Το μακρινό 2007 ο νεαρός, τότε, Αλέξης Τσίπρας είχε δώσει μια συνέντευξη στο περιοδικό «Blow». Η δυνατή του ατάκα, που έγινε πρωτοσέλιδο, ήταν πως «η δύναμη είναι στο παραμύθι». Λίγοι έδωσαν σημασία σε αυτή την αποστροφή που αποτέλεσε και τη γραμμή πλεύσης του τα επόμενα χρόνια. Ο κ. Τσίπρας στήριξε την άνοδο του στην εξουσία σε μια αυταπάτη, μάλλον την πίστεψε και ο ίδιος και στο τέλος, ήταν το μεγάλο θύμα της. Υπήρξε ο νεότερος Πρωθυπουργός αλλά και ο νεότερος Πρώην.
Το 2025 ο Αλέξης Τσίπρας, όπως όλα δείχνουν, επιχειρεί να στήσει, μεθοδικά, μια νέα αυταπάτη προκειμένου να πετύχει την επιστροφή του στο πολιτικό σκηνικό, σε ρόλο πρωταγωνιστή. Σύμφωνα με τη νέα αφήγηση, σε πείσμα των γεγονότων, ο πρώην πρωθυπουργός που θα τελείωνε με τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο δεν υπέγραψε κανένα μνημόνιο. Υπέγραψε, μετά από σκληρή διαπραγμάτευση με τους θεσμούς (έτσι ονομάστηκε η λαομίσητη τρόικα) μια συμφωνία που εξασφάλιζε την έξοδο της Ελλάδας από την θηλιά των μνημονίων.
Δηλαδή και αδιαπραγμάτευτα, όλα μια χαρά. Κανέναν δεν ξεγέλασε ο κ. Τσίπρας. Ούτε έκανε το ΝΑΙ το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Φυσικά, πάλι αδιαπραγμάτευτα, η περίοδος διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα ήταν μια όαση. Δεν προσπάθησε να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ούτε επιχείρησε να ελέγξει τα μέσα ενημέρωσης. Εννοείται ότι ο κ. Τσίπρας ουδεμία σχέση είχε με το στρατό των τρολ που στήθηκε στα υπόγεια της Κουμουνδούρου με σκοπό τη συκοφάντηση των αντιπάλων του.
Σε λίγο, όπως πάει η ιστορία, ο κ. Τσίπρας θα μας πει ότι δεν είχε καμία σχέση ούτε με τον Πάνο Καμένο. Τον κεντροδεξιό πολιτικό, όπως τον είχε χαρακτηρίσει, ο οποίος μας χάρισε ανεπανάληπτες στιγμές επιθεώρησης με κορυφαία το τρισάγιο(!) στη μνήμη των Σαλαμινομάχων που, αν δεν κάνω λάθος, ουδεμία σχέση είχαν με τα …θυμιατά. Μα τον Δία, είμαι βέβαιος ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν δωδεκαθεϊστές.
Θα πείτε, όλα αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα και, γιατί όχι, συγχωρεμένα. Δεν υπάρχει πολιτικός που να μην έχει κάνει λάθη, ουδείς αναμάρτητος όπως είπε και ο Αντώνης Σαμαράς όταν κατέβηκε από τα αντιμνημονιακά κάγκελα. Και κάθε άνθρωπος, ειδικά στην ηλικία του κ. Τσίπρα, μπορεί να αναθεωρήσει, να αλλάξει, να μάθει από τα λάθη του, να γίνει καλύτερος, να χαράξει μια νέα πορεία στη ζωή του.
Το θέμα με τον κ. Τσίπρα είναι ότι και σε αυτή τη νέα πορεία που θέλει να ακολουθήσει, χρησιμοποιεί το ίδιο, παλιό, κόλπο. Προσπαθεί, ίσως γιατί τις έχει και ο ίδιος, να πουλήσει αυταπάτες. Σύμφωνα με τις αυταπάτες αυτές, τις οποίες καταπίνουν αμάσητα και διαδίδουν με μεγάλη ευκολία οι υποστηριχτές του, ο κόσμος της προοδευτικής παράταξης ξυπνά και κοιμάται με το ερώτημα «πότε θα κάνει κόμμα ο Τσίπρας», για να πέσει ο Μητσοτάκης.
Που βρέθηκαν όλα αυτά; Μα… στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων σύμφωνα με τα οποία ένα 25% θα μπορούσε να ψηφίσει το κόμμα Τσίπρα. Με λίγα λόγια, σιγά τα αυγά. Στο ίδιο ερώτημα ένα 48% δηλώνει ότι θα μπορούσε να ψηφίσει το ΠαΣοΚ. Συνεπώς, αν πάρουμε τις μετρητοίς το επιχείρημα των υποστηρικτών του, δεν χρειάζεται να κάνει κόμμα ο Τσίπρας για να πέσει ο Μητσοτάκης. Τον έχει ρίξει, ήδη, ο Ανδρουλάκης!
Το άλλο ωραίο που ακούγεται είναι ότι το κόμμα του κ. Τσίπρα θα πάρει αμέσως την ηγεμονία του προοδευτικού χώρου διαλύοντας και το ΠαΣοΚ και ότι άλλο υπάρχει στον κεντροαριστερό χώρο αφού όλοι θα σπεύσουν να ψηφίσουν Τσίπρα. Αυτό και αν είναι αυταπάτη. Πώς ο Τσίπρας θα διαλύσει το ΠαΣοΚ όταν το επεδίωξε ευθέως αλλά δεν τα κατάφερε τα χρόνια της παντοδυναμίας του; Με ποιόν ακριβώς τρόπο;
Πάντως, το μεγάλο ερώτημα αυτής της ιστορίας δεν είναι πότε ακριβώς θα κάνει κόμμα ο κ. Τσίπρας. Το αν ο κόσμος τον περιμένει ως Μεσσία, άλλη αυταπάτη και αυτή, θα φανεί. Αλλού είναι το θέμα. Ότι ο κ. Τσίπρας είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν κάνει κόμμα είναι πολύ πιθανό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη.
Με λίγα λόγια έχουμε έναν πολιτικό αρχηγό που είναι βουλευτής του κόμματος του, το οποίο απειλεί να εξαφανίσει κάνοντας δικό του κόμμα. Και, τουλάχιστον, σε εμένα κάνει εντύπωση η στάση της Κουμουνδούρου που στο θέμα του κόμματος Τσίπρα ακολουθεί την τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση. «Δεν ήξερα, δεν άκουσα».
