Πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησες σε άγνωστο; Και γιατί είναι καλό να το κάνεις συχνότερα

Μελέτες έχουν δείξει πως το να μιλάμε σε αγνώστους ενισχύει την ευεξία, μειώνει τα συμπτώματα κατάθλιψης και αυξάνει την κοινωνική μας αυτοπεποίθηση.

Ο δημοσιογράφος Joe Keohane, συγγραφέας του βιβλίου The Power of Strangers: The Benefits of Connecting in a Suspicious World, έφτασε στο ίδιο συμπέρασμα: σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, το να επικοινωνούμε με αγνώστους δεν είναι απλώς κοινωνική δεξιότητα, αλλά είναι τρόπος επιβίωσης.

Παρά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν ένιωθαν τόσο απομονωμένοι. Έρευνες του πανεπιστημίου του Harvard δείχνουν ότι οι μικρές καθημερινές αλληλεπιδράσεις, στο σούπερ μάρκετ, στο ασανσέρ, στο καφέ, λειτουργούν ως «μικρές δόσεις χαράς» που αυξάνουν τα επίπεδα ωκυτοκίνης, της ορμόνης που συνδέεται με την εμπιστοσύνη και τη συναισθηματική ασφάλεια.

Αντίθετα, η συνεχής παραμονή στις οθόνες έχει συνδεθεί με αυξημένο κοινωνικό άγχος και μειωμένη ενσυναίσθηση. Όσο περισσότερο συνηθίζουμε να επικοινωνούμε μέσω pixels, τόσο δυσκολότερο γίνεται να σταθούμε απέναντι σε έναν πραγματικό άνθρωπο και να ανταλλάξουμε δυο αληθινές κουβέντες.

Το να πιάσεις κουβέντα με τον διπλανό σου στο λεωφορείο ή με τον υπάλληλο στο ταμείο του σούπερ μάρκετ μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, όμως ενεργοποιεί βασικούς ψυχολογικούς μηχανισμούς που ενισχύουν την κοινωνικότητα και μειώνουν το στρες.

Σύμφωνα με κοινωνιολόγους, αυτές οι «ασθενείς δεσμεύσεις» (weak ties) είναι εξίσου σημαντικές για την ψυχική υγεία μας και τις στενές φιλίες. Δημιουργούν ένα δίκτυο μικρών θετικών εμπειριών που λειτουργεί σαν αντίβαρο στη μοναξιά και στην αποξένωση.

Σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι προτιμούν να στέλνουν μηνύματα παρά να μιλούν, η απλή πράξη μιας “καλημέρας” γίνεται πράξη μικρής αντίστασης. Είναι μια υπενθύμιση ότι η ανθρώπινη παρουσία δεν αντικαθίσταται. Ότι η φωνή, το βλέμμα, το χαμόγελο — αυτά τα τόσο καθημερινά στοιχεία — παραμένουν οι πιο ισχυρές μορφές επικοινωνίας.