Τι κοινό μπορεί να έχει το δέλτα του Μισισιπή, ιδίως την εποχή μετά τον αμερικανικό εμφύλιο, με το Δουργούτι; Φαινομενικά τίποτα, αλλά τα σαββατόβραδα τα πράγματα στον Σταυρό του Νότου (plus) αλλάζουν. Και ο Μισισιπής αγκαλιάζει τον Νέο Κόσμο ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Οπως και να έχει, η αύρα των μπλουζ αγκαλιάζει τον Σταυρό του Νότου (plus) στη μουσική παράσταση του Νίκου Πορτοκάλογλου με τίτλο «Το πλοίο θα σαλπάρει».
Το «σχέδιο» της παράστασης απλό κατά μία έννοια αλλά ταυτοχρόνως και βαθιά ουσιαστικό. Ο τραγουδοποιός με τις «Φτερωτές κιθάρες» του, το συγκρότημα που τον συνοδεύει, παρουσιάζουν κατά κύριο λόγο διασκευές παλιών τραγουδιών, ρεμπέτικων, μικρασιάτικων, ηπειρώτικων και λαϊκών σε ολίγον αιρετικές εκδοχές. Η αίρεση έγκειται στο γεγονός ότι κομμάτια όπως είναι τα «Εγώ ο ξένος», «Τα λιμάνια», «Τι σε μέλλει εσένανε» και «Βασιλικός θα γίνω» ουσιαστικά ξαναγράφονται συνθετικά, εφόσον τα ακούμε στην ηλεκτρική κιθαριστική-μπλουζ εκδοχή τους.
Και είναι σημαντικό το γεγονός σε μια μουσική παράσταση ο leader καλλιτέχνης να παίρνει το ρίσκο να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό στο οποίο τον έχει συνηθίσει το κοινό του. Φυσικά από το live δεν λείπουν οι μεγάλες επιτυχίες του Νίκου Πορτοκάλογλου, από την εποχή των Φατμέ ως τη σόλο πορεία του, αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι η μπλουζ διάθεση. Ηταν στιγμές που νόμιζες ότι στη σκηνή έπαιζαν μαύροι μουσικοί. Η ατμόσφαιρα, τα κόκκινα φώτα, οι ηλεκτρικές κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς διαμορφώνουν περισσότερο εικόνα μπλουζ κλαμπ και όχι μουσικής σκηνής. Ισως το εν λόγω πρόγραμμα θα έπρεπε να δοκιμαστεί και σε ένα «όρθιο» κοινό αλλά και σε κάποιο φεστιβάλ world μουσικής εκτός των συνόρων, όπου το βάρος θα είχαν οι διασκευές.
Στο «Πλοίο θα σαλπάρει» του Νίκου Πορτοκάλογλου μην περιμένετε να ακούσετε μπουζούκια, σαντούρια, ούτια ή κανονάκια. Τα παραδοσιακά ή λαϊκά κομμάτια είναι αμιγώς μπλουζ, είναι αμιγώς ηλεκτρικά κιθαριστικά, είναι αμιγώς μια φρέσκια και «σκληρή» ματιά στο παρελθόν. Από τις ενορχηστρώσεις δεν λείπουν ψυχεδελικά ή ροκαμπίλι αρώματα, ενώ «υπεύθυνοι» για τη φρεσκάδα τους είναι οι μουσικοί που τον συνοδεύουν. Ο λόγος για τους Βαγγέλη Μαρκαντώνη (μπάσο, κιθάρες, τραγούδι), Χάρη Μιχαηλίδη (κιθάρα, τραγούδι), Αλέκο Βουλγαράκη (κιθάρα) και Θάνο Μιχαηλίδη (τύμπανα). Νέα ή λίγο μεγαλύτερα παιδιά που κουβαλούν στις χορδές της κιθάρας και στα τάσια των ντραμς την αμερικανική ή την αγγλική ροκ σκηνή αλλά γνωρίζουν πώς να την παντρεύουν με το λαϊκό. Γι’ αυτό ίσως χάι λάιτ της βραδιάς ήταν τα «Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο» (Δημήτρης Μητροπάνος) και «Ιστορία μου» (Ρίτα Σακελλαρίου), κομμάτι το οποίο ο Νίκος Πορτοκάλογλου χαρακτήρισε ένα από τα πλέον βαριά καψούρικα μπλουζ της ελληνικής μουσικής, και δεν έχει άδικο.
Για να… περπατήσει όμως μια μουσική βραδιά δεν χρειάζεται να κάνουν το καθήκον τους μόνο όσοι είναι επάνω στη σκηνή αλλά και αυτοί που βρίσκονται κάτω από αυτήν. Το κοινό, όπου ενδεχομένως οι περισσότεροι ήταν πάνω από 40 ετών, άρα γνώριζαν καλά το έργο του Νίκου Πορτοκάλογλου, όχι μόνο δεν δυσανασχέτησε με το «πειραγμένο» του πρόγραμμα αλλά συμμετείχε. Το πόσο φωτισμένα και χαρούμενα ήταν τα πρόσωπα των θεατών στα ηπειρώτικα και στα λαϊκά αποδεικνύει και την επιτυχία του εγχειρήματος.
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο «Πλοίο θα σαλπάρει» (το άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη) δεν θα έλεγα ότι αποτίει φόρο τιμής στο παρελθόν. Μια τέτοιου είδους προσέγγιση θα τον αδικούσε. Με τον τρόπο του παίρνει τα κομμάτια αυτά από τα ράφια του μουσείου της ελληνικής μουσικής και τα αναδομεί μέσα από τα βιώματά του και τα παρουσιάζει φρέσκα στο κοινό. Ουσιαστικά τους ανοίγει τον δρόμο σε μια δεύτερη καριέρα.
πότε & πού:
Οι παραστάσεις επαναλαμβάνονται στις 18 και 25 Ιανουαρίου. Σταυρός του Νότου (plus), Φραντζή και Θαρύπου 35-37, Νέος Κόσμος, www.stn.gr, τηλ.: 210 9226.975. Ωρα έναρξης: 22.30. Τιμή εισόδου: 15 ευρώ με ποτό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
