O Ιούλιος των μεγάλων είναι σαν τα Σάββατα των παιδιών πριν από το πάρτι. Φορτωμένος με όλες τις προσμονές πως θα είναι η βραδιά μας. Σχεδόν ποτέ δεν ήταν. Επιστρέφαμε άδειοι, ίσως ακριβώς επειδή περιμέναμε τα πάντα και πώς να βολευτείς με κάτι λιγότερο;
Η επίγευση της ήττας που κολλάει στον ουρανίσκο όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, όλον τον υπόλοιπο χρόνο, ξεπλένεται πρόχειρα με κοκτέιλ και μπίρες κάτω από ξαπλώστρες, σε ένα περιβάλλον που μοιάζει ως τόπος ισονομίας και ισότητας. Μια καλοκαιρινή δικαιοσύνη που σε ξεγελά εύκολα και σε κάνει να νιώθεις εκείνο που θα ήθελες να είσαι.
Δεν είναι όλο ψέμα. Είναι τόσο αλήθεια όσο και το όνειρο. Εχει σώμα το όνειρο και η φαντασία, δεν είναι συννεφάκια.
Ακόμη κι εκείνο που πιστεύεις πως συμβαίνει, εφόσον το πιστεύεις ή εφόσον κατάφερες να το φανταστείς είναι μια αληθινή κατασκευή. Ισως όχι τόσο στέρεη όσο η πραγματικότητα, αλλά έτσι κι αλλιώς κανείς μας δεν ζει μόνο με την πραγματικότητα, δεν φτάνει για να τη βγάλεις.
Ο Ιούλιος είναι το λούνα παρκ της ζωής μας. Με μια χούφτα κέρματα στα χέρια παίζεις σε παιχνίδια, προσποιούμενος πως δεν ξέρεις ότι είναι παιχνίδια. Σε νοικιασμένα δωμάτια που δεν θα ξαναδείς στη ζωή σου, με γνωριμίες που εξελίσσονται σε σταχτοπούτες και εξαφανίζονται μόλις ο Αύγουστος χτυπήσει μεσάνυχτα, και με μια δανεική θάλασσα που τον χειμώνα επιστρέφει εκεί που πραγματικά ανήκει, στις μνήμες.
Θα μπορούσε ο Ιούλιος να είναι ένα μάθημα πως όλα είναι δανεικά, νοικιασμένα και πρόσκαιρα στη ζωή μας, αλλά κανείς δεν έχει διάθεση για μαθήματα όταν βιώνει τη νεότητά του, την ατέλειωτη, την ανίκητη. Ενα καράβι που έχει φορτώσει επάνω του όλους «σωσμένους» και ζορίζεται αλλά πάει.
Kι όσο μεγαλώνεις δεν γλιστράει μόνο ο χρόνος, ίσως αυτό είναι το λιγότερο. Γλιστράνε και τα κορμιά σαν άμμος από τα δάχτυλα. Ξεμακραίνει το ξαφνικό, το αναπάντεχο. Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από το αναστατωμένο ακόμα μυαλό μέσα στην ανήμπορη σάρκα.
Οσο κι αν λένε πως την ηλικία σου την αποφασίζεις μόνος σου, αυτό έχει μια δόση αλήθειας αλλά όχι επαρκούς. Υπάρχουν αποφάσεις που έχουν ληφθεί ερήμην σου, οριστικές. Ο Ιούλιος αμφισβητεί για λίγο το τελεσίδικο, ζωηρεύει πάλι τις προοπτικές και τις πιθανότητες και μετά τις αφήνει να πεθάνουν ήσυχα δίπλα στο κύμα.
Κάποιοι έζησαν όμως και τις μεγάλες εκπλήξεις. Την κόντρα ροή. Τους έτυχε. Χτύπησαν με τόση λύσσα χέρια και πόδια για να κρατηθούν όσο περισσότερο μπορούσαν σε αυτό το δώρο, να κολυμπήσουν αντίθετα στον χρόνο, να ξαναγίνουν είκοσι. Συγκινητικό, όπως και να το δεις. Και παρήγορο, ότι μπορεί να συμβεί.
Θα κάνουμε τον δρόμο ως το τέλος. Κοντά, μακριά, ένα είναι το τέλος.
Και έχεις μια ευχή στο στόμα, δίχως να νιώθεις την ανάγκη να εξηγήσεις σε τι αναφέρεσαι: Μακάρι να τα καταφέρουμε.
