Ronnie Wood: Η ήρεμη δύναμη των Rolling Stones, έχει μια ζωή πολύχρωμη, όσο κι οι πίνακές του

Πολύ πριν ενταχθεί στους Rolling Stones, ο Wood είχε ξεκινήσει ήδη να διεκδικεί τη θέση του στη μουσική σκηνή του Λονδίνου. Σε ηλικία μόλις 18 ετών, έπαιζε με τους The Birds, καταγράφοντας τις περιπέτειές του σε ένα διάσημο πλέον ημερολόγιο, How Can It Be? A Rock & Roll Diary. Το ημερολόγιο, γεμάτο σκέψεις και πρόχειρα σκίτσα του, αποτυπώνει τη ζωντανή, χαοτική ζωή ενός νέου μουσικού στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1960.

Έγινε μέλος της μπάντας του Jeff Beck το 1967 ως κιθαρίστας και μπασίστας, παίζοντας στα άλμπουμ Truth και Beck-Ola . Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1969 και ο Wood αποχώρησε μαζί με τον τραγουδιστή Rod Stewart για να ενταχθούν στα πρώην μέλη των Small Faces, Ronnie Lane , Ian McLagan και Kenney Jones σε ένα νέο συγκρότημα που ονομάστηκε Faces, με τον Wood στην κιθάρα. Οι Faces έγιναν γνωστοί για τις εκρηκτικές, συχνά χαοτικές εμφανίσεις τους επί σκηνής.

Το συγκρότημα σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο και την ηπειρωτική Ευρώπη. Στην Αμερική, η επιτυχία θα ερχόταν αργότερα, μόλις τον τελευταίο χρόνο ύπαρξής των Faces, το 1975. Εκείνη τη χρονιά, οι Faces πραγματοποίησαν μια μεγάλη περιοδεία στην αμερικανική ήπειρο. Ο Wood τραγούδησε και συνέγραψε το δημοφιλές ομώνυμο κομμάτι από το τελευταίο τους LP, Ooh La La , που κυκλοφόρησε το 1973. Επίσης, δούλεψε εκτενώς στα πρώτα σόλο άλμπουμ του Rod Stewart.

Οι Faces του έδωσαν μια γεύση από το rock-and-roll lifestyle, με τη φυσική του γοητεία και τη μουσική του ευελιξία να ξεχωρίζουν. Ωστόσο, ακόμα και τότε, ένιωθε ότι προοριζόταν για κάτι μεγαλύτερο. «Πάντα ήξερα ότι ήθελα να είμαι στους Stones», παραδέχτηκε αργότερα. «Κάθε μπάντα στην οποία ήμουν μέλος, την έβλεπα σαν ένα σκαλοπάτι που θα με φέρει πιο κοντά στο να παίξω κάποια στιγμή με τους Rolling Stones».

Καθώς οι Faces άρχισαν να διαλύονται, ο Ronnie Wood ξεκίνησε πολλά σόλο πρότζεκτ, ηχογραφώντας τελικά το πρώτο του σόλο LP, I've Got My Own Album to Do, το 1974. Στο άλμπουμ συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο George Harrison των Beatles και ο Keith Richards των Rolling Stones, που ήταν στενός φίλος του Wood.

Η ένταξη στους Rolling Stones, μια μοιραία συγχρονικότητα

Ο Wood έγινε επίσημα μέλος των Rolling Stones το 1975, αντικαθιστώντας τον Mick Taylor. Η μακροχρόνια φιλία του με τον Mick Jagger και τον Keith Richards έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ένταξή του. Ο ίδιος θυμάται χιουμοριστικά πως ο Jagger τον είχε καλέσει κάποτε σε μια ηχογράφηση, προσπαθώντας να τον πείσει να παραμείνει στο συγκρότημα, όχι προσωρινά όπως έλεγαν στην αρχή, αλλά μόνιμα. «Ήξερα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κάποια μέρα θα συμβεί», θα δήλωνε ο Wood χρόνια αργότερα. Όταν τελικά συνέβη, η φυσική του χημεία με τη μπάντα τον έκανε αναντικατάστατο.

Η συμμετοχή του στους Stones απαιτούσε να αλλάξει το στυλ με το οποίο έπαιζε τόσα χρόνια κιθάρα. Οι Stones επέμεναν πως δεν έψαχναν κάποιον να μιμηθεί το παίξιμο του Keith Richards, αλλά να το συμπληρώνει. Κι αυτό ακριβώς πρόσφερε ο Ronnie Wood στο συγκρότημα. Αυτή η προσαρμογή καθιέρωσε τον εμβληματικό διπλό ήχο με τις δύο κιθάρες, με τον Wood να φέρνει μια ανανεωμένη ενέργεια που αναζωογόνησε τις εμφανίσεις του συγκροτήματος.

Κάπως έτσι, ο Ronnie Wood έγινε γνωστός στον Τύπο και στους φαν των Rolling Stone ως ο «καινούργιος», κάτι που ακούγεται αστείο σήμερα, αφού η θητεία του στο συγκρότημα μετρά σχεδόν 50 χρόνια. Πέραν από τη μουσική του δεινότητα, ο Ronnie Wood ήταν ο συνδετικός κρίκος που χρειάζονταν οι Stones τη δεκαετία του '70, ένας «σταθεροποιητής» στο συχνά εκρηκτικό κλίμα που επικρατούσε στο στούντο και στα παρασκήνια. Ενώ ο Mick Jagger και ο Keith Richards -οι αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές της μπάντας- ήταν γνωστοί για τις έντονες συγκρούσεις τους, ο Wood είχε συχνά τον ρόλο του ειρηνοποιού. Η φιλική του φύση και οι δυνατές σχέσεις του με τα μέλη της μπάντας βοήθησαν να διατηρηθεί μια ισορροπία στις πιο ταραχώδεις περιόδους.

Οι σχέσεις του Ronnie Wood με άλλους σταρ

The Police

Μέσα στις αμέτρητες ιστορίες για τους Rolling Stones, μία ξεχωρίζει για το χιούμορ της. Πριν από μια συναυλία, ενώ ο Wood και ο Richards «ετοιμάζονταν» στα καμαρίνια, κάποιος εισέβαλε φωνάζοντας, «Keith, Ron! The police are here!». Πανικοβλημένοι, έσπευσαν να ξεφορτωθούν ό,τι παράνομο είχαν στη λεκάνη της τουαλέτας. Όταν όμως γύρισαν, αντί για αστυνομικούς, είδαν τον Sting και τον Stewart Copeland των The Police.

Axl Rose και Slash

Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας των Guns N’ Roses με τους Rolling Stones στην περιοδεία Steel Wheels, ο Axl Rose συχνά στρεφόταν στον Ronnie για συμβουλές σχετικά με τη σχέση του. «Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να αποκτήσεις κάποια συνοχή», του είχε πει ο Ronnie, τονίζοντας τη δυσκολία να παρέχει καθοδήγηση ενώ και ο ίδιος ήταν «χαμένος» εκείνη την περίοδο. Παράλληλα, ο Ronnie θυμάται τον Slash ως έναν σταθερό και ευγενικό χαρακτήρα, ανεξάρτητα από το αν βρισκόταν υπό την επήρεια ουσιών ή όχι. «Δεν καταλάβαινες πότε έκανε ναρκωτικά και πότε ήταν νηφάλιος. Είχε πάντα συνοχή», γράφει στην αυτοβιογραφία του.

Bob Dylan

Η συνεργασία με τον Bob Dylan ήταν για πολλούς δύσκολη, αλλά όχι για τον Ronnie. «Ούτε ο Dylan ξέρει τι θέλει και τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια», εξηγεί, υπογραμμίζοντας την ευελιξία που απαιτεί η προσαρμογή στις δημιουργικές παρεκκλίσεις του Bob Dylan. Η μουσική του Dylan συχνά εξελισσόταν απρόβλεπτα, κάνοντας ακόμα και κλασικά κομμάτια όπως το Blowing in the Wind να ηχούν διαφορετικά κάθε φορά.

John Belushi

Ο John Belushi συχνά προσπαθούσε να φλερτάρει την πρώτη σύζυγο του Ronnie, Jo, ακόμα και όταν ο Ronnie ήταν παρών. «Άκου, John, αν δεν ήσουν τόσο χοντρός και άσχημος, ίσως να είχες μια ευκαιρία», του απαντούσε με χιούμορ ο κιθαρίστας. Ο Dan Aykroyd άφηνε συχνά τον Belushi υπό τη φροντίδα του Ronnie, αφού τον εμπιστευόταν και ήξερε ότι ο κωμικός θα είναι ασφαλής στο σπίτι του Wood. Ο θάνατος του Belushi σε ένα μπάνγκαλοου στη Σάντα Μόνικα, σόκαρε τον Ronnie Wood, ο οποίος για καιρό ένιωθε πως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν ο κωμικός ερχόταν σπίτι του, για να τον φροντίσει.

Eric Clapton

Ο Clapton είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι στον Ronnie, παρά τη μακρόχρονη φιλία τους. Αν και είχε εντυπωσιαστεί όταν ο Ronnie είχε καταφέρει να κόψει τα ναρκωτικά, εξακολουθούσε να αμφιβάλλει σχετικά με το αν θα μπορούσε να τη διατηρήσει. Η πρώτη μουσική συνάντηση του Ronnie με τον Clapton ήταν στο The Crawdaddy με τους Yardbirds, όταν ανέβηκε απροσδόκητα στη σκηνή για να παίξει φυσαρμόνικα, κερδίζοντας το παρατσούκλι «Κλεοπάτρα» για τα χαρακτηριστικά μαλλιά του.

Mick Jagger

Ο Mick Jagger υπήρξε πηγή αμέριστης υποστήριξης για τον Ronnie, κυρίως στη μάχη του με τον εθισμό. «Χρειάζομαι τουλάχιστον ενάμιση κιθαρίστα στον οποίο να μπορώ να βασίζομαι», του είπε κάποτε, ενθαρρύνοντάς τον να παραμείνει δυνατός και νηφάλιος.

Jimi Hendrix

Ο Ronnie Wood και ο Jimi Hendrix υπήρξαν συγκάτοικοι για λίγα φεγγάρια. Μοιράζονταν ένα σπίτι στο Holland Park, όπου ο Hendrix του χάρισε έναν σκύλο που «έκανε την ανάγκη του όπου έβρισκε». Ο Hendrix, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Wood, ήταν ένας ήσυχος και ευγενικός συγκάτοικος, σχεδόν συνέχεια υπό την επήρεια ψυχοτρόπων. Μάλιστα, είχε εντυπωσιάσει τον Wood με την ικανότητά του να παίζει κιθάρα και με τα δύο χέρια. «Η αμφιδεξιότητά του με είχε άφωνο», γράφει ο Wood. Ο Hendrix παρέμεινε ένας ευγενικός και γλυκός άνθρωπος, με τον Ronnie να θυμάται έντονα τη νύχτα πριν από τον θάνατό του, όταν του φώναξε: «Καληνύχτα, Jimi!».

Ο δύσκολος δρόμος προς την απεξάρτηση

Από την πορεία του Wood δεν έλειψαν και τα σκοτεινότερα κεφάλαια. Μέχρι το 1981, η εξάρτησή του από την κοκαΐνη και το αλκοόλ είχε γίνει τόσο ανεξέλεγκτη που καμία ασφαλιστική δεν τον κάλυπτε για την περιοδεία των Stones. Ο Keith Richards εγγυήθηκε προσωπικά γι’ αυτόν, αλλά η εμπιστοσύνη τους δοκιμάστηκε όταν ο Wood αθέτησε την υπόσχεσή του να μείνει καθαρός. Σε έναν πολύ έντονο καβγά, ο Richards όρμησε στο δωμάτιο του Wood, προκαλώντας τον να παίξουν ξύλο. Ο Richards χτύπησε τον Wood με τέτοια δύναμη, που παραλίγο να τον στείλει έξω από το παράθυρο. Βέβαια, κι αυτός ο καβγάς, όπως και οι περισσότεροι των Rolling Stones, κατέληξε σε νευρικά γέλια.

Η νηφαλιότητα ήρθε αργότερα στη ζωή του, με τον ίδιο να την περιγράφει ως μία από τις μεγαλύτερες προσωπικές του νίκες.

Η ζωγραφική ως εσωτερικό καταφύγιο

Ο Ronnie Wood, πέρα από θρύλος της ροκ μουσικής, είναι ένας αναγνωρισμένος εικαστικός καλλιτέχνης, με έργο που ξεπερνά τη μουσική σκηνή και αποκαλύπτει μια βαθιά προσωπική και δημιουργική πλευρά του. Από μικρή ηλικία, ο Wood έδειξε ταλέντο στη ζωγραφική, κάτι που καλλιέργησε παράλληλα με τη μουσική του πορεία. Η ζωγραφική για τον Ronnie Wood υπήρξε πάντοτε ένα προσωπικό καταφύγιο. Όπως έχει δηλώσει, η ενασχόλησή του με την τέχνη τού δίνει τη δυνατότητα να εκφράσει συναισθήματα και εμπειρίες που ίσως δεν θα μπορούσε να αποδώσει μέσα από τη μουσική. «Η τέχνη είναι ένας τρόπος να μείνω συγκεντρωμένος και δημιουργικός όταν δεν είμαι στη σκηνή», έχει πει.

Ο Wood έχει δημιουργήσει εντυπωσιακά πορτρέτα των Mick Jagger, Keith Richards και άλλων μελών των Rolling Stones, καθώς και φίλων του από τη μουσική σκηνή, όπως ο Bob Dylan και ο Jimi Hendrix. Τα έργα του ξεχωρίζουν για τη ζωντάνια τους, τη χρήση φωτεινών χρωμάτων και την αίσθηση της κίνησης που αποπνέουν.

View this post on Instagram

A post shared by RS № 9 (@rollingstonescarnaby)

Παράλληλα, έχει δουλέψει σε αφηρημένα έργα και τοπία, ενώ έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα δίσκων και αφίσες για συναυλίες, συνδυάζοντας την αισθητική της ροκ κουλτούρας με τη δική του καλλιτεχνική ματιά. Τα έργα του έχουν εκτεθεί σε γκαλερί παγκοσμίως, από το Λονδίνο μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Τόκιο, ενώ έχουν συλλεχθεί από φανατικούς της τέχνης και θαυμαστές της μουσικής του. Η επιρροή του στη σύγχρονη εικαστική σκηνή αντικατοπτρίζει την αφοσίωσή του και στη μουσική και στην τέχνη.

Η δημιουργικότητα ρέει στην οικογένεια Wood. Η κόρη του, Leah Wood, είναι επίσης εικαστικός καλλιτέχνης και ακτιβίστρια, συνεχίζοντας την κληρονομιά του πατέρα της, με τα δικά της έργα, που εστιάζουν στην προστασία του περιβάλλοντος. Ο Ronnie και η Leah έχουν μοιραστεί τον καμβά σε κάποιες περιπτώσεις, με τα έργα τους να αποδεικνύουν τη μαγεία της δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ πατέρα και κόρης.

Η Leah Wood, μάλιστα, ολοκληρώνει σύντομα μια σειρά έργων, εμπνευσμένα από την Ελλάδα και ζωγραφισμένα όλο αυτό το διάστημα σε ταξίδια στη χώρα μας. Η έκθεσή της θα ανοίξει τις πόρτες της στο κοινό το 2025. Συνήθως ζωγραφίζει λουλούδια και είδη προς εξαφάνιση καθώς και τις διάσημες πεταλούδες που φιλοξενούνται στο Mandarin Hôtel του Hyde Park του Λονδίνου.