Ο χώρος της Κεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας ή όπως αλλιώς θέλετε να τον προσδιορίσουμε υποφέρει από την ίδια παθογένεια που πλήττει συνολικά τη χώρα. Υπάρχουν διάσπαρτες καλές ή έστω ενδιαφέρουσες απόψεις και ιδέες, πρόσωπα με διάθεση και ικανότητες, αλλά λείπει η οργάνωση, το σχέδιο για να περάσουν από τη θεωρία στην πράξη. Με ευθύνη προφανώς των ηγετικών ομάδων, όσων συγκροτημένων δυνάμεων έχουν απομείνει, που ως τώρα προτιμούσαν τη θαλπωρή του μίνι μάρκετ από το ρίσκο μιας μεγαλύτερης πολιτικής αγοράς.
Οπως η χώρα συνολικά κινείται με βάση τους εκάστοτε εξωτερικούς καταναγκασμούς, έτσι και οι ηγεσίες της Κεντροαριστεράς βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με μια ανάλογη πίεση. Καθώς κινδυνεύουν να συνθλιβούν από την πίεση ενός νέου ανερχόμενου δικομματισμού, αναγκάζονται να προσχωρήσουν στο εδώ και χρόνια κυοφορούμενο σχέδιο ανασύνταξης και ενοποίησης του χώρου. Καθώς οι εκ των κάτω πρωτοβουλίες –58 κ.τ.λ. –απέτυχαν για διάφορους λόγους, η πραγματικότητα, ίσως και το ένστικτο αυτοσυντήρησης, επιβάλλει να επανέλθουν εκ των άνω.
Η συζήτηση έχει αρχίσει, αλλά και πάλι με όρους προβληματικούς. Η δεδομένη καχυποψία, οι διάχυτοι προσωπικοί εγωισμοί και οι παρωχημένοι κομματικοί πατριωτισμοί αποτελούν τα εμπόδια που πρέπει να υπερκεραστούν για να μη ναυαγήσει και αυτή η προσπάθεια. Γεννηματά και Θεοδωράκης έχουν μία ακόμη ευκαιρία να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να συγκλίνουν σε διαφανείς και κυρίως αξιόπιστες διαδικασίες που θα επιτρέψουν και στις πολύ περισσότερες δυνάμεις της ευρύτερης παράταξης που βρίσκονται σε αγρανάπαυση να επανέλθουν στο προσκήνιο.
Πολλά περιθώρια για ιδιοτελείς πιρουέτες δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς. Οπως δεν υπάρχει και ο αυτόφωτος ηγέτης που θα εμπνεύσει και θα εγγυηθεί την πορεία του όποιου σχήματος διαμορφωθεί. Αρα η επιλογή θα προκύψει αναγκαστικά από ανοικτές διαδικασίες, με την προσδοκία ότι όσο ευρύτερες δυνάμεις προσέλθουν τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η νομιμοποίηση όποιου ή όποιας καταφέρει να πείσει για τη θελκτικότητα των ιδεών και την αποτελεσματικότητα των προτάσεων που θα καταθέσει.
Τίποτε δεν είναι απλό και τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, αν υπάρχει η βούληση να ανασυνταχθεί η ευρωπαϊκή δημοκρατική παράταξη. Η χώρα προφανώς την έχει ανάγκη. Αλλά η Ιστορία δεν περιμένει και η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
