Μέσα από τη συγκλονιστική της πορεία επιβίωσης, η ιστορία της Σάνο Χάλο (Sano Halo), γεννημένης Ευθυμίας Βαρυτιμίδου, ζωντανεύει με τρόπο σπαρακτικό τη φρίκη της Γενοκτονίας των Ποντίων 106 χρόνια μετά, και τη δύναμη του ανθρώπου απέναντι στη βαρβαρότητα.
Η Ευθυμία ήταν μόλις δέκα ετών όταν η οικογένειά της εκτοπίστηκε βίαια από το χωριό Άγιος Αντώνιος στην περιοχή της Κερασούντας, κατά τη δεύτερη φάση των μαζικών διώξεων των Ελλήνων του Πόντου από τις κεμαλικές δυνάμεις. Η πορεία θανάτου προς τα ενδότερα της Ανατολίας υπήρξε ανελέητη. Ο θάνατος παραμόνευε καθημερινά. Πείνα, εξάντληση και οι βαρβαρότητες των Τούρκων στρατιωτών δεν άφηναν περιθώριο για αξιοπρέπεια ή πένθος.
Απομονωμένη από τους γονείς της, η μικρή Ευθυμία δίνεται από ανάγκη σε μια οικογένεια Τούρκων. Η γυναίκα που την αναλαμβάνει, η Ρουθ, της αλλάζει το όνομα σε Σάνο – γιατί «δεν μπορούσε να προφέρει το Ευθυμία». Μαζί με το όνομά της, χάνει και την ταυτότητά της. Ένα παιδί-σκιά, χωρίς ρίζες, σε μια χώρα που προσπαθούσε να εξαφανίσει κάθε ίχνος της ελληνικής παρουσίας.
Κακοποιημένη, καταφέρνει να δραπετεύσει. Η μοίρα την οδηγεί στην αγκαλιά μιας αρμένικης οικογένειας στο Ντιγιαρμπακίρ και από εκεί στο Χαλέπι της Συρίας, σε μια πορεία διαφυγής από τη φωτιά. Εκεί παντρεύεται, στα 15 της, έναν Ασσύριο μετανάστη, τον Αβραάμ Χάλο, και ξεκινά τη δεύτερη πράξη της ζωής της – στη Νέα Υόρκη.
