Μερικές λέξεις (ακόμα) για τον Λεξ

Να σας πω την αλήθεια μου η ουσιαστική επαφή μου με τη μουσική του ΛΕΞ ήρθε στην εμπορική της διάσταση όταν άκουσα τη συνεργασία του με τη Χάρις Αλεξίου στο "Φύγε". Όμως ξέρω ότι ακουμπάει στα συναισθήματα των εφήβων με τους στίχους του να μιλάνε για την κοινωνική αδικία, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι, τη σύγχρονη ζωή στις μεγαλουπόλεις, μέσα από τις πολιτισμικές αναφορές της γενιάς του διασυνδέοντας κοινωνικά ωστόσο με ένα αόρατο νήμα τους γεννημένους το ’80 και εκείνους μετά το 2000.

Και η αποδόμηση ήρθε για κάποιος σε γυμνή μορφή "ζήλιας" του παλιού που δεν θέλει να κάνει χώρο για το καινούριο, από την ιέρεια της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα, Λένα Πλάτωνος. Κάποιοι θεώρησαν τα λόγια της αποκρυσταλλωμένα και απόσταγμα μεγάλης μουσικής γνώσης και εμπειρίας.

Η πάντα σπουδαία μουσικός Λένα Πλάτωνος, στην ερώτηση που της έκαναν από την εφημερίδα τα ΝΕΑ, “από τι υλικό είναι ο ΛΕΞ”, απάντησε:

«Σαν τους τράπερ, αλλά πιο λουστραρισμένος»

Ο ΛΕΞ είναι μια κλασική περίπτωση λούμπεν διαμαρτυρίας. Τουλάχιστον ήταν. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί άκουσα το τραγούδι «Φύγε» που έκανε με τη Χαρούλα Αλεξίου και μοιάζει περισσότερο με τη δική μου αφήγηση. Νομίζω ότι με αυτό κάνει τη μετάβαση, όπου μέσα σε αυτόν τον δρόμο γίνεται πιο σεμνός. Λέει στους στίχους του «Φύγε»: «Η Νέα Σμύρνη έχει ιστορία / μα δεν την έγραψα εγώ». Σε παλαιότερους στίχους του έχω εντοπίσει μια έπαρση: «Αυτό το σύστημα με θέλει χαζό / Να λέω εγώ ευχαριστώ και να γελάω στον φακό, μα / Έλα που δεν είμαι σαν τους άλλους» (σ.σ.: από το τραγούδι «Παυσίπονο» που υπάρχει στον δίσκο του «2ΧΧΧ») και στο ίδιο τραγούδι λέει: «ευχαριστώ όσους ξυπνάνε τον κακό μου εαυτό». Σε ένα άλλο κομμάτι του, με τίτλο «Air Max», λέει: «…μια μέρα θα γίνουν όλα δικά μας…». Τι όμως θέλει να τονίσει με το «όλα δικά μας»; Τα υλικά αγαθά, άραγε; Αυτό το σημείο δεν είναι επιτηδευμένο, αλλά δηλώνει, κατά κάποιο τρόπο, το ταξικό του απωθημένο. Μέχρι εκεί μπορώ να προσεγγίσω τον στίχο του, δεν με αφήνει να τον πάρω περισσότερο στα σοβαρά.

Λίγο αργότερα, από το «τα θέλω όλα» επικυρώνεται, με έναν μάλλον συνειδητό τρόπο, το πέρασμα του ΛΕΞ πλέον στον ρόλο του σκεπτόμενου αφηγητή. Η παρουσία της Αλεξίου στο πλευρό του, με την ολική αποδοχή του τραγουδιού από το κοινό της και την προβολή της δουλειάς του από τα mainstream media, δίνει στον ΛΕΞ την ασφάλεια που του έλειπε, για να εκφραστεί με πιο αυθεντικό και ώριμο τρόπο. Θα έλεγα ότι στο τραγούδι αυτό, που τελειώνει με τον στίχο «Εμείς δεν θέλουμε μίσος / θέλουμε μια νέα ζωή», βλέπουμε ένα είδος ειρήνευσης —όχι μόνο πολιτικής, αλλά και συναισθηματικής. Ένα άνοιγμα.

Και πού να το περίμενε κανείς ότι αυτή η ειρήνευση θα περνούσε από την πλατεία της Νέας Σμύρνης και τον σταθμό του ΟΑΚΑ σαν ένα είδος «κάθαρσης» με τη βοήθεια της Χαρούλας.

Ο Γιώργος Νταλάρας πάλι δήλωσε σε σχετικό "πέσιμο" από τους δημοσιογράφους ότια «Τα λόγια που λέει είναι χρήσιμα για την κοινωνία».

Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας άτυπος πόλεμος του παλιού με το καινούριο και θέσεις υπέρ ή κατά του ΛΕΞ από διάφορους αδιάφορους σχολιαστές στο Χ/ Twitter. Φυσικά οι θέσεις πήραν και ιδεολογικό πρόσημο. Οι υπέρ του ΛΕΞ είναι περισσότερο αριστεροί. Οι κατά του ΛΕΞ πιο συντηρητικοί.

Τίποτα από αυτά δε χρειάζεται όμως. Γιατί έτσι κι αλλιώς πάντα οι νέες γενιές έψαχναν τους μουσικούς που θα τους βοηθήσουν στη δική τους επανάσταση. Τίποτα από αυτά δε χρειάζεται γιατί ο ΛΕΞ δεν είναι ούτε ήρωας, ούτε εχθρός. Ούτε λύση, ούτε πρόβλημα. Είναι ένας καλλιτέχνης που θα τον κρίνει η μουσική ιστορία του τόπου που γεννήθηκε. Τον λένε ποιητή του περιθωρίου, προφήτη των millenials αλλά και εκμαυλιστή της νεολαίας μας. Μπορεί να είναι όλα και τίποτα από αυτά. Το θέμα είναι ότι οι λέξεις του ΛΕΞ "γράφουν" στην ψυχή του κοινού του. Και αυτές οι λέξεις γεμίζουν στάδια. Μας αρέσει, δε μας αρέσει.