Η Γιούλα Μπις είναι μια αμερικανίδα συγγραφέας που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν. Παράλληλα είναι η μητέρα ενός εξάχρονου παιδιού που περιγράφει στο πρόσφατο βιβλίο της «On Immunity» (εκδόσεις Graywolf) την προσωπική της διαδρομή από την εμπλοκή με το κίνημα κατά του εμβολιασμού. Φαινόμενο που εξαπλώνεται στις δυτικές χώρες, ο σκεπτικισμός ή η κατάφωρη άρνηση γονέων για τον εμβολιασμό των παιδιών τους (το 8% των νηπίων στα νηπιαγωγεία της Καλιφόρνιας καταγράφεται σήμερα ως ανεπαρκώς εμβολιασμένο) κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια. Κινούμενη από προσωπικές ανησυχίες, η Μπις διατρέχει στο βιβλίο της μια καμπύλη αμφιβολίας –από την αρχική της δυσπιστία σε μια τελική αποδοχή της πρακτικής.
Σε μια βιβλιοκρισία του στη «New York Review of Books» ο αρθρογράφος Τζερόμ Γκρόπμαν θέτει το όλο ζήτημα στο πλαίσιο μιας διάχυτης «κουλτούρας της καχυποψίας». Κοινή παραδοχή στον κύκλο της Μπις ήταν «το γεγονός ότι ο Τύπος αποτελεί αναξιόπιστη πηγή πληροφόρησης (…), η κυβέρνηση είναι ανίκανη και οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες διαφθείρουν την επιστήμη». Ο Γκρόπμαν επισημαίνει ότι (όπως αναγνώρισε και η ίδια) η οπτική αυτή του κόσμου οδηγεί ως αναπόφευκτη λογική συνέπεια σε μια ανθρώπινη κατάσταση ριζικής απώλειας εμπιστοσύνης –σε μια κοινωνία, θα έλεγε κανείς, η οποία οριακά θα άξιζε να ονομάζεται έτσι. Επιπλέον, οι φόβοι των γονέων για εμβόλια που υποτίθεται ότι προκαλούν αυτισμό, διαβήτη, άσθμα, αλλεργίες, σκλήρυνση κατά πλάκας, αιφνίδιο βρεφικό θάνατο, πέρα από το να διασπείρουν «ηθικό πανικό» βασισμένο σε ατεκμηρίωτες ή μη τυπικές περιπτώσεις διαδιδόμενες με την ταχύτητα του Διαδικτύου, δεν αναιρούν την επιστημονική τεκμηρίωση ή την αδιαμφισβήτητη αποτελεσματικότητα της ιατρικής πρακτικής. Αντίθετα, είναι η μέσω του μαζικού εμβολιασμού εξάλειψη ασθενειών όπως η πολιομυελίτιδα ή η ευλογιά που επιτρέπει σήμερα την πολυτέλεια της αμφισβήτησης. Και για όσους διατηρούν ηθικές ή θρησκευτικές επιφυλάξεις, ο Γκρόπμαν προβάλλει ως αφορμή προβληματισμού την κοινωνική διάσταση: η παρουσία αντισωμάτων στον γενικό πληθυσμό δεν ωφελεί μόνο τα άτομα αλλά τη δημόσια υγεία και τις ευπαθείς ομάδες –«η ανοσία είναι ατομικός λογαριασμός όσο και κοινή παρακαταθήκη». «Ενας φυσικός κόσμος ανεξέλεγκτων παθογόνων στοιχείων είναι πλήρης κινδύνων. Δεν θα πρέπει να παρουσιάζεται ως ειδυλλιακός» καταλήγει ο Γκρόπμαν. Αλλωστε, η ανοσία απέχει ένα μόνο γράμμα από την ανοησία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
