Η Ελπίδα Νικολάου πιστεύει ότι οι ηρωίδες που υποδύεται δεν ανήκουν στη σφαίρα της μυθοπλασίας, αλλά έχουν μια σειρά από ανθρώπινα χαρακτηριστικά: έχουν αιώνια ερωτήματα όπως κι εμείς. Αυτό τη συναρπάζει στην υποκριτική, και ίσως αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχίας της, μαζί με τη μαγεία της επικοινωνίας που συντελείται από την αλληλεπίδραση.
Πώς ξεκίνησε η διαδρομή σας στο χώρο της υποκριτικής; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη αφορμή που σας ώθησε να γίνετε ηθοποιός; Δεν συνέβη κάποιο συγκεκριμένο γεγονός στη ζωή μου που να με έστρεψε στην υποκριτική. Χωρίς πραγματικά να γνωρίζω το γιατί –και δεν ξέρω αν θα το μάθω ποτέ–, ήθελα να βρίσκομαι σε μια σκηνή και να λέω ιστορίες μαζί με άλλους, είτε με τους φίλους μου στο δρόμο είτε στις παραστάσεις χορού που κάναμε στο μπαλέτο ή, αργότερα, στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου. Όταν με ρωτούσαν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, έλεγα ηθοποιός. Όμως η στιγμή που κατάλαβα ότι το παίρνω πολύ σοβαρά και είναι θέμα ζωής ή θανάτου για μένα, ήταν η εξής: Στην τρίτη λυκείου, θέλαμε να ανεβάσουμε μια παράσταση στο τέλος της χρονιάς. Ενώ τα είχαμε ετοιμάσει όλα, έτυχε μια «στραβή» με τα σκηνικά και δεν είχαμε σχεδόν τίποτα. Μάζεψα λοιπόν την ομάδα και τους είπα: «Έχω μια ιδέα. Αν μπορούμε να μεταφέρουμε όλοι από κάτι, θα βρω μεταφορική και θα φέρω ό,τι χρειαζόμαστε από το σπίτι μου». Να σημειώσω εδώ ότι η μητέρα μου έλειπε σε ταξίδι. Έτσι κι έγινε και για δύο παραστάσεις είχαμε τα έπιπλα του σπιτιού μου. Η μητέρα μου, όταν επέστρεψε, ήρθε να παρακολουθήσει τη δεύτερη παράσταση. Είχα ξεχάσει όμως να την ενημερώσω, οπότε είδε κάποια από τα έπιπλά μας πάνω στη σκηνή. Γέλασε και είπε: «Α, ωραία φαίνονται!». Τότε κατάλαβα ότι θα γυρνούσα και τον κόσμο ανάποδα για να πραγματοποιηθεί η οποιαδήποτε παράσταση και σκέφτηκα «εδώ ανήκω».
Σουτιέν από μπικίνι CALZEDONIA. Παντελόνι ETRO, attica. Τσάντα KURT GEIGER, Sport & Fashion Freedom. Mules ENVIE SHOES. Κολιέ ZARA.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε τους ρόλους σας; Τι σας τραβά περισσότερο σε ένα χαρακτήρα προτού τον υποδυθείτε; Νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα με ενδιαφέρει η ιστορία που έχει να πει και με ιντριγκάρει το ανοίκειο. Δεν λέω το διαφορετικό γιατί όλοι οι άνθρωποι και, κατ’ επέκταση, όλοι οι ήρωες είναι διαφορετικοί. Θα πω λοιπόν ότι εκείνο που με γοητεύει είναι το ανοίκειο, αυτό που δεν αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη ανάγνωση, αυτό που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Με τραβά έντονα επειδή έχει ψωμί, που λέμε, έχει χώρο εκεί να ανακαλύψεις πράγματα, και κάνει ένα ρόλο ελκυστικό. Μέσα από τη διαδρομή να αναρωτηθείς, να καταλάβεις –ή και όχι–, να αισθανθείς, να ταυτιστείς, δημιουργείται το ενδιαφέρον για μένα.
