ΤΟ ΒΗΜΑ logo

Ο Άγγελος δεν μένει πια εδώ

Ο Άγγελος δεν μένει πια εδώ 1
IStockPhoto.com

Πόσες αγκαλιές να πήρε ο τρίχρονος Άγγελος στη μικρή του ζωή; Ποιος να του κρατούσε το χέρι όσο ήταν στην εντατική; Ποιος να απάντησε στην προσφώνηση "μαμά" που ψέλλισε πριν πέσει σε κώμα;

ΑΠΟ ΜΙΚΑΕΛΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Αλλιώς ήθελα να ξεκινήσω το κείμενο αυτό, όμως πριν λίγο μία συνάδελφος μοιράστηκε μαζί μου μία πληροφορία που εγώ τουλάχιστον δεν την ήξερα. Δεν ξέρω και πώς να τη διαχειριστώ. Και η αλήθεια είναι ότι με τον κίνδυνο να κάνω επίκληση στο συναίσθημα, θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας γιατί σκέφτομαι ότι με εξαίρεση τους "γονείς", δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι συναίσθημα στην ιστορία του 3χρονου Άγγελου από την Κρήτη που είναι πλέον εγκεφαλικά νεκρός.

Έμαθα λοιπόν ότι ο μικρός Άγγελος λίγο πριν μπει στην εντατική και πέσει σε κώμα, άνοιξε για λίγο τα ματάκια του και ψέλλισε "μαμά". Γιατί εκείνος δεν ήξερε άλλο πρόσωπο για να νιώσει ασφαλής και προστατευμένος παρά τη μαμά του και αυτή επικαλέστηκε τη δύσκολη ώρα, στην οποία όμως τον έφερε εκείνη και ο πατριός του.

Κανένα χέρι δεν ήταν εκεί να πιάσει το μικρό δικό του ταλαιπωρημένο χεράκι. Νοερά ήταν τα χέρια μιας ολόκληρης κοινωνίας κοντά του. Η αγκαλιά μας, η προσευχή μας, η αγάπη μας, ο πόνος μας και η οργή μας.

Βία, διεστραμμένη κακοποίηση και όταν ο μικρός Άγγελος έφτασε στην εντατική, ζήτησε τη μητέρα του, όμως κανένα χέρι δεν ήταν εκεί για να του χαϊδέψει το κεφαλάκι του. Κανένα χέρι δεν ήταν εκεί να πιάσει το μικρό δικό του ταλαιπωρημένο χεράκι. Νοερά ήταν τα χέρια μιας ολόκληρης κοινωνίας κοντά του. Η αγκαλιά μας, η προσευχή μας, η αγάπη μας, ο πόνος μας και η οργή μας.

Είναι πολλά τα συναισθήματα από τη στιγμή που ξετυλίχτηκε η ιστορία του μικρού Άγγελου (κυριολεκτικά και ονομαστικά):

Είναι ο πόνος που μοιραζόμαστε ως ένα συλλογικό τραύμα. Με πήραν τηλέφωνο 2- 3 ακροάτριες όλο αυτόν τον καιρό και κλαίγοντας γοερά ίσα που κατάλαβα ότι μου έλεγαν: "Θεε μου ας γίνει καλά το παιδί και να το υιοθετήσω εγώ. Πείτε μου ποια είναι η διαδικασία;". Ήταν γυναίκες που προσπάθησαν και δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδιά και μία νέα γιαγιά που είχαν μεγαλώσει και τα εγγόνια της πια και ήθελε να γεμίσει τρυφερά την άδεια της αγκαλιά με το πληγωμένο κορμάκι του Άγγελου.

Είναι ο πόνος και η οργή που μοιράζονται όσοι/ ες στήθηκαν έξω από τα δικαστήρια για να "λιντσάρουν" τους κηδεμόνες. Είναι ο πόνος όλων όσων δεν μπορούν να διαβάσουν παρά μόνον τον τίτλο της είδησης και μετά αρχίζει η ταχυπαλμία.

Είναι ο πόνος των συγγενών και του περίγυρου... Αλήθεια; Και τί έκαναν όλοι αυτοί τρία χρόνια γι' αυτό το παιδί; Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γείτονες, η κουτσομπόλα της γειτονιάς... Τρία χρόνια είναι πάρα πολλά για να μπορέσουμε να προλάβουμε καταστάσεις. Δηλαδή να σώσουμε ένα παιδί από τα, βίαια σαν όπλα, χέρια των γονιών του. Τρία χρόνια είναι αρκετός χρόνος για να έχουμε βγάλει συμπεράσματα, όλοι οι γύρω.

Σκεφτόμουν, εκτός από τις σέλφι που έβγαζε η "μητέρα" με το παιδί της αγκαλιά, πόσες αγκαλιές να το πήρε άραγε στην 3χρονη ζωή του.

Και τώρα είναι η οργή. Που γίνεται κατάρα για τα "τέρατα", που ξαναβάζει στη συζήτηση την άμβλωση, που ίσως πρέπει να βάλει και από την άλλη πλευρά την ερώτηση "ποιος είπε ότι το αγέννητο παιδί δεν έχει δικαιώματα;". Γιατί στην περίπτωση του Άγγελου, είχε δικαίωμα να μη γεννηθεί σ' αυτήν την οικογένεια ή είχε το δικαίωμα σε μία καλύτερη ζωή από αυτήν που του επεφύλασσε η μοίρα του.

Σκεφτόμουν, εκτός από τις σέλφι που έβγαζε η "μητέρα" με το παιδί της αγκαλιά, πόσες αγκαλιές να το πήρε άραγε στην 3χρονη ζωή του. Ξέρετε η αγκαλιά και το άγγιγμα είναι κρίσιμα για τα βρέφη, ειδικά στα πρώτα στάδια της ζωής τους, καθώς τα βοηθά να δένονται με τους άλλους καθώς μεγαλώνουν. Διεξήχθη μια μελέτη που συνέκρινε μια ομάδα υιοθετημένων παιδιών, που είχαν περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής τους σε ρουμανικά και ρωσικά ορφανοτροφεία χωρίς να λάβουν καμία σωματική επαφή, με παιδιά που μεγάλωσαν σε μια στοργική οικογένεια. Η έρευνα διαπίστωσε ότι τα υιοθετημένα παιδιά είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα βαζοπρεσσίνης -μιας ορμόνης που παίζει ρόλο στην οικογενειακή αναγνώριση και το δέσιμο- σε σύγκριση με τους συνομηλίκους τους. Όπως είπε κάποτε η οικογενειακή θεραπεύτρια Virginia Satir: «Χρειαζόμαστε τέσσερις αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και 12 αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε».

Υιοθεσία και Αναδοχή. Δύο λέξεις που πρέπει να δούμε πώς θα τις εντάξουμε δραστικά στην κουλτούρα μας.

Πόσες αγκαλιές να πήρε ο τρίχρονος Άγγελος; Πόσες αγκαλιές δώσατε εσείς στο δικό σας παιδί σήμερα; Πόσες αγκαλιές θα μπορούσε να πάρει και εκείνος αν- εφόσον το γέννησε αλλά όπως προέκυψε από το ρεπορτάζ το βαρέθηκε- υιοθετούνταν από μία τρυφερή οικογένεια που είχε αγάπη να δώσει. Και αγκαλιές. Υιοθεσία και Αναδοχή. Δύο λέξεις που πρέπει να δούμε πώς θα τις εντάξουμε δραστικά στην κουλτούρα μας.

Γράφω ατάκτως ερριμμένες σκέψεις. Ο Άγγελος δεν είναι πια μαζί μας. Οι "νέοι" κηδεμόνες του, ο παππούς και η γιαγιά αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανά του. Πού ήταν όμως εκείνοι, όταν εκείνα λειτουργούσαν; Όταν εκείνος βιώνε ζωή αβίωτη για ένα παιδί; Όταν ήξεραν; Γιατί ήξεραν...

Όπως και να έχει, αν υπάρχει κάτι "θετικό" απ' όλη την τραγωδία του μικρού Άγγελου, αν υπάρχει μία αχτίδα φωτός και μία ελπίδα ότι κάπως με κάποιον τρόπο ο μικρός Άγγελος θα γίνει... άγγελος, είναι αυτό που "αλίευσα" από τα σόσιαλ μίντια και την ανάρτηση μίας μητέρας που το παιδί της έγινε δωρητής οργάνων:

«Ως μητέρα παιδιού δωρητή οργάνων ένα θα πω
Ναι χαρίστε την καρδούλα του Αγγέλου του αξίζει να χτυπάει δυνατα σε ένα καινούργιο σώμα γεμάτο αγάπη.
Του αξίζει να δίνει παλμό για ζωή.
Του αξίζει να χτυπά δυνατά και να θυμίζει την ιστορία του.
Του αξίζει να συνεχίσει να ζει έστω κι έτσι σε μια οικογένεια γεματη αγάπη.
Του αξίζει να ζήσει ό, τι στερήθηκε στα 3 του χρόνια απ' αυτό το τέρας που τον έφερε στον κόσμο.
Η ψυχούλα του είναι στα ουράνια η καρδούλα του όμως πρέπει να συνεχίσει να χαρεί τη ζωή που του στερήσανε.
Οι μεγάλες καρδιές πρέπει να συνεχίζουν και αξίζουν να χτυπούν δυνατά.
Η μαμά ενός παιδιού δωρητή οργάνων».

...Και τώρα σιωπή.

ΑΠΟΡΡΗΤΟ