Ο Josef Fritzl πιστεύει ότι θα αποφυλακιστεί με χειροκρότημα παρόλο που είχε την κόρη του αιχμάλωτη 24 χρόνια

Ο Fritzl δεν είναι απλώς ένας εγκληματίας. Είναι η ενσάρκωση του πατριαρχικού εφιάλτη στο απόλυτο του. Το 1984, κλείδωσε την ίδια του την κόρη, Elisabeth, στο υπόγειο του σπιτιού τους στο Amstetten της Αυστρίας. Εκεί έμεινε για 24 ολόκληρα χρόνια – από τα 18 μέχρι τα 42 της. Χωρίς φως ημέρας, χωρίς έξοδο, χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο.

Τη βίαζε συστηματικά. Από τους συνεχείς βιασμούς, απέκτησε επτά παιδιά. Τρία από αυτά μεγάλωσαν μέσα στο κελάρι, χωρίς ποτέ να δουν τον ήλιο, να περπατήσουν στο χώμα ή να νιώσουν τον άνεμο. Τα άλλα τρία τα άφηνε "ως εκ θαύματος" έξω από την πόρτα του σπιτιού, με το πρόσχημα πως η Elisabeth είχε εξαφανιστεί και τους τα άφηνε εκείνη. Το έβδομο παιδί πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννα. Δεν δέχτηκε ποτέ ιατρική φροντίδα. Ο Fritzl το έκαψε στο φούρνο.

View this post on Instagram

A post shared by Daily Mail (@dailymail)

Για δεκαετίες, ολόκληρη η διπλή ζωή του βρισκόταν κάτω από τη μύτη της τοπικής κοινωνίας. Παρουσιαζόταν ως αυστηρός, αλλά αξιοπρεπής οικογενειάρχης. Η γυναίκα του – που ζούσε κανονικά στο ίδιο σπίτι – ισχυρίστηκε πως δεν ήξερε τίποτα. Και κανείς δεν μπήκε ποτέ στο υπόγειο. Ένα θηρίο που έκτισε την κόλαση του με μπετόν και σιωπή.

Η υπόθεση αποκαλύφθηκε το 2008 όταν μια από τις κόρες της Elisabeth αρρώστησε σοβαρά και χρειάστηκε νοσηλεία. Οι αρχές άνοιξαν έρευνα. Η Elisabeth, τότε 42 ετών, έδωσε τελικά κατάθεση. Και ο κόσμος κατάλαβε ότι η "εξαφανισμένη κόρη" δεν είχε φύγει ποτέ.

Στο δικαστήριο, ο Fritzl ομολόγησε χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Δικάστηκε για βιασμό, αιμομιξία, σωματική κακοποίηση, δολοφονία από αμέλεια και στέρηση ελευθερίας. Καταδικάστηκε σε ισόβια. Έμεινε για χρόνια σε ψυχιατρική πτέρυγα. Και τώρα, 16 χρόνια μετά, ζητά να τον αφήσουν να βγει.

Το ερώτημα παραμένει: Θα πρέπει η κοινωνία να μπορεί να συγχωρεί τους πάντες;

Το αίτημα του Fritzl δεν είναι μόνο νομικό. Είναι πολιτικό, ηθικό και πολιτισμικό. Αγγίζει το πιο δύσκολο ερώτημα της ποινικής δικαιοσύνης: Ποια εγκλήματα είναι πραγματικά ασυγχώρητα; Πότε η κοινωνία σταματά να δίνει δεύτερες ευκαιρίες;

Υπάρχει ένα σημείο, ένα κατώφλι, πέρα από το οποίο η ανθρώπινη φρίκη δεν μπορεί να "λυθεί" με ψυχιατρικές γνωματεύσεις ή αναμορφωτικά προγράμματα. Και αν αυτό το σημείο δεν είναι ο Fritzl, τότε ποιος είναι;

Όσοι μιλούν σήμερα για "δικαιώματα κρατουμένων", οφείλουν να κοιτάξουν κατάματα την ιστορία που εκείνος έγραψε με αίμα, φόβο και απόλυτο έλεγχο. Η δικαιοσύνη δεν είναι μόνο τιμωρία. Είναι και μνήμη. Και η κοινωνική μνήμη δεν μπορεί να χειροκροτήσει τον Josef Fritzl.