Υπάρχει ένας χώρος στο σπίτι, που, όσο μικρός κι αν είναι, λειτουργεί σαν άτυπο καταφύγιο. Ένα μέρος όπου η πόρτα κλείνει, ο θόρυβος μένει απ’ έξω και για λίγα λεπτά μπορείς να υπάρξεις χωρίς απαιτήσεις. Το WC, ή αλλιώς το μπάνιο, έχει εξελιχθεί για πολλούς σε μια απρόσμενη ζώνη ηρεμίας· όχι μόνο για τον προφανή λόγο, αλλά ως χώρος παύσης από την καθημερινή ένταση.
Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως bathroom camping και περιγράφει τη συνήθεια να μένει κανείς στο WC περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, απλώς για να αποσυμπιεστεί. Για κάποιους είναι πέντε λεπτά μακριά από τα παιδιά, για άλλους μια ανάσα από απαιτητικά emails και meetings, για άλλους ένα διάλειμμα από κοινωνικές αλληλεπιδράσεις που εξαντλούν. Το μπάνιο γίνεται το μόνο δωμάτιο όπου η απομόνωση θεωρείται απολύτως αποδεκτή.
Η δύναμη αυτού του χώρου δεν βρίσκεται στην πολυτέλεια, αλλά στα όριά του. Όπως εξηγεί η ψυχοθεραπεύτρια Jessica Hunt, LCSW, το WC έχει ενσωματωμένα σύνορα: η πόρτα κλείνει, συχνά κλειδώνει, και κανείς δεν αμφισβητεί την ανάγκη για ιδιωτικότητα. Αυτή η σαφής απομόνωση -σωματική και συμβολική- δίνει άδεια για παύση. Για λίγα λεπτά, δεν χρειάζεται να απαντήσεις σε ειδοποιήσεις, να φροντίσεις κανέναν ή να είσαι «διαθέσιμος».
Σε έναν κόσμο που απαιτεί συνεχή παρουσία και ανταπόκριση, αυτή η μικρή παραμονή στο WC λειτουργεί σχεδόν θεραπευτικά. Το νευρικό σύστημα χαλαρώνει, η ένταση μειώνεται και το σώμα απομακρύνεται από την κατάσταση άγχους. Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε έναν χώρο όπου είσαι ταυτόχρονα ευάλωτος αλλά και απόλυτα προστατευμένος — το μπάνιο είναι σχεδιασμένο ακριβώς για ιδιωτικότητα, κι αυτό από μόνο του δημιουργεί ασφάλεια.
Unsplash
