Κανένας για την Αθήνα

«Είναι δείγμα… πολιτικής ωριμότητας» λέει εκείνη. Ποιο; Το «δεν ψηφίζω κανέναν» που με έχει πιάσει εφέτος; «Αυτό! Πέρασες, επιτέλους, από το στάδιο της φρούδας ελπίδας, που σου “υπαγόρευε” ότι ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος είναι ο νέος σωτήρας της Αθήνας, στο τελικό στάδιο, την απόλυτη επίγνωση σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει ελπίδα.
Είσαι τώρα ένα ανώτερο είδος ζωής. Ζήτω!». Ζήτω επειδή δεν με πείθει κανένας; «Επειδή επιτέλους σκέφτεσαι καθαρά: είναι όλοι ακατάλληλοι (και αφερέγγυοι), όσο και αν προσπαθούν να σε πείσουν ότι έχουν γεννηθεί για να μετατρέψουν την Αθήνα σε Στοκχόλμη». Ξέχνα τη Στοκχόλμη, αν όμως κάποιος ανάμεσά τους είναι κατάλληλος να την κάνει έστω Ουψάλα, να μην του δώσω μια ευκαιρία; «Εχεις στο μυαλό σου τον…;». Τον κανένα.

Εχοντας περάσει όλη τη ζωή μου στο κέντρο της Αθήνας και βλέποντας ημέρα την ημέρα, εκλογική αναμέτρηση την εκλογική αναμέτρηση, υπόσχεση την υπόσχεση, την πόλη να παρακμάζει, φτάνω, στις εφετινές εκλογές, απελπισμένος: Κανένας δεν με πείθει. Επειδή έχω γίνει πιο αυστηρός. Επειδή όσες φορές άφησα να με πείσουν τις μετάνιωσα πικρά, καθώς ενίσχυσα με την επιπόλαια ψήφο μου (κάθε σταυρός που έδωσα και ένα δυνατό χτύπημα της κεφαλής μου στον τοίχο, για τιμωρία!) ανθρώπους που την πόλη μου τη χρησιμοποίησαν ως το σκαλί που θα πατούσαν (και θα βρώμιζαν με τις ακάθαρτες σόλες τους) για να ανέβουν πιο ψηλά, χωρίς στην πραγματικότητα να της έχουν αγάπη. Κάποιοι εξ αυτών, αφού άφησαν πίσω καμένη γη, ή έστω αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, έχουν το θράσος να διεκδικούν μια νέα τετραετία. Για να συνεχίσουν ποιο έργο; Εκείνο που δεν έκαναν.

Τους παρατηρώ τώρα που βγήκαν στη γύρα να επιχειρούν να κοροϊδέψουν για άλλη μία φορά και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Παρατηρώ και κάτι νέες αφίξεις, να επαίρονται για το φρέσκο, το ολόφρεσκο της παρουσίας τους, μιλώντας σε διαλέκτους μουσειακές, που τις χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν εκείνοι στους οποίους χρεώνω το χάλι της Αθήνας, ή επιστρατεύοντας φτηνά επικοινωνιακά κολπάκια, και η όποια ασθενική ελπίδα εξανεμίζεται. Είναι η πρώτη φορά που η απόγνωσή μου για την πόλη μου είναι τόσο μεγάλη. Δεν είμαι ο μόνος που νιώθω έτσι, όπως διαπιστώνω από συζητήσεις που κάνω με φίλους Αθηναίους, από εκείνους που ψηφίζουν, αλλά και που ζουν στο κέντρο, όχι τους κατοίκους βορείων – νοτίων προαστίων οι οποίοι έχουν ξεχάσει πού πέφτει η Ακαδημίας, αλλά διατηρούν εδώ τα εκλογικά δικαιώματά τους: «Εσείς τι θα ψηφίσετε;» ρωτάμε ο ένας τον άλλον μπας και πέσει στο τραπέζι (και ακολούθως στην κάλπη) καμία καλή πρόταση. Σιωπή! Η συντριπτική πλειοψηφία όχι απλώς δεν έχει επιλέξει υποψήφιο της αρεσκείας της αλλά, και αυτό είναι το χειρότερο, είναι σίγουρη ότι όποιος και αν βγει, η πόλη θα εξακολουθήσει την ίδια θλιβερή πορεία προς την απόλυτη υποβάθμισή της.

Εκεί μας κατάντησαν. Ποιους; Εμάς! Ανθρώπους που είχαμε την αισιοδοξία και την ελπίδα στα κύτταρά μας, που βλέπαμε την Πλάκα και τα Εξάρχεια σαν μικρές Μονμάρτρες, που ήμασταν υπερήφανοι για το δικό μας Hyde Park, το άλσος στο Πεδίον του Αρεως (που το έκλεισαν για να το αναπλάσουν και το κατέστρεψαν), που υπερηφανευόμασταν για μια πόλη η οποία ξεκινάει από το βουνό και καταλήγει στη θάλασσα, και που το βουνό κάηκε, ενώ το τεράστιο παραλιακό μέτωπο αντί να αποτελεί χώρο περιπάτου είναι στο μεγαλύτερο μέρος του χαβούζα. Το κέντρο, δεν το συζητάμε, αν δεν είναι νεκρό, σίγουρα είναι ημιθανές. Με αυτές τις εικόνες γύρω σου, αυτόπτης μάρτυρας των καταστροφών που έχουν γίνει και των υποσχέσεων που δεν πραγματοποιήθηκαν, πού να βρεις έμπνευση; Πού να βρεις ελπίδα;

Και όχι, φίλη μου, δεν είναι δείγμα πολιτικής ωριμότητας το «δεν θέλω κανέναν, δεν πιστεύω κανέναν, δεν στηρίζω κανέναν» που με έχει… προσβάλει εφέτος, είναι αρρώστια σαν τον Η1Ν1. Είναι το αποτέλεσμα της αφερεγγυότητας των πολιτικών, της παρέλασης από το δημαρχείο ανθρώπων που υποσχέθηκαν πολλά και αποδείχθηκαν πολύ λίγοι.

Αλλά και της απουσίας από το σκηνικό που διαμορφώνεται αυτές τις ημέρες μιας περίπτωσης που να εμπνέει. Ενός ανθρώπου που θα μας πείσει ότι ακόμη και αν η Αθήνα δεν είναι η γυναίκα που ερωτεύτηκε περισσότερο στη ζωή του (έλεος!), είναι τουλάχιστον μια ερωμένη που αξίζει τη στοργή του. Κατακαημένη πόλη μου!

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Μαρτίου 2014