«Την Ελλη τη συναντήσαμε τον Νοέμβριο του 2015 στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών», γράφει η Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων Μηδενική Ανοχή.
Και συνεχίζει: «Βρισκόταν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο ειδικά διαμορφωμένο που ονομάζεται “soft room”.
Τις ελάχιστες ώρες που περνούσε έξω ζητούσε να βρίσκεται με μια συνομήλικη φίλη της από το διπλανό δωμάτιο που “ζούσε” μέσα σε ένα κλουβί.
Η Ελλη και η Μαρία, τα δύο 12χρονα των Λεχαινών, πήγαιναν 3 φορές την εβδομάδα στο ειδικό σχολείο των Λεχαινών συνοδεία νοσηλεύτριας με λευκή ποδιά και μπλε γάντια και όταν επέστρεφαν έμπαιναν στο κλουβί και στο “soft room” αντίστοιχα. Την ιδρυματική απάνθρωπη ρουτίνα τους έσπασε η δική μας παρουσία.
Κατά τη διάρκεια της τετραήμερης παραμονής μας τα “κορίτσια μας”, με δική μας ευθύνη, βγήκαν στον ήλιο, έκαναν κούνια, γέλασαν με την ψυχή τους και περάσαμε μαζί τους αξέχαστες στιγμές.
Με την επιστροφή μας από τα Λεχαινά, ένα από τα πράγματα που αξιώσαμε από το αρμόδιο υπουργείο ήταν η μεταφορά των δύο ανήλικων ατόμων από τα Λεχαινά.
Πράγματι, στις 07/3/2016, η Ελλη και η Μαρία μεταφέρθηκαν στο ΚΑΑΠ (Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων) Βούλας.
Ετσι, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε αρκετές φορές εντός και εκτός ιδρύματος τα κορίτσια μας. Στις 19/2/2019, ενημερωθήκαμε ότι η 15χρονη Ελλη πέθανε.
Στον μακρύ κατάλογο των αναπήρων που έζησαν όλη τους τη ζωή σε ίδρυμα προστέθηκε το κορίτσι με τις αφέλειες.
Συντετριμμένες/οι από τον πρόωρο και άδικο χαμό της αξιώνουμε από την πολιτεία να επισπεύσει τις διαδικασίες για την αποϊδρυματοποίηση στην Ελλάδα.
ΚΑΝΕΝΑ παιδί ανάπηρο ή μη δεν αξίζει αυτή τη ζωή.
ΚΑΛΟΥΜΕ την κοινωνία των ανθρώπων σε συμπόρευση, ώστε να δώσουμε ένα οριστικό τέλος στις λογικές της “ιδρυματικής φροντίδας”.
Ελλη συγνώμη που δεν ήρθαμε τον τελευταίο μήνα.
ΔΕΝ θα σε ξεχάσουμε ποτέ».
