στο ερωτικό και το πολιτικό, το απελευθερωτικό και το κουλ. Ενα από τα highlights κάθε της εμφάνισης: το διάσημο χούλα χουπ, που πρωτοπαρουσίασε ζωντανά στη σκηνή του Ιωβηλαίου της βασίλισσας Ελισάβετ – έπειτα από προσωπική απαίτηση του Ελτον Τζον: «Αν δεν το κάνεις, δεν έρχομαι». Και το έκανε, με τον μοναδικό της τρόπο. Η δισκογραφία της αποτελείται από 10 στούντιο άλμπουμ, 10 άλμπουμ, 1 άλμπουμ remix, 4 βίντεο άλμπουμ και 56 singles.
