Για πολλούς «πιστούς», αλλά και άλλους τόσους «άπιστους», η Εβδομάδα των Παθών θα πρέπει να καταταγεί στο επταήμερο μιας καταλαγής και κυρίως αυτογνωσίας και αυτοκριτικής. Μάλιστα, στην τελευταία ελληνική πενταετία (2010-2015), η ανάγκη μιας ειλικρινούς και όχι επιπόλαιας αυτοενδοσκόπησης είναι πιο έκδηλη, οσοδήποτε και αν ο παρορμητικός μεσογειακός χαρακτήρας οδηγεί αρκετούς σε ψευδοεπαναστατικές διεξόδους, μόνο και μόνο για να εκτονώσουν, έστω και για λίγο, την … πεπιεσμένη ειλικρίνειά τους.
Με πυξίδα λοιπόν αυτή την αυτοενδοσκόπηση όχι μόνο της ατομικής, αλλά και της κοινωνικής μας υπόστασης, εύκολα ανακαλύπτουμε την ύπαρξη δύο, σχεδόν διαμετρικά, αντίθετων κόσμων στη σημερινή Ελλάδα: Των νεόπτωχων και των νεόπλουτων, των αδίστακτων και των πεφοβισμένων, των σταθερού και των καιροσκοπικού χαρακτήρα και το χείριστο: τον κόσμο της ευθύτητας και της απατηλής και τυχοδιωκτικής διγλωσσίας, η οποία θεμελιώνει το «κύρος» της, στις μισές αλήθειες, που είναι και το χειρότερο ψέμα…
Και για να μη πελαγώνουμε, ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας, στην κατίσχυση της σωματικής και ψυχολογικής βίας, έναντι των ανυπεράσπιστων και καλοκάγαθων, απονήρευτων νεαρών Ελλήνων, που είναι και ο στόχος μιας ανηλεούς ταλιμπανικής και τζιχαντικής εκστρατείας, άλλοτε με τη σιωπηρή και άλλοτε με την ανοιχτή, αλλά υστερόβουλη συμπαράσταση ορισμένων εκπροσώπων του πολιτικού, αλλά και του ακαδημαϊκού κατεστημένου. Τότε, θα διαπιστώσουμε, ότι οι αντίθετοι κόσμοι της καθιερωμένης βίας και της υπό διωγμόν συνδιαλλαγής είναι η νέα, αμιγώς νεοελληνική μορφή ημιεπίσημης τυραννίδος.
Ανατρέχοντας στα Πολιτικά του Αριστοτέλους, (131 Οb, 15-20), ανακαλύπτουμε την επιβεβαίωση, σύμφωνα με την οποία «… οι περισσότεροι τύραννοι προήλθαν από τους δημαγωγούς, που κέρδισαν την εμπιστοσύνη του λαού, κατηγορώντας τους προνομιούχους». Και δεν είναι παράξενο, σύμφωνα με τον Αβδηρίτη πανεπιστήμονα και φιλόσοφο, ότι «μερικές τυραννίδες δημιουργήθηκαν και από άτομα, που πήραν με εκλογή τα αξιώματα».
Η αναδρομή μας, στον πακτωλό της αριστοτελικής σκέψης, προφανώς και δεν αποτελεί καταφύγιο, στα «περασμένα μεγαλεία» των αρχαίων ημών προγόνων. Απλώς, με την αναδρομή αυτή, προσπαθούμε να μη παγιδευτούμε, στην πολιτική διγλωσσία των σημερινών εκπροσώπων της, όπως: Της κυρίας Ζωής, που έχει μετατρέψει, με τη συναίνεση της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής ομάδας το Κοινοβούλιο, σε προσωπικό της τιμάριο και τον εκλεγέντα, με την επιλογή του κ. Αλέξη Τσίπρα, Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε εγκωμιαστή μιας σεκταριστικής κομματικής κυβερνητικής επιτροπής, για την έρευνα πάνω στο δημόσιο χρέος . Στο σημείο αυτό εξυπακούεται, ότι ο ρυθμιστής του Πολιτεύματος είχε χρέος, ν’ αξιώσει από την κυρία Ζωή, τη συμμετοχή, σ’ αυτή την επιτροπή, εκπροσώπων από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Στον ίδιο χώρο της χαριστικής κυβερνητικής διγλωσσίας, θα πρέπει να περιλάβουμε και τη μετατροπή, με τα «στραβά μάτια» της εξουσίας, ή και εκπροσώπων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, σε καταφύγιο, αλλά και ορμητήριο κουκουλοφόρων καταληψιών, αλλά και σε στόχο τζιχαντικής καταστροφής εθνικών μνημείων, που τα σεβάστηκαν ακόμη και οι ναζί εισβολείς! Η ίδια χαριστική κυβερνητική συμπεριφορά επαναλαμβάνεται και στην ατιμώρητη εκδίωξη των πρυτανικών αρχών, από τα πανεπιστήμια, πάλι από κουκουλοφόρους και στη μετατροπή του διδακτικού, ερευνητικού και διοικητικού προσωπικού σε … πρόσφυγες, στον ίδιο τον βιοτικό τους χώρο.
Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για την απαράδεκτη παράβαση καθήκοντος κάποιων αστυνομικών δυνάμεων, που αντί να περιφρουρήσουν το συνταγματικό δικαίωμα της εργασίας, για το προσωπικό των ορυχείων, στις Σκουριές Χαλκιδικής, κρατούν ίσες αποστάσεις, προς τους υποστηριζόμενους, από την τοπική βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κουκουλοφόρους, που βιαιοπραγούν κατά των νομίμως εργαζομένων. Στον ίδιο χώρο των παραδόξων θα μπορούσαμε να εντάξουμε και την καθυστέρηση της Πολιτείας, να ασκήσει ποινικές διώξεις, προς τους φερόμενους, ως βασανιστές, συμμαθητές του νεκρού Βαγγέλη Γιακουμάκη, στη Γαλακτοκομική Σχολή των Ιωαννίνων.
Θα μπορούσαμε, εάν μας επέτρεπε ο χώρος, ν’ απαριθμήσουμε και άλλα, ως ουκ έστι αριθμός κρούσματα, μετατροπής της αριστοτελικής δημοκρατίας, («Πολιτείας»), σε τυραννίδα. Το ότι τα στιγματίζουμε, μεγαλοβδομαδιάτικα, δεν σημαίνει ότι διαταράσσουμε τη γαλήνη των ημερών. Απεναντίας, επικαλούμαστε το «ουαί υμίν, υποκριταί, γραμματείς και φαρισαίοι», του Ναζωραίου…
Υ.Γ. Προς τι άραγε η κυβερνητική σπουδή για την κατάργηση του νόμου για αύξηση των ποινών στους κουκουλοφόρους; Γιατί άραγε τόση ανοχή, αλλά και εκλεκτική αιγίδα για τους μεταμφιεσμένους δολιοφθορείς και ταραξίες; Μήπως εν ονόματι μιας «αριστερής» ισονομίας και ισοπολιτείας; Ο tempora, o mores! Και στο φινάλε, τι είναι οι ασκεπείς Έλληνες: Νόθα τέκνα της πατρίδος; Πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Μήπως, εν τέλει, κάποιοι συντάκτες νομοσχεδίων σκοπεύουν να κατατάξουν τους κουκουλοφόρους μεταξύ των αγίων και πλάι στον γέροντα Παϊσιο;
