Angelika Dusk: «Δεν θα επιβάλω τη μουσική μου με το χρήμα»

Η κόρη του πρώην προέδρου του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών και γνωστού συλλέκτη έργων σύγχρονης τέχνης Δημήτρη Δασκαλόπουλου ετοιμάζεται να βαδίσει σε πιο ροκ μονοπάτια. Η Angelika Dusk, την οποία μάθαμε χάρη στο εθιστικό single «Beautiful Love» και στο ωραίο, αγγλόφωνο ποπ άλμπουμ «Marionette», μιλάει στο ΒΗΜΑgazino για το χρήμα, τη μουσική και το σκοτάδι.

Να περιμένουμε σύντομα το δεύτερο άλμπουμ; «Δεν ξέρω ακόμη, γιατί είναι μεγάλη διαδικασία. Θέλω να αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό που είμαι και κάτι τέτοιο παίρνει χρόνο, αφού παράλληλα ανακαλύπτω κι άλλα πράγματα για τον εαυτό μου. Βλέπω ότι στα καινούργια τραγούδια μου προσεγγίζω πιο σκοτεινά θέματα –τον θάνατο, τις βασανισμένες σχέσεις –και αυτό με έχει πάει σε έναν ήχο που πάντα ήθελα να πλησιάσω, έναν ήχο πιο ροκ, πιο εναλλακτικό. Φεύγω από την ποπ».

Βασικές επιρροές σου σε αυτή την αλλαγή ποιες είναι; «Η Αλάνις Μόρισετ από πιο παλιά, οι Editors, οι Archive, οι Massive Attack, οι Garbage. Θέλω περισσότερη κιθάρα, πιο ωμό, δυναμικό και άγριο ήχο».

Γνωρίζεις γιατί έχει μπει πιο πολύ σκοτάδι στα τραγούδια σου; «Τα έχω κάνει λίγο χάλια στη ζωή μου τώρα τελευταία, οπότε γράφω αυτά που νιώθω. Ο τίτλος του πρώτου μου άλμπουμ (σ.σ.: “Marionette”) ήταν μια αναφορά στο ότι ένιωθα πως άλλοι κινούσαν τα νήματα της ζωής μου. Τώρα αισθάνομαι σαν να το ξεπέρασα αυτό και μπορώ πια να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Είναι η πρώτη φορά που έχω τη δυνατότητα να κοιτάξω εμένα και να μπω πιο βαθιά στον εσωτερικό μου κόσμο. Εκεί έχω βρει κάποιες αντιφάσεις, είμαι ταυτόχρονα πολύ ρομαντική, αλλά και πολύ κυνική. Εχω μια δυσπιστία ως προς την αγάπη».

Φωτογραφία: Bill Georgoussis

Είχες κατά κάποιον τρόπο αφήσει συνειδητά τους άλλους να σε χειραγωγούν; «Νομίζω ότι στην οικογένειά μου εδραιώθηκαν κάποιοι ρόλοι, τους οποίους συνέχισα να υιοθετώ και με τους φίλους μου –κάποια στιγμή, τέλος πάντων, είχε δημιουργηθεί ένα μοτίβο σχέσεων το οποίο επαναλάμβανα. Ημουν πάντα αυτό που λέμε βράχος, εκείνη που είναι πάντα εκεί για τους άλλους, που δεν έχει ποτέ δικά της προβλήματα. Αργησα να συνειδητοποιήσω τι γινόταν. Με πολλή δουλειά και με ψυχανάλυση τεσσάρων-πέντε χρόνων, το κατάλαβα και εκεί άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα».

Σε ενοχλεί το να τονίζεται εμφατικά ότι είσαι η κόρη του Δασκαλόπουλου; «Μου φαίνεται λίγο κουτσομπολίστικη αυτή η εμμονή. Δεν ζω πια με το επώνυμο Δασκαλοπούλου, ζω με το Angelika Dusk. Αυτή είμαι. Ημουν για χρόνια η Αγγέλικα Δασκαλοπούλου που έκανε ό,τι έπρεπε για τους άλλους –ή ό,τι νόμιζε ότι έπρεπε. Συνειδητοποίησα ότι είχα πέσει σε τεράστια κατάθλιψη επειδή δεν ασχολιόμουν με αυτό που ήθελα και πέρασα μερικά πολύ δύσκολα χρόνια ώσπου να γυρίσω τη ζωή μου ανάποδα και να καταλήξω να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Γράφω τη μουσική μου εγώ, όχι ο πατέρας μου. Ο πατέρας μου ασχολείται επίσης με την τέχνη, είναι ένας πολύ ωραίος άνθρωπος, ελεύθερο πνεύμα και ίσως σε αυτό να ταιριάζουμε. Μέχρις εκεί».

Τι απαντάς σε όποιον θεωρεί ότι δεν αντιμετωπίζεις επαγγελματικές δυσκολίες επειδή η οικογένειά σου έχει χρήματα; «Θα του πρότεινα να δοκιμάσει να γράψει ένα καλό τραγούδι, να βρει μια ομάδα συνεργατών, να χτίσει μια καριέρα και αν πιστεύει ακόμη ότι τα λεφτά τα χαρίζουν όλα αυτά, τότε θα του δώσω μερικά για να το κάνει. Σοβαρά τώρα, μπορώ να δεχτώ ότι έχω τη δυνατότητα να συνεργαστώ με κάποιους ανθρώπους στο εξωτερικό, κάτι που δεν είναι δεδομένο και πρόκειται σαφώς για ένα ατού. Από την άλλη, έχω ξεκινήσει από το μηδέν, επί δύο χρόνια προσπαθούσα να περάσω ένα τραγούδι μου στο ελληνικό ραδιόφωνο και αυτό δεν γινόταν. Είμαι εδώ για να δουλέψω σκληρά και όχι για να επιβάλω τη μουσική μου με το χρήμα. Το ταλέντο, η ποιότητα των τραγουδιών, το πόσο καλός είσαι στα live δεν σχετίζονται με τα λεφτά».

Οι δικοί σου αποδέχτηκαν εύκολα την απόφασή σου να ασχοληθείς με τη μουσική; «Στην αρχή αντιμετωπίστηκε με κάποια ειρωνεία. Δεν γινόταν επίτηδες, υποσυνείδητα νομίζω πως θεωρούσαν ότι ήταν απλώς ένα καπρίτσιο. Φαινόταν λίγο σαν να μη με πίστευαν. Αυτό με δυσκόλεψε πολύ, επειδή είχα να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, αλλά και τους άλλους. Πέρασα ένα διάστημα που πάθαινα κρίσεις πανικού και παρέλυα. Στους άλλους δεν έδειχνα τι μου συνέβαινε. Ομως έχουμε μόνο μία ζωή, πρέπει να κάνουμε εκείνο που θέλουμε. Πρέπει να ξυπνάς το πρωί και να χαίρεσαι γι’ αυτό που κάνεις. Τώρα, και 15 ώρες να χρειαστεί να περάσω στο στούντιο, δεν γκρινιάζω. Μου αρέσει».

Είναι πλέον περήφανοι για σένα; «Τώρα είναι δίπλα μου. Είδαν ότι το εννοούσα, είδαν ότι είμαι καλή. Τώρα είναι ωραία. Επρεπε, όμως, να περάσουμε μέσα από την κόλαση για να φτάσουμε εδώ».

Τι θα έλεγες σε κάποιον που βρίσκει ανώφελο να φτιάχνουν οι έλληνες καλλιτέχνες αγγλόφωνα τραγούδια; «Μου φαίνεται λίγο στενόμυαλη αυτή η λογική. O καθένας, σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται, κάνει ό,τι είδους μουσική θέλει. Συμφωνώ πως όταν οι στίχοι είναι στα ελληνικά, σίγουρα είναι πιο άμεση η ταύτιση –κι εμένα όταν πάω στη Βίσση μού αρέσει που θα ακούσω τον ελληνικό στίχο. O καθένας, όμως, επιλέγει αυτό που τον εκφράζει πιο πολύ. Και θεωρώ πως έχω κάτι να πω και, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, αν είσαι αυθεντικός και στη ζωή και στη μουσική, θα βρεθεί κοινό να το εκτιμήσει».