Φωτεινή Παντζιά: «Έγινα μάνα επειδή διάλεξα να αγαπήσω»

Και οι δύο υιοθεσίες έγιναν μέσα από τη Διεθνή Κοινωνική Υπηρεσία. Κάθε χώρα έχει το δικό της σύστημα, τον δικό της ρυθμό. Χρειάστηκαν χρόνια.

Χρειάστηκε να γδυθώ από κάθε ψευδαίσθηση ότι η μητρότητα είναι εύκολη. Να περάσω από ερωτήσεις, ελέγχους, αναμονές.

Αλλά τίποτα δεν μπορούσε να με αποθαρρύνει. Γιατί ήξερα: κάπου υπάρχει το παιδί μου. Κι εγώ θα έφτανα εκεί.

Ο Άγγελος Αμπάτου (Abatu) γεννήθηκε το 2013, στην Αιθιοπία. Ήρθε στην Ελλάδα το 2018, σε ηλικία πέντε ετών.

Κρατήσαμε και το όνομά του από τη χώρα που τον γέννησε — γιατί αυτά τα παιδιά δεν ήρθαν στον κόσμο τη στιγμή που τα γνώρισα. Είχαν ήδη μια διαδρομή. Ο Άγγελος μιλούσε τρεις διαλέκτους — όχι γλώσσες, διαλέκτους, σε μια χώρα που μετρά 72.

Ήταν περήφανος. Ήσυχος. Παρατηρητικός. Και όσο με κοίταζε, τόσο έβλεπα να χτίζεται κάτι ανάμεσά μας.

Δεν θυμάμαι την πρώτη του αγκαλιά. Θυμάμαι όμως την πρώτη φορά που ένιωσα ότι με άφησε να τον κρατήσω στ’ αλήθεια. Εκεί κάπου έγινα μητέρα.

Το 2022, ήρθε η Βασιλική Μαρί, από τη Σιέρα Λεόνε. Κι εκείνη κράτησε το όνομά της — Marie. Αλλά η Βασιλική δεν μπήκε στη ζωή μας αθόρυβα. Η Βασιλική δεν κάνει τίποτα αθόρυβα. Είναι ορμητική, σπουδαία, γεμάτη ζωή. Δεν μας άφησε ούτε αέρα να αναπνεύσουμε — και την ευγνωμονώ γι’ αυτό. Έφερε ένταση, γέλια, χρώμα, φωνή. Μπήκε σαν θύελλα. Και μας σήκωσε όλους πιο ψηλά.

Δεν είμαστε μια συνηθισμένη οικογένεια. Αλλά… είμαστε κιόλας. Γιατί αυτό που μας ενώνει είναι πολύ βαθύ. Εκτός από την επιλογή μας να είμαστε οικογένεια, μας ενώνει μια ατελείωτη αγάπη.

Μας ενώνει αυτό το “Είμαι εδώ”.

Το “Μη σε νοιάζει τίποτα- είμαι εγώ εδώ”.

Το “Ο άνθρωπός σου”.

Το “Ό,τι και να συμβεί, εδώ. Στη μαμά σου”.

Κι εδώ θέλω να πω κάτι που συχνά ξεχνιέται:

Ακόμα κι όταν είσαι βιολογικός γονιός, η αγάπη δεν χαρίζεται αυτόματα- χτίζεται.

Γεννάς ένα παιδί και νομίζεις πως το αγαπάς απόλυτα. Και είναι αλήθεια.

Αλλά αυτή η αγάπη, η βαθιά, η ανεξάντλητη, που σε κάνει να σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι μέσα στη νύχτα χωρίς δεύτερη σκέψη, που μπορείς να δώσεις και τη ζωή σου χωρίς να το σκεφτείς, χτίζεται στην καθημερινότητα.

Στο βλέμμα που συναντάς κάθε πρωί. Στο “μαμά, έλα λίγο”.

Στο “κάθισε δίπλα μου”, στο “τρέχω πυρετό”, στο “είμαι στεναχωρημένος και δεν ξέρω γιατί”.

Στο “χέρι-χέρι” στον δρόμο. Στο βράδυ που αργεί να κοιμηθεί.

Στις αγκαλιές που δίνεις όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή αλλιώς δεν γίνεται.

Και μια μέρα ξυπνάς — και τίποτα δεν είναι ίδιο.

Γιατί η ζωή σου έχει αλλάξει τροχιά.

Γιατί έχεις αγαπήσει με τρόπο που δεν ήξερες ότι μπορείς.

Γιατί πια δεν υπάρχει “εγώ” χωρίς το “εμείς”.

Τα παιδιά μου με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Μου δείχνουν τι σημαίνει να στέκεσαι δίπλα σε κάποιον που έχει ιστορία πριν από σένα. Να σέβεσαι όσα δεν καταλαβαίνεις αμέσως. Να αγαπάς όχι μόνο γι’ αυτό που δίνεις- αλλά για αυτό που σου δίνεται.

Ο Άγγελος με μαθαίνει δύναμη, επιμονή, σιωπηλή σοφία. Η Βασιλική με μαθαίνει φως, αυθορμητισμό, τρυφερότητα που απαιτεί χώρο για να ανθίσει.

Η μητρότητα δεν με ολοκλήρωσε. Με αναμόρφωσε. Με γείωσε. Μου πήρε κομμάτια που δεν χρειαζόμουν και μου έδωσε καινούργια. Μου χάρισε μια αγάπη που δεν ξεκουράζεται ποτέ, αλλά ούτε και λυγίζει. Η υιοθεσία δεν είναι λύση ανάγκης. Δεν είναι πράξη καλοσύνης.

Είναι απόφαση.

Είναι ευθύνη.

Είναι τρόπος να αγαπήσεις χωρίς όρους, χωρίς σχέδιο, χωρίς εγγυήσεις.

Και η γονεϊκότητα- με όποια μορφή κι αν έρχεται- έχει αξία.

Δεν είναι προνόμιο των «τυπικών» οικογενειών. Μπορεί να υπάρξει μέσα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, σε μια οικογένεια με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες, σε κάθε σπίτι που χωράει αγάπη και σεβασμό.

Δεν έχει σημασία το φύλο, ο δεσμός αίματος, ο αριθμός των ενηλίκων.

Σημασία έχει η παρουσία. Η πρόθεση. Το “είμαι εδώ”. Αυτό κάνει μια οικογένεια.

Αν το νιώθεις, αν σου περνάει απ’ το μυαλό, αν έχεις χώρο- τόλμησέ το. Ένα παιδί δεν χρειάζεται κάποιον τέλειο. Χρειάζεται κάποιον που να του πει: "Δεν ξέρω όλα τα πώς και τα γιατί- αλλά είμαι εδώ. Και θα είμαι"».