Σε μια από τις πολλές συζητήσεις του Αυγούστου, ένας Αμερικανός τουρίστας, μου διηγήθηκε πως παραιτήθηκε από μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες χρηματοοικονομικών υπηρεσιών και επενδύσεων, διεθνώς.
Παλιότερα η θέση του, θα ήταν για τους περισσότερους το απόλυτο American dream. Σήμερα, ήταν ένα από τα πολλά –ρηχά (όπως αποκάλεσε) εργασιακά περιβάλλοντα, «που σε κάνουν να νιώθεις σαν ένα εγκλωβισμένο χάμστερ που τρέχει στον τροχό του κλουβιού του».
Καταλήξαμε πως το πρόβλημα ήταν σαφές, και δεν περιορίζονταν μόνο στα αυστηρά περιβάλλοντα των πολυεθνικών της Αμερικής: Οι εταιρείες συχνά αναγκάζουν τους εργαζόμενους να προσαρμοστούν σε πρότυπα που δεν αναγνωρίζουν την ευελιξία. Που δεν αναγνωρίζουν την προσωπικότητα ή τα μοναδικά ταλέντα των εργαζομένων. Και κυρίως παραμένει το πολύ δύσκολο δίλλημα:
Θα παραμείνεις δεμένος σε αυστηρά και μονότονα περιβάλλοντα, ή θα αναζητήσεις νέες διαδρομές, ενδεχομένως πιο ριψοκίνδυνες αλλά και πιο δημιουργικές;
Σε κάθε περίπτωση, η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής επιτυχίας και προσωπικής ζωής φαίνεται να είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, και ίσως η μεγαλύτερη ευκαιρία για τους νέους να καθορίσουν τη δική τους «έξυπνη» πορεία στην εργασία.
