Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική ιστορία ενός λαού που παραμερίζονται οι όποιες ιδεολογικές και πολιτικές, πολιτισμικές και αξιακές διαφορές, εάν πρέπει να εξυπηρετηθεί ένας μεγάλος εθνικός στόχος.
Η χώρα πορεύεται επί έβδομη χρονιά σε καθεστώς μνημονίου και παραμένει ακόμα υπό την επιτήρηση των πιστωτών, όταν άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος…«τελείωσαν τα μαθήματά τους», σύμφωνα με μια ορολογία των ίδιων των πιστωτών.
Εάν παρατηρήσει ένας κάτοικος ξένης χώρας τη δημόσια συζήτηση στη χώρα, χωρίς να έχει πλήρη γνώση τι συμβαίνει μεταξύ των κομμάτων, θα θεωρήσει ότι στην Ελλάδα τα έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα και περισσεύει η οξύτητα και η πολιτική σύγκρουση. Σαφώς και πρέπει να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές και αυτές να αναδεικνύονται όταν πρέπει.
Υπάρχει όμως ένας εθνικός στόχος, που δεν είναι άλλος από την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους. Και αυτός ο στόχος δεν αφορά μόνο τον έναν παίκτη του πολιτικού συστήματος, αλλά αφορά το σύνολο της χώρας.
Υπό αυτή την έννοια οφείλουν οι βασικοί παίκτες στην εγχώρια πολιτική σκακιέρα, ανεξαρτήτως των συγκρούσεων, των λεκτικών αψιμαχιών, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι τούτη την κρίσιμη στιγμή που αρχίζει να φαίνεται ότι θα υπάρξει ουσιαστική συζήτηση για το χρέος. Εκτός και εάν υπάρχει κανείς που δεν θέλει να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Σε τούτη τη χώρα χάθηκαν πολλές ευκαιρίες για εθνική συνεννόηση και συνεργασία σε μείζονα θέματα, ενώ δεν υπήρξε ούτε καν η στοιχειώδης συζήτηση μεταξύ των δυο βασικών πόλων εξουσίας για να εκπονηθεί ένα δεκαετές σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας που θα παρουσιαστεί στους πιστωτές και θα βασίζεται στις πραγματικές ανάγκες της χώρας.
Παρατηρεί κανείς τη λειτουργία άλλων χωρών και θλίβεται. Μην πάει κανείς μακριά και ας δει τι γίνεται στην Κύπρο, όπου σε κάθε κρίσιμη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό, ανεξαρτήτως των κομματικών αντιπαραθέσεων που είναι και πιο σφοδρές από την Ελλάδα, στηρίζουν τον εκάστοτε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και υπάρχει κοινή εθνική γραμμή.
Πόσο δύσκολο είναι αυτό να γίνει στην Ελλάδα; Πάρα πολύ δύσκολο εάν διαβάσει και ακούσει τις ομιλίες των βασικών πρωταγωνιστών της σημερινής πολιτικής σκηνής. Και όμως είναι τόσο εύκολο να υπάρξει υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μια εκτενής συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους.
Αυτές τις ημέρες την ανάγκη συνεννόησης, αν και την προσδιορίζουν με το δικό τους τρόπο και συγκλίνουν έστω και εάν τους χωρίζει άβυσσος, την αναδεικνύουν δυο πρώην Πρωθυπουργοί, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής.
Ο πρώτος με συνέντευξή του στην εφημερίδα των Συντακτών απηύθυνε μια λογική πρόσκληση προς τον Πρωθυπουργό να καλέσει όλες τις πολιτικές δυνάμεις να διαμορφώσουν μια «ενιαία πρόταση προοδευτικών μεταρρυθμίσεων», την οποία θα προσυπογράψουν όλοι, «και με αυτό το «χαρτί» στα χέρια» να διεκδικήσει – «και να στηρίξουμε όλοι μαζί» – άμεσα αποφάσεις για ελάφρυνση του χρέους και μείωση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα. Την ίδια στιγμή, πληροφορίες, φέρουν τον κ. Καραμανλή, να τάσσεται, σύμφωνα με συνομιλητές του, υπέρ της συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, ώστε ως μια εθνική ομάδα να επαναδιαπραγματευτούν το χρέος.
Θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι οι κκ. Τσίπρας και Μητσοτάκης να συζητήσουν και να συμφωνήσουν το αυτονόητο, δηλ. για μια κοινή εθνική γραμμή για το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης τους χρέους; Αυτό θα ήταν το επιθυμητό.
Όμως, εάν γινόταν, τότε πραγματικά κάτι θα άλλαζε, έστω και στο ελάχιστον, σε αυτόν τον τόπο! Μια εθνική συμμαχία Τσίπρα – Μητσοτάκη για το χρέος _και στα άλλα ας συνεχίσουν να έχουν τις μεγάλες διαφορές τους_ θα ήταν η καλύτερη απάντηση σε πολλούς…
Μόνο που φαντάζει πολύ ουτοπικό υπό τις παρούσες συνθήκες, αφού πρυτανεύουν άλλες σκοπιμότητες. Κρίμα!
