Και για να απαντήσω κατευθείαν στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος, με τον David Lynch δεν ξεκινήσαμε καλά. Και δεν φταίει αυτός. Πού να φανταστεί ότι ο boomer πατέρας μου, πρώτα καλλιτέχνης και μετά γονιός, που καμία σχέση δεν είχε με την παιδική ψυχολογία και όλα τα θεωρούσε σκληραγώγηση, θα με πήγαινε στην "ώριμη" ηλικία των 5 ετών για να δούμε μαζί την ταινία "Ο Άνθρωπος-Ελέφαντας".
"Θα σου πάρω ποπ κορν", μου είχε πει.
"Δε θέλω ποπ κορν, πιτσίνια θέλω".
"Πιτσίνια θα σου πάρω".
Έτσι με πήρε από το χέρι και ένα καλοκαιρινό απογευματόβραδο που η μητέρα μου εργαζόταν και εκείνος είχε ρεπό -και δεν είχε που να με αφήσει- πήγαμε να δούμε στο θερινό "Αχίλλειον" κάτω στην παραλιακή -εκεί που σήμερα είναι ένα μπουζουκομάγαζο- τον "Άνθρωπο- Ελέφαντα". Από τον τίτλο, το αθώο παιδικό μου μυαλό με πήγε κατευθείαν σε παιδικό έργο, όταν όμως έσκασαν τα πρώτα σκοτεινά πλάνα και η παραμορφωμένη φυσιογνωμία του ανθρώπου που έμοιαζε με Ελέφαντα άρχισα να κλαίω και να φωνάζω, μετά να κλαίω σιωπηλά για να μην ενοχλώ το κοινό και μετά όταν ηρέμησα κάπως και για να περάσει η ώρα μέχρι να δει ο μπαμπάς μου όλη την ταινία να τον ρωτάω "γιατί μπαμπά αυτός ο άνθρωπος μοιάζει με ελέφαντα;".