Πρόκειται για τις δύο λέξεις με τις οποίες ένας άνθρωπος ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να απολαμβάνει το ιδιωτικό στάδιο της ηλικίας του απευθύνεται στην κοινωνία μιας μεγάλης χώρας.
Δυνητικός υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ καταγράφει μεγάλες επιτυχίες στις νέες ηλικίες με κύριο αίτημα τον περιορισμό των ανισοτήτων. Το περιεχόμενο της πρότασής του φαίνεται να αντιστοιχεί σε εκείνο που οι Δημοκρατικοί –και όχι μόνο –ζητούν να αλλάξει. Ανάμεσα σε αυτά, η υπερσυγκέντρωση της εξουσίας σε χώρους απρόσιτους στην ευρεία κοινωνία και ο υπερεπικαθοριστικός ρόλος ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος που την υποστηρίζει πρέπει να περιορισθούν. Τα πανεπιστήμια πρέπει να παρέχουν δωρεάν μόρφωση, ενώ αναγνωρίζεται ότι οι παθογένειες δεν μπορούν να εκλείψουν.
Αν αυτά καταγράφονται στις ΗΠΑ, εδώ στη δική μας ήπειρο πώς διαμορφώνεται το αντίστοιχο δράμα; Διότι υπάρχει δράμα. Εδώ η υπερπρωταρχία μιας ορισμένης αντίληψης της οικονομίας πάνω στην πολιτική έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ακριβέστερα μάλιστα η πολιτική έχει, με υπερκυβερνήτη μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, μετατραπεί σε υποτελές εργαλείο αυτής της πρωταρχίας.
Μπορεί η επιλογή αυτή να δείχνει αναγκαία σε περιόδους κρίσης. Δεν μπορεί όμως να διαρκέσει χωρίς να προκαλέσει κοινωνική απονομιμοποίηση της δημοκρατίας.
Η διευρωπαϊκή διακυβέρνηση πρέπει να επαναποκατασταθεί στο κέντρο της πολιτικής, στο μέτρο που χωρίς αυτήν η καθολική αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπάρξει, ενώ η ανεξέλεγκτη σύγκρουση παραμονεύει. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η κατ’ αρχήν απαγόρευση των κρατικών ενισχύσεων παραβιάζεται μέσα από έμμεσες επιδοτήσεις. Από κάθε άποψη αντίθετες στους κανόνες του ανταγωνισμού.
Ο,τι «κρυφοπαραβιάζεται» στον Βορρά δεν μπορεί να αποκλείεται νόμιμα στον Νότο. Μπορεί ο Νότος, όταν κοιτάζουμε την Υδρόγειο, να θεωρείται ως η κάτω, η υποδεέστερη περιοχή της Ιστορίας; Μήπως συνηθίζοντας σε αυτή την εικόνα ενδίδουμε σε κοινωνικούς δαρβινισμούς; (Ολα συνδέονται, ξέρετε.)
Και έπειτα, για να γυρίσουμε εκεί απ’ όπου αρχίσαμε, δεν είναι λίγο παράξενο στην Αμερική να αρχίζουν να μιλάνε για «Πολιτική Επανάσταση» απαιτώντας έτσι τον κάποιον έλεγχο της οικονομίας και στην Ευρώπη να μιλούν για οικονομικό πραγματισμό και να αποθεώνουν την υποχώρηση της πολιτικής;
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι τακτικό μέλος της Académie Européenne Interdisciplinaire des Sciences.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
