Ευρυδίκη- Σε πρώτο Ενικό: «Θέλω όσο αντέχω να είμαι στη σκηνή»

*Όταν ήμουν μικρή, το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να τραγουδώ. Από τριών χρονών έλεγα, «εγώ θα γίνω ηθοποιός και τραγουδίστρια». Εντάξει, με κέρδισε το τραγούδι.

*Ο μπαμπάς μου είναι από τα Κατεχόμενα, η μαμά μου από τη Λεμεσό κι έτσι πάντα μοιράζαμε τα Σαββατοκύριακα ανάμεσα σε Λεμεσό και Κερύνεια.

Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι πριν από τον πόλεμο του 1974. Εκδρομές στη Λεμεσό με τα ξαδέλφια μου στο περιβόλι του παππού και της γιαγιάς. Θυμάμαι το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα της Κερύνειας. Θυμάμαι εμένα μικρούλα στη βεράντα του σπιτιού να τραγουδάω και να μαζεύεται όλη η γειτονιά. Εκεί έδωσα τις πρώτες μου συναυλίες.

*Μεγαλώνοντας λίγο, στα έξι μου χρόνια, εννοείται έχω πολύ έντονες μνήμες από το πραξικόπημα και τον πόλεμο. Είναι γεγονότα που με σημάδεψαν και υπάρχουν μέσα μου μέχρι και σήμερα.

*Το πρώτο που θυμάμαι από το 1974 ήταν το πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου. Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο, οπότε ακούσαμε πρώτοι τα πυροβόλα. Αμέσως ήρθε ο μπαμπάς, μάς πήρε και πήγαμε στη Λεμεσό, όπου ήταν το σπίτι του παππού και της γιαγιάς και μείναμε εκεί – αφού έγινε και η τουρκική εισβολή - μέχρι και το τέλος του καλοκαιριού. Εκεί κατέφθαναν ύστερα οι συγγενείς του μπαμπά από τα Κατεχόμενα. Ήταν το καταφύγιο όλων μας. Το σπιτάκι ήταν πολύ μικρό -  όλα και όλα δύο δωμάτια - αλλά επειδή είχε μια μεγάλη κληματαριά, στρώναμε από κάτω και κοιμόμασταν όλοι μαζί. Και όταν χτυπούσαν οι σειρήνες, τρέχαμε να κρυφτούμε κάτω από κρεβάτια και τραπέζια, μην τυχόν και γίνουν βομβαρδισμοί. Υπήρχε έντονη αγωνία.

*Ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης από το ‘74 μέχρι και σήμερα είναι ο ήχος της φωτιάς. Άκουγα τη φωτιά και ένιωθα ότι καίγομαι. Αυτό ήταν κάτι που προκάλεσε ο φόβος μου για το τι μπορεί να συμβεί αν μας έπιαναν οι Τούρκοι ή αν έπεφτε μια βόμβα σπίτι μας.

*Μικρή ήμουν πάντα σε ένα συννεφάκι.Η μαμά μου όμως ήθελε να πατάω στη γη και μου έλεγε, θυμάμαι, ένα κυπριακό τραγούδι, με το οποίο ήθελε να μου πει, «μην πετάς στα σύννεφα, δεν είσαι εσύ το κέντρο της γης, μάθε να σέβεσαι τους άλλους, προχώρα μπροστά αλλά πάντα σεμνά και ταπεινά». Ο μπαμπάς μου, από την άλλη, έδινε μεγάλη σημασία στις σπουδές. Και όταν εξέφρασα την επιθυμία να ασχοληθώ με το τραγούδι, μού έθεσε ως όρο να σπουδάσω. «Να κάνεις αυτό που θες αλλά να το σπουδάσεις», μου έλεγε. Κι εννοείται ότι ακολούθησα τη συμβουλή του.

*Στο Παρίσι πήγα για σπουδές μόλις τελείωσα το σχολείο. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα μακριά από τους γονείς μου. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει να πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου και να ψυχολογείς τους ανθρώπους - γιατί ήμουν ένα παιδί που εμπιστευόταν όλον τον κόσμο. Αργότερα στην Αμερική, όπου βρέθηκα σε ένα από τα καλύτερα μουσικά πανεπιστήμια, ένιωσα την ανάγκη να βουτήξω περισσότερο στη μελέτη. Το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό και ήθελα να το φτάσω. Εκεί ανακάλυψα ότι δεν μου αρκούσε το μέτριο, ήθελα να είμαι η καλύτερη. Και τα κατάφερα. Από το πρώτο εξάμηνο είχα σε όλα «Α».

*Οι αγαπημένοι μου τραγουδιστές είναι ο Elvis  - είχα έρωτα με τον Elvis, τον είχα και αφίσα στο δωμάτιο - η Edith Piaf, ο Jacques Brel, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Kαι δεν φαντάζεστε τη χαρά μου όταν βρέθηκα να τραγουδάω μαζί του το 2003-2004 και πέρσι όταν κάναμε ντουέτο στο καινούριο μου άλμπουμ. Είναι μαγικό όταν ένα-ένα τα όνειρά σου γίνονται πραγματικότητα.

*Στην Αθήνα ήρθα το 1989 το καλοκαίρι. Τυχαία. Κάναμε ένα ραντεβού, είχαν ακούσει από την EMI μια κασέτα που είχε δώσει ο Λεωνίδας Μαλένης, αγαπημένος μας φίλος, εμένα και του Γιώργου Θεοφάνους, και έδειξαν ενδιαφέρον. Τους άρεσε πάρα πολύ η φωνή μου. Ήρθαμε, κάναμε το ραντεβού και δεν ξαναφύγαμε ποτέ. Το πρώτο μας σπίτι ήταν στον Νέο Κόσμο, 200 μέτρα από εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Και θυμάμαι ότι υπήρχε μία πιτσαρία εδώ στην γωνία, όπου ερχόμασταν με τα πόδια μια - δύο φορές τη βδομάδα, και ήταν εκεί που έγινε η πρώτη σκηνή του «Σταυρού του Νότου». Πού να ήξερα ότι τόσα χρόνια μετά θα τραγουδούσα εδώ.

*Η πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο ήταν πραγματικά τρελό. Πριν από τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο, είχα συμμετάσχει σε ένα άλμπουμ με τραγούδια της δεκαετίας του ‘60 διασκευασμένα στα ελληνικά. Ήταν ένα συμμετοχικό άλμπουμ με τη Μαντώ, τον Γιώργο Πολυχρονιάδη και τον Δάκη, όπου εγώ τραγουδούσα τρία τραγούδια. Ένα από αυτά ήταν το «Ζητάς», το γνωστό “Viens – Viens”. Οπότε, ήμουν σε ένα ταξί και ακούω ξαφνικά να παίζει αυτό και λέω στον ταξιτζή, «δυνάμωσε, δυνάμωσε!», μου λέει, «γιατί;», λέω, «είμαι εγώ αυτή!». «Σιγά», λέει, «δεν είσαι εσύ». Λέω, «εγώ, εγώ είμαι!».

*Έχω σχεδόν όλα μου τα ρούχα από τα videoclip και από τις εμφανίσεις που έκανα σε διάφορους χώρους. Συχνά με ρωτούν για την ολόσωμη φόρμα που φορούσα στο videoclip της «Πυξίδας» και στο Rex. Ήταν σαν σήμα κατατεθέν. Πόσα κορίτσια μου λένε, «πήραμε κι εμείς κάτι παρόμοιο γιατί θέλαμε να φοράμε το ίδιο» και μου φαίνεται τρελό.

*Τραγουδώ επαγγελματικά από το 1989. Το πρώτο μου άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1991. Είμαι σχεδόν 35 χρόνια στη δισκογραφία. Παρ’ όλα αυτά δεν έχω αισθανθεί ούτε μια στιγμή ότι κουράζομαι. Με γεμίζει τόσο πολύ αυτό που κάνω, η αγάπη του κόσμου και το χειροκρότημά του δεν συγκρίνεται με τίποτα και θέλω, εύχομαι δηλαδή, να είμαι καλά και όσο αντέχω να είμαι σε αυτή τη σκηνή.

*Στο σπίτι τις Κυριακές θα ξυπνήσω και το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να ανοίξω τα παράθυρα να μπει φως και μετά θα ξεκινήσω την μέρα με Elvis, “Suspicious Minds”. Κι ύστερα θα ακούσω και νέα παιδιά. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα νέα παιδιά που δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν τους δίνεται η ευκαιρία να ακουστούν. Και να ένα καλό που βγήκε από τις πλατφόρμες, γιατί εκεί μπορεί πια το κάθε παιδί να παρουσιάσει τη δουλειά του. Και, ευτυχώς, φτάνουν σε πάρα πολύ κόσμο και γεμίζουν τις μουσικές σκηνές και αυτό είναι τεράστια ευτυχία.

*Από τα νέα παιδιά μου αρέσει πάρα πολύ η Μαρίνα Σπανού. Της το έχω στείλει κιόλας σε μήνυμα. Έτυχε να γνωρίζω τη μαμά της, η οποία είναι από την Κύπρο, από τότε που ήμασταν στην εφηβεία. Είχαμε ταξιδέψει μαζί στη Γαλλία, summer school, και θυμάμαι να κάνουμε αυτό το ταξίδι με τις κιθάρες μας και να περνάμε υπέροχα. Και μετά να είμαστε και οι δύο στην Ελλάδα και να έχουμε κάνει παιδιά. Και τώρα, βλέπω τη Μαρίνα - η οποία είναι ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο πλάσμα, υπέροχη μουσικός, υπέροχη φωνή, γράφει υπέροχα τραγούδια - στη σκηνή και χαίρομαι. Θα ήθελα να έχω μια τέτοια κόρη.

*Ο διαγωνισμός της Eurovision, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Παρακολουθούσα από μικρό παιδί και ήταν παιδικό μου όνειρο να τραγουδήσω στη Eurovision. Και το έκανα πολλές φορές. Στάθηκα τυχερή, τρεις φορές στα φωνητικά, άλλες τρεις ως η κύρια ερμηνεύτρια. Είναι ένα σχολείο αυτός ο διαγωνισμός. Βέβαια, το να σταθείς εκεί και να μπορέσεις να τραγουδήσεις χωρίς να σε επηρεάζει τίποτα είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί κουβαλάς και μεγάλη ευθύνη. Είναι σαν να φοράς τη σημαία της χώρας σου. Και για οτιδήποτε κάνεις εκεί πάνω, μετά θα κριθείς. Άρα, θέλει μεγάλη αυτοπεποίθηση, πολλές γνώσεις, έλεγχο, αυτοέλεγχο, να μην αφήνεις το άγχος να σε κυριεύει και, κυρίως, να έχεις ένα πολύ καλό τραγούδι. Αυτό, λοιπόν, όλο το πακέτο εννοείται ότι το είχε η Έλενα Παπαρίζου. Γιατί είχε ένα τραγούδι που άρεσε πάρα πολύ στους ξένους. Αν υπάρχει συνταγή, αυτή η συνταγή ήταν το “My number one”. Και, μετά, η Έλενα έχει μια τέτοια φωνή, ένα τέτοιο εκτόπισμα, τόση αυτοπεποίθηση κι ενέργεια - βγαίνει στο βλέμμα της αυτό, λάμπει - που ό,τι και να συνέβαινε νομίζω εκείνη τη χρονιά, ήταν γραφτό το βραβείο να έρθει στην Ελλάδα. Ήταν δική της η νίκη, δεν της την έπαιρνε κανείς.

*Στον γάμο, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν κανόνες, νομίζω ότι όλα ξεκινούν από τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση. Αν αγαπάς τον εαυτό σου και θέτεις τα όριά σου, δεν μπορεί ο άλλος να σου επιβάλλει τίποτα. Μαθαίνει να σε σέβεται, αν σε αγαπά. Νομίζω αυτό είναι: αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμός, θαυμασμός, αγάπη. Βαθιά αγάπη, αληθινή αγάπη. Όταν, λοιπόν, σε μία σχέση βλέπεις ότι κάτι λείπει από αυτά, πρέπει να φεύγεις. Και δεν φταίει απαραίτητα ο άλλος. Είναι άνθρωποι που δεν ταιριάζουν. Εγώ έχω δώσει πολλές ευκαιρίες και έμαθα μέσα από αυτό ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε πραγματικά καλά όταν αντιμετωπίζουμε τους άλλους με ωριμότητα και αγάπη. M' αρέσει να μπαίνω στη θέση του άλλου και να καταλαβαίνω γιατί συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Eπίσης, από ένα σημείο και μετά κουράστηκα να μαλώνω. Δεν έχει νόημα να υψώνεις τη φωνή σου. Πρέπει απλά να θέτεις τα όρια σου και να λες αυτό που αισθάνεσαι. Αν ο άλλος σε αγαπά, θα το καταλάβει.

*Όταν έρχεται ένα παιδί στη ζωή μας, αλλάζουν τα πάντα. Αλλάζουν οι προτεραιότητες. Αλλάζει η σχέση στο σπίτι ανάμεσα στο ζευγάρι. Από τη δική μου εμπειρία, θα σας πω ότι στην αρχή ένιωθα ότι όλος μου ο κόσμος ήταν στο σπίτι, ήταν το παιδί μου και δεν ήθελα να φεύγω από εκεί. Ένιωθα τύψεις όταν έπρεπε να πάω στη δουλειά. Και μετά, όταν έμενα σπίτι, ένιωθα ότι μου έλειπε η δουλειά μου. Και ήταν σαν να μην ήμουν εγώ. Όμως, για να είναι καλά το παιδί μου, έπρεπε να είμαι και εγώ καλά. Και όταν το συνειδητοποίησα αυτό και άρχισα να το κάνω πράξη, πήγαιναν όλα πολύ καλύτερα. Πρέπει οι μανούλες να αγαπούν τα παιδιά τους, να τα φροντίζουν, να κάνουν τα πάντα για αυτά, αλλά να μην ξεχνούν ποτέ τον εαυτό τους. Πολύ σημαντικό.

*Ο Άγγελος είναι πια μεγάλο παιδί. Είναι 28 χρονών. Είναι ανεξάρτητος. Και, πια, αντί να είμαι εγώ η μαμά, γίνεται πολλές φορές αυτός ο γονιός. Με προσέχει. Αγχώνεται αυτός περισσότερο για μένα, για το αν εγώ φροντίζω τον εαυτό μου. Και αν υπάρχει κάτι που μαθαίνω από το παιδί μου είναι να να εκτιμώ τα πράγματα που έχουν σημασία στη ζωή μας. Όπως είναι η οικογένεια, γιατί εγώ έδινα πάντα μεγάλη σημασία στη δουλειά.

*Υπάρχουν πολλά παιδιά που με ακολουθούν από το 1991 που βγήκε ο πρώτος μου δίσκος, τα οποία τα ξέρω πια με τα μικρά τους ονόματα. Είναι σαν να είμαστε μία μεγάλη οικογένεια. Και έχουν μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Έπαιξε ρόλο, βέβαια, και το facebook και το instagram, γιατί εκεί πια, μέσα από πολλά μηνύματα που λαμβάνω, τους έχω μάθει όλους έναν – έναν. Μεγαλώνουμε μαζί κι είναι πολύ συγκινητικό.

*Σταυρός του Νότου. Τρίτη χρονιά, μαζί με τους «Μπλε», τον Γιώργο Παπαποστόλου και την αγαπημένη μου φιλενάδα, την Τζώρτζια. Με την Τζώρτζια μας δένουν 30 χρόνια φιλίας. Κατά διαστήματα κάναμε πράγματα μαζί αλλά πρώτη φορά είπαμε να κάνουμε κάτι πιο ολοκληρωμένο, πριν τρία χρόνια εδώ, στον «Σταυρό του Νότου». Και η απόφαση αυτή μας δικαίωσε γιατί η ανταπόκριση του κόσμου ήταν απίστευτη. Τρία χρόνια με συνεχόμενες sold-out εμφανίσεις είναι κάτι πέρα από αυτό που φανταζόμασταν. Και χαίρομαι που ακολουθούν ακόμα δύο παραστάσεις, 8 και 15 Φεβρουαρίου. Είναι μία μικρή παράταση, ένα «ευχαριστώ», στον κόσμο που μας έκανε αυτό το δώρο τρία χρόνια τώρα.

*Απραγματοποίητο όνειρο; Να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο. Αγαπώ τα ταξίδια.

*Ο έρωτας είναι τα πάντα. Είναι κινητήριος δύναμη, σου δίνει έμπνευση αλλά είναι και κάτι που σε ανακατεύει, που σου προκαλεί άγχος. Αν και, για μένα τουλάχιστον, υπήρξε πάντα δημιουργικό αυτό το άγχος. Αυτό το να ανυπομονώ να δω τον άλλον, να τρελαίνομαι, να μην ξέρω πού είναι, να σκέφτομαι, «με σκέφτεται, δεν με σκέφτεται, νιώθει το ίδιο όπως κι εγώ;». Να ετοιμάζομαι, ας πούμε, για να βγω ραντεβού και να μην ξέρω τι να φορέσω και να βρίσκεται όλη η ντουλάπα μου ξαφνικά πεταμένη στο κρεβάτι. Νομίζω ότι όλα αυτά είναι όμορφα.

*Όταν ήμουν μικρή ήθελα να μ' αγαπάει όλος ο κόσμος. Δεν είναι ότι υποκρινόμουν κάποιαν άλλη, όμως έβαζα τον εαυτό μου και τα δικά μου «θέλω» σε δεύτερη μοίρα για να ικανοποιήσω τα «θέλω» των άλλων, γιατί δεν ήθελα να λέω «όχι». Νόμιζα ότι αν πω «όχι», δεν θα μ' αγαπάνε. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό ήταν πολύ καταπιεστικό και ψυχοφθόρο για μένα. Ήταν σαν να έχανα τον εαυτό μου. Και αποφάσισα ότι πρέπει να το αλλάξω. Έπρεπε να μάθω να λέω «όχι», που ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Έπρεπε να μάθω να αγαπώ λίγο παραπάνω εμένα και να βάζω τον εαυτό μου σε προτεραιότητα γιατί μόνο έτσι μπορώ να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη. Μόνο έτσι μπορώ να ακούω την καρδιά μου και να πραγματοποιώ τα όνειρά μου. Και αυτοί που μ' αγαπάνε, θα είναι δίπλα μου. Οι άλλοι που ήθελαν μόνο να τους κάνω τα χατίρια, δεν θα έμεναν δίπλα μου. Αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν μ' αγαπούσαν πραγματικά.

*Ένιωθα πάντα άβολα να ζητάω. Ακόμα και από την οικογένειά μου. Ενώ, αντίθετα, είμαι πάντα η πρώτη που θα τρέξει. Τώρα, γιατί εγώ δυσκολεύομαι να μοιραστώ τα δικά μου πράγματα; Είναι εγωισμός, είναι ανασφάλεια, είναι ότι νιώθω ότι πάντα πρέπει να δείχνω δυνατή; Και ότι αν δείξω κάποια στιγμή αδυναμία, θα πέσω λίγο στα μάτια των άλλων; Δεν ξέρω, είναι πράγματα που ακόμα τα ψάχνω.

*Έχω την ανάγκη να πω ευχαριστώ σε όλους όσοι είναι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια με οποιονδήποτε τρόπο. Είτε αγοράζοντας δίσκους μου, είτε ακούγοντας τραγούδια μου, είτε έχοντας έρθει σε παραστάσεις μου όπου μέσα από το χειροκρότημά τους ή ακόμα και με ένα άγγιγμα ή μια αγκαλιά, μού έχουν δώσει δύναμη. Το ότι μπορώ ακόμα και τραγουδώ - και θα κάνω καινούρια τραγούδια – όλα αυτά τα χρωστώ σε κάποια παιδιά που με τη στάση τους μού έδειξαν ότι τα τραγούδια μου είναι σημαντικά για εκείνα. Το να νιώθω ότι έχω βοηθήσει κάποιους ανθρώπους, με κάνει να θέλω να συνεχίζω.

*Έμαθα να συγχωρώ στον εαυτό μου τα πάντα. Ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή, γιατί ήμουν πάντα ένα παιδί αυστηρό με τον εαυτό του. Ήμουν τελειομανής, εργασιομανής και στη δουλειά μου έκανα κάποια πράγματα τα οποία, ενδεχομένως, σήμερα δεν θα επαναλάμβανα. Αυτές οι επιλογές, όμως, με οδήγησαν να ανακαλύψω ποια είμαι αληθινά, τι θέλω να κάνω και να ακολουθήσω τελικά το δικό μου μονοπάτι.

*Αξίζει κανείς να ζει για τις λίγες στιγμές ευτυχίας, για τις λίγες στιγμές που μοιράζεσαι με ανθρώπους, που σε κάνουν να νιώθεις αυτό το σκίρτημα που δημιουργεί η αληθινή αγάπη, ο έρωτας, η μουσική. Η χαρά του να βγαίνεις να περπατάς και να βλέπεις τα κλαδιά που κουνιούνται όπως φυσάει ο άνεμος και να καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι ζωή. Αξίζει να ζεις για αυτά τα μικρά, απλά πράγματα. Φτάνει να τα βλέπεις όλα με αγάπη.

*Θέλω να με θυμούνται ως έναν καλό άνθρωπο που μέσα από τη μουσική του μπόρεσε να κάνει τον κόσμο για κάποιους ανθρώπους λίγο καλύτερο.